Volledige versie - Technisch Instituut Sint-Jozef Bilzen

- 29 -
HOPELIJK LIET IK JE NIET TE LANG WACHTEN….?!
Toen een collega mij op een dinsdagnamiddag vroeg - ik kwam net in de leraarskamer na
een bezoekje aan het toilet – wat ik hier op school het vervelendste vond, was mijn
antwoord onmiddellijk : “ Ik word gek van die bak met toiletpapier!” Waarop deze collega
mij met opgetrokken wenkbrauwen bekeek en wat lacherig vroeg wat ik daar nu mee
bedoelde. Dus een woordje uitleg was nodig.
Wij, dames, hebben van de baas een loper gekregen om naar de
toiletruimte op de eerste verdieping te gaan. Op die toiletruimte
valt niet meteen wat aan te merken want meestal word je bij het
openen van de deur ontvangen door één of ander fris geurtje , uit
bus, dat ‘pas gepoetst’ duidelijk moet doen veronderstellen. Soms
is het gebruik van deze ruimte wat moeilijker -wegens bezet- en
dan beslis je om toch maar beneden ‘ te gaan’. Wetende dat ‘het’
beneden niet zonder mogelijke frustraties of psychologisch
onderlegde keuzes zal verlopen. Want stel dat je alleen bent in de
foyer van dit kamertje en je denkt dat de kust veilig is, toch ben je
nog maar net binnen en dan hoor je al een andere persoon door discrete kuchjes
aangeven dat je niet meer alleen bent en hij/zij ook dringend moet. Je optie is dan
gewoon negeren terwijl je je voortdurend afvraagt wat die ander van je hoort of wat hij /
zij denkt over de situatie van de krakende pakjes, meermaals camouflerend doortrekken …
of je gaat gewoon weg. Als je beslist te blijven komt dat verdoemde apparaat in het
verhaal. Een wc-rolhouder noemen ze waarschijnlijk die bak waarin zo’n mega-rol
toiletpapier verscholen zit. En daarmee bedoel ik ook werkelijk VERSCHOLEN zit want na
controle of er nog voldoende is ontstaat soms een
situatie waarin een ‘miljaarde…’ onderdrukken soms
bewonderenswaardig is. Stel, je bent niet alleen meer
in die bewuste ruimte en die andere persoon laat zijn
aanwezigheid duidelijk merken. Je wil dan eigenlijk
maar één ding doch dit blijkt een hel te zijn. Je zit er
voorovergebogen en half – ondersteboven in de
opening van die bak te turen om te zien waar het begin
van die rol is . Een zoektocht die meestal niets oplevert.
Dan maar tasten en draaien in de hoop het begin
ergens te vinden .. niks! Je voelt dan plots enige triomf
als je ergens zo’n reepje papier kan afgescheurd krijgen
in de hoop van” Yes , dit is het begin”. Niks… Weer zo’n
reepje . Dan doe je al een tweede poging om van dat
reepje voorzichtig een lange reep te maken … ter compensatie van… Om dan eindelijk je
handtas annex survivalkit te nemen omdat je je voorraad papieren zakdoekjes nog
herinnert voor het geval dat.
Met de meest gruwelijke scenario’s om dat ding naar verschrikkelijke oorden te
katapulteren, maar met een uitgestreken gezicht stap je dan naar buiten en vraagt
waardig , zoals een dame dat doet: “Hopelijk liet ik je niet te lang wachten?”
Tisjograaf 62, juni 2012
Maria Jans