Volledige versie - Technisch Instituut Sint-Jozef Bilzen

- 25 -
groenhemd voor mij werd alsmaar groter. Bijna halfweg werd het mij duidelijk dat ik de
wedstrijd van de groenhemden niet zou kunnen winnen.
Tenzij..tenzij... ik onderweg zijnde even de regels aanpaste. Wedstrijdlopen is immers als
oorlog voeren, alles is goed om je vijand te verslaan, desnoods moet je tijdens de
wedstrijd even de regels aanpassen. Zo gedacht zo gedaan.
Vanaf nu kunnen alleen vastbenoemde leerkrachten nog
winnen, interimleerkrachten lopen wel mee, maar buiten
klassement. Jochen merkt er zelf niets van, kan hij weten
dat de regels ondertussen gewijzigd zijn, neen toch. Zeker
is dat Jochen deze wedstrijd tussen de groenhemden nu
niet meer kan winnen en dat voor mij de winstkansen fors
zijn toegenomen. Het idee dat ik plots koploper ben in een
belangrijke loopwedstrijd geeft mij vleugels.
Vanaf dit ogenblik verloopt mijn wedstrijd voorspoedig. Het verontrust me helemaal niet
dat collega Jochen ondertussen uit mijn gezichtsveld is verdwenen. Een enkele keer word
ik voorbijgestoken door een leerling en ook dat is geen probleem. De wedstrijd is ver
gevorderd als er naast mij een motard opduikt met achterop een fotograaf. Voor mij een
teken dat de overwinning zo goed als binnen is. Goede persfotografen jagen immers op
primeurs, in dit geval de eerste foto van de winnaar van de allereerste Tisj-run ooit
georganiseerd.
De laatste honderden meters lopen makkelijk want bergaf. Spierpijnen en
ademhalingsproblemen verdwijnen op de achtergrond omdat mijn geest bezig is met
totaal andere en belangrijkere dingen. Ik moet mij immers
gaan voorbereiden op die cruciale laatste honderd meter. Ik
heb mij al voorgenomen dat ik met opgeheven hoofd en met
een gefakete glimlach maar zonder mijn armen op te heffen
de aankomstlijn zal overschrijden.
Ondertussen neemt het aantal toeschouwers langs de weg
gestadig toe. Heel af en toe krijg ik een aanmoediging en
onder, uit het centrum van de stad, klinkt het geroezemoes
van een ongeduldig wachtende menigte. Nu begin ik stilaan te
beseffen hoe topsporters zich voelen als ze waarschijnlijk
winnend de eindstreep naderen. Straks staan de toeschouwers
rijen dik en zullen ze onder ritmisch handgeklap mijn naam
scanderen. Eenmaal als verdiende winnaar de eindstreep
gepasseerd, zullen enkele fans mij op hun schouders rond het gemeentehuis dragen. Als
apotheose zal de voorzitter van het OCMW, bijgestaan door de burgemeester, mij onder
een stormachtig applaus van het toegestroomde publiek een krans van olijftakken op mijn
hoofd leggen.....
Naderende geluiden halen mij met een klap uit mijn dagdromerij. Het zijn de geluiden die
lopers maken als ze aan hun limiet zitten. Ik hoef niet achterom te kijken. Het gaat met
grote zekerheid om een leerling, een withemd, zo eentje die eeuwige roem wil vergaren
door in de finale van een belangrijke loopwedstrijd een van zijn leerkrachten te passeren.
Zo dadelijk als hij vlak naast mij loopt zal ik een trotse “Hey meneer” beantwoorden met
een vriendelijk knikje....
Tisjograaf 62, juni 2012