Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

vechten lieten zich slecht verdringen. Enkele dagen geleden waren
in de buurt van Teminabuan Indonesische parachutisten geland. Enkele
infiltranten bleven met hun valscherm in de bomen hangen en werden
door fanatieke kam pongbewoners genadeloos afgemaakt. De para's
die veilig de grond wisten te bereiken consolideerden zich en trokken
diep de veilige rimboe in. De landmacht zette onmiddellijk de achtervolging
in, maar tot echte gevechtsacties was het nog niet gekomen.
Het was de taak van de mariniers de soldaten van de landmacht te
assisteren. Zij konden op bijstand rekenen van het uitstekend getrainde
Papoea Vrijwilligers Korps en de binnenlandse politie. De groep infiltranten
bestond naar ruwe schattingen uit tachtig tot honderd man. De
opdracht die de mariniers hadden luidde: opsporen en onschadelijk
maken.
De manschappen hadden een groot deel van de middag met uitrusting
en ammunitie van de landingsboot naar de barakken gesjouwd. Kleine
Papoeajongens hielpen daarbij en zochten zich een vriend onder de
nieuwe bewoners van Teminabuan. Heuvel op, heuvel af, overmatig
transpirerend en met pijnlijke kuiten en dijspieren, hadden de mariniers
hun eerste taak in Teminabuan volbracht. Rekenend op een normale
maaltijd kregen zij tegen de avond echter noodrantsoenen uitgereikt.
De dozen werden door de mariniers met hoongelach begroet. Ter verontschuldiging
voerden de officieren aan dat de kombuis nog niet gebruikt
kon worden. Deze avond moesten ze zich maar behelpen met de gevarieerde
inhoud van de noodrantsoenen. Naast witte bonen of hutspot
als hoofdmaaltijd, vonden zij er chocola, biscuitjes, kauwgum, roggebrood
en tien sigaretten in. Voorts nog een blikje met korrelige kaas,
wat jam en snoepjes. Alles werd uitgepakt en onder het uiten van
het nodige commentaar gekeurd. Heel onplezierig was dat zij na het
eten ook nog zelf voor koffie moesten zorgen.
Het zijn allemaal kleine tegenvallers, dacht Doorn berustend, terwijl
hij met zijn ene voet het blik hutspot onder zijn bed schoof. Ze waren
wel aan dergelijke ergernissen gewend geraakt en bleven er doorgaans
niet lang over mopperen. Het leven bij het Korps Mariniers bestond
nu eenmaal voor een groot deel uit kleine en grote ongenoegens, die
je met de regelmaat van een klok voor je neus gezet kreeg.
"Bah, wat een troep," zei Harry Dupont, die zijn bed had verlaten
en nu naast Doorn ging zitten.
"Ik begrijp niet dat ze ons die rommel durven te geven," zei Doorn
gemelijk. "Varkensvoer."
Dupont stak een van de slechte rantsoensigaretten op. Hij was klein,
met weerbarstige haren die licht krulden. Hij en Doorn waren al meer
dan een jaar bevriend. Er was bovendien nog een familieband doordat
Doorn met een van zijn nichtjes getrouwd was. Diep inhalerend keek
hij van opzij naar het ontevreden gezicht van de ander.
"3e bent uit je hum. Komt dat door het eten 7 "
"Tineke zou het me niet moeten voorzetten, Duup. Afijn, ik stil mijn
honger vanavond wel met die droge koekjes."
"Zet Tineke je wel eens wat beters voor 7 "
"Tineke kan niets klaarmakend Ja, aardappels koken en een blik spinazie
opentrekken, dat lukt nog wel."
10