Download PDF - de Moelie

Wij zijn blij dat iemand, uit de
naaste omgeving van wijlen
Romain Marissal, het relaas
van de bouw van deze kapel
wou neerpennen voor Sjoenke.
Wij respecteren de wens van
deze persoon en van de
vertaler om hun namen niet te
vernoemen.
Romain Marissal
terugblik
Linkebeek vroeger en nu
Wijk Oplinkebeek (3). Over Romain Marissal en het kapelletje aan de Marissaldreef
Romain Marissal (°28 augustus 1888) was
een telg uit een traditierijke officierenfamilie.
Evenals zijn broers koos hij voor een
loopbaan in het leger. Hij begon de Eerste
Wereldoorlog als avontuurlijk luitenant bij
de cavalerie en nam deel aan wilde galoppades
over de vlakten van Haspengouw en
Brabant. Samen met één van zijn soldaten
had hij zelfs, een tijdje lang, de Ulanen
(Duitse elitetroepen) verjaagd die net
Geldenaken (Jodoigne) bezet hadden. Zo’n
veldslag had veel weg van de heldendaden
van de drie musketiers of van Zorro maar
had van zijn kant ook te maken met wat de
Spanjaarden noemen ‘Quijotismo’. De rest
van de oorlog verliep echter veel prozaïscher
voor mijn oom. Eerst in de loopgraven
van de IJzervlakte. Daarna loste hij, als artillerieofficier
in de gevechtslinie, de wiskundige
problemen op die bij het langeafstandsgeschut
om de hoek kwamen kijken.
Ook pleegde hij af en toe toch nog een of
andere heldendaad.
Na de oorlog gaf hij nog een tijd lang les
aan de militaire school, maar de eerder
saaie bedoening van een leger in vredestijd
kon hem niet bekoren en, zoals de Romein
Cato-de-Oudere, schakelde hij over op een
nogal zeer persoonlijke landbouw. Hij
kweekte groenten, bieten en maïs, hield
schapen, een varken en kippen en maakte
vruchtenwijn. Er was ook Nanette, een
Jerseykoe, die hij - ruiter in hart en nieren -
elke dag ging borstelen en roskammen
zodat het rustige dier even weerspannig
werd als een wild steppepaard!
Hij vestigde zich op de hoogte van Op-
Linkebeek waar hij zijn landbouwkundige
drang kon botvieren. Maar dat volstond niet,
hij wou nog wat anders uitproberen.
Daarom ging hij naar een van zijn oud-soldaten,
die eigenaar was van de schrijnwerkerij
‘Le Petit Coq / Bij Kokske’. Hij leerde er
het hout bewerken en erin snijden. Daarna
zette hij de stap naar beeldhouwen in steen.
Hij ontdekte zodoende de tekening van een
kapelletje uit de 18de eeuw dat hem bekoorde.
Kapelletje nabouwen
Zijn echtgenote stamde uit de oude Brugse
burgerij. Tijdens de oorlog was ze naar
12 sjoenke | jaargang 42, nr 243
Bobourg in Noord-Frankrijk gevlucht. De
officier Marissal kreeg een paar dagen verlof,
kwam toevallig in Bobourg terecht en
maakte er kennis met zijn aanstaande
vrouw. Zij was zeer vroom en sloeg zelden
de vroegmis over. Hij daarentegen was een
vrijdenker. Als de pastoor op bezoek kwam,
vroeg zijn vrouw zich glimlachend af waarom
hij zijn trouwe parochiane links liet liggen
en slechts oor en oog had voor haar
man, met wie hij urenlang kon discussiëren
over verheven filosofische problemen.
Niettegenstaande zijn ongelovigheid, die
dan misschien toch niet zo diep geworteld
zat, besloot hij het 18de eeuwse kapelletje
na te bouwen. Hij sprak erover met zijn
buurman, een overtuigde vrijzinnige, die
ermee akkoord ging een perceel van zijn
grond langs de straat af te staan voor het
vrome gebouw. Zo gezegd zo gedaan. Mijn
oom haalde de ijzerhoudende zandsteen uit
een groeve niet ver van de huidige kerk van
Homborch en zette zich aan het werk met
kappen en houwen.
Heilige Bobola
Geen kapel zonder heilige… wie zou hij kiezen?
In een tijdschrift van de broeders
Bollandisten, kroniekschrijvers van heiligenlevens,
was er sprake van een pas heiligverklaarde
Poolse missionaris Andreas Bobola,
die door kozakken ergens in Oekraïne en
Rusland gemarteld werd. “Dat is het!”, zei
hij. “Want als men een heilige aanroept is
het toch meestal voor één of ander kwaaltje
- pour ce bobo-ci ou ce bobo-là! - dus is
Bobola een uitstekende keuze!”. De broeders
Bollandisten bezorgden hem een heleboel
inlichtingen en prezen de bouwer en beeldhouwer
voor zijn vrome onderneming. Na al
het kap- en metselwerk nam mijn oom een
mooi stuk hout en sneed het beeld van diegene
die men sindsdien - met een zekere
tedere genegenheid - eenvoudig Bobola is
gaan noemen.
De pastoor kon vanzelfsprekend niet anders
doen dan het initiatief toejuichen en regelde
alles voor de wijding van het kapelletje. En
dat gebeurde plechtig in het jaar 1939, zowel
onder de hoge bescherming van een ongelovige
en strijdlustige vrijzinnige als van de
pastoor van Linkebeek. Al bij al een vroegtij