SPIONEREN VOOR VORST EN VADERLAND Mechelse ... - Faro

Zo ging alles door tot die bewuste achtste mei. Vijf
Duitsers kwamen het café binnengewandeld, op
zoek naar Trees. Ze was op dat ogenblik naar een
begrafenis in Brussel. Bij haar thuiskomst wordt
Stroobants zonder boe of ba opgepakt. Met de auto
wordt de onfortuinlijke cafébazin naar de
gevangenis van Mechelen gevoerd. Twee dagen
later wordt ze samen met collega en vriend Frans
Jacobs overgebracht naar de Begijnenstraat in
Antwerpen. In de gevangenis weigert ze toe te
geven dat ze spioneerde voor de Britten. Ten einde
raad confronteren de ondervragers haar met Marthe
Van Roothoofd, die alles al had verteld. We laten
Marie-Thérèse zelf aan het woord:
“Pendant d’autres interrogatoires on me mit en
présence de Marthe Roothoofd. Alors le juge
d’instruction demande a Marthe: “Elle ne veut pas
avouer qu’elle a écrit ce billet, voice une carte de sa
main, qu’elle a envoyée à la maison, ce B, ce A, ce
Z, ne se ressemblent-ils pas?” Marthe répondit “Oui”
et elle indiquait en même temps d’autres lettres en
disant: “Mais avouez donc que vous avez écrit ces
papiers pour que toutes ces personnes qui sont
innoncemment en prison puissant retrouner chez
eux. Ayez donc pitié de moi qui suis déjà si
longtemps ici”
Marthe: “Frans Jacobs dit pourtant qu’il s’est livré à
l’espionage chez vous, et que quand il n’avait pas le
temps que vous l’avez remplacé. 106 ”
Marthe en Marie-Thérèse hadden elkaar nog nooit
ontmoet. Met deze ontmoeting en hetgeen Marthe
zegt in bijzijn van de Duitser, doet ze Trees de das
om. Toch blijft de Hombeekse zwijgen. Dat zal ze
overigens volhouden tot op het proces. Op 19
september wordt ze voorgeleid voor het gerecht.
Eén dag later volgt de uitspraak. Stroobants krijgt
de doodstraf. Pas na haar proces mag ze dan voor
het eerst bezoek ontvangen. Tot die tijd dacht ze dat
haar beide zussen ook waren gearresteerd, maar dat
bleek niet zo te zijn. Wanneer haar zus Paula haar
komt opzoeken, zegt die nog niets van de dood van
hun andere zuster, om geen onrust te wekken.
Henri, die toen nog een tiener was, vertelt:
“We gingen regelmatig naar Antwerpen, naar de
Begijnenstraat. We mochten ze nooit bezoeken. We
keerden steeds onverrichterzake terug. Op een
zeker ogenblik, we gingen weer naar Antwerpen en
we mochten erbij. Het was akelig. Alles met ijzeren
'grilles'. Telkens deur open, en achter U deur weer
op slot. Ik zei tegen mijn tante: "We komen hier
nooit levendig uit. We komen hier niet meer buiten”.
Ze brengen ons in een klein plaatske met bij ons
twee Duitse soldaten, bajonet 'au canon'. Dan
brachten ze onze tante binnen.
Ach tante, zei ik, en ik wilde haar in de armen vallen
maar "Halt!" riep één der twee Duitse soldaten en
106 ARA Brussel, Services Patriotiques, P29, Rapport van Marie-
Thérèse Stroobants
sloeg met het geweer tussen ons beiden. Het eerste
wat ze vroeg was: "Is ons Wiske er niet bij?" Ah
nee, tante, het heel bal zit vol Duitsers, en er moest
toch iemand thuis blijven ook." - "Volgende keer, als
ge me nog eens komt bezoeken, moet ge ze toch
maar meebrengen. 'k Zou zo geire ze toch nog eens
gezien hebben. 't Zal de laatste keer zijn dat ik jullie
zal gezien hebben."
Wij waren stom verbaasd natuurlijk. "Ja, zei ze,
kende gijle den uitslag van 't gerecht niet?"- "Neen,
welke straf hebt ge dan gehad?" -"De dood, zei ze,
de dood!" We hebben niks niet meer kunnen
zeggen, alleen nog bleiten, liggen schreeuwen,
tegen mekaar op.
Deze Louise (Wiske) Stroobants was ondertussen al
overleden aan de Spaanse griep, maar om Trees niet meer te
belasten, werd dit door Paula en Henri verzwegen
We kwamen daar buiten. De Begijnenstraat in
Antwerpen en de statie, dat is een heel eind van
mekaar, en als we aan de statie aangekomen
waren, dan hadden we nog geen woord gesproken.
Ik bezie mijn paraplu. In de ene hand had ik de kruk
en in de andere de paraplu. Ik zei tegen mijn tante:
"Ik Heb mijne paraplu in twee gebroken." -"Ja”, zei
ze, “in twee getrokken, ze is ter dood veroordeeld!"
Ook op Marie-Thérèse zelf heeft het bezoek een
diepe indruk nagelaten. Zij schrijft er hetvolgende
over:
“Enkele dagen na de veroordeeling kreeg ik het
eerste bezoek mijn jongste zuster daar de andere
gestorven was waar ik niets van wist en toen ook
zegden zij er niets van. Om niets te laten
vermoeden was zij niet in rouw gekomen. Mijne
zuster was vergezeld van mijne tante en een neef,
die met drieen stonden te weenen om mijne
terdoodveroordeeling. Ik zegde hun “Ge moet niet
weenen”, ik stortte dien oogenblik geen enkele
traan. Ik zegde hun “Ik heb een genade brief