Read the article - Marielle van Uitert

Wies vertelt...
Op reis
Erin is het er absoluut niet mee eens dat ik een tijdje de stad uitga. Natuurlijk zal
ik hem missen, maar toch, het avontuur roept. Met een groep vrienden mag ik de
backstage keuken gaan doen op een festival. Een van de dingen die daar bij hoort
is het pakken van mijn tas. Hoewel ik eerder maanden uit alleen mijn tas leefde,
heb ik nu geen idee wat mee te nemen. Uit ervaring weet ik dat het onderweg
altijd zo is dat ik iets nodig meen te hebben wat niet in mijn tas zit en dat er tevens
altijd een andere oplossing voor handen is. Kwestie van creatief zijn, beetje
geluk hebben en soms gewoon flink afzien. Erin is ook creatief geweest. Hij zit me
geamuseerd aan te kijken. Ik heb net de tent en mijn backpak van onder het bed
vandaan gehaald. Er zit een wel heel bekende geur aan. Erin, die liever de hele dag
zijn plas ophoudt dan dat hij binnen moet plassen, heeft blijkbaar bij hoge uitzondering
besloten op mijn tas en tent te urineren. Wat zijn beoogde doel is, kan ik
niet zeggen. Misschien hoopte hij dat ik zou besluiten dat die stinkende spullen
niet mee kunnen en het beter is thuis te blijven, misschien ook wilde hij zich er
van verzekeren dat ik hem niet zou vergeten.
Ik hang het spul even buiten en ga gewoon
door met pakken. Erin is verder erg behulpzaam.
Hij inspecteert de tas van binnen en
alles wat ik mee wil nemen wordt uitgebreid
besnuffeld. Dan blijkt de compressiehoes van
mijn slaapzak kwijt te zijn. Ook de lakenzak
voor in de slaapzak is nergens te bekennen.
Ik sta voor een raadsel. Fronsend kijk ik Erin
aan. Als hij er iets mee heeft uitgehaald, is hij
erg grondig te werk gegaan. Er zit niks anders
op dan de slaapzak maar gewoon zo in mijn
tas proppen. De volgende ochtend geef ik
Erin een afscheidsknuffel en als ik er vandoor
ga, springt hij het dak op. Mijn huisgenoten
zullen voor hem zorgen.
Na 11 dagen kom ik weer thuis. Natuurlijk
vraag ik gelijk naar Erin. Die blijkt al die tijd
niet gesignaleerd te zijn. Nu ja, een huisgenoot
heeft wel ooit een glimp van hem opgevangen,
maar ik zie al snel dat de brokjes
haast onaangeroerd zijn. Dat belooft niet veel
goeds. Ik ga natuurlijk gelijk zoeken, maar ik
ben zo moe dat ik het op moet geven. Uitgeput
en verdrietig val ik in slaap. De volgende dag
is er nog geen spoor van Erin. Met een paar
vriendinnen maak ik briefjes om de buurt te
informeren. Ik bekijk een lijst nummers om
vermiste huisdieren op te geven, maar kan me
er niet toe zetten te bellen. Ook niet om de
briefjes daadwerkelijk te verspreiden. Dat is
zo iets definitiefs. Alsof die dan pas echt kwijt
is en nu nog ieder moment door de raam naar
binnen kan komen springen. Dat is niet echt
te verwachten. Hij is immers al 12 dagen weg.
Maar dan gebeurt toch een wonder: Erin komt
terug van zijn reis! Enthousiast miauwend en
luid knorrend komt hij op mij afgerend. Hij is
broodmager, maar verder helemaal gezond.
Intens gelukkig neem ik hem in mijn armen.
Wies Brok
ILLUSTRATIE: LOES BROK
september 2009 - De Zelfkrant