Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

nog boven het hoofd?" Hij deed er verder het zwijgen toe, maar zijn
woorden brachten de anderen ook aan het denken.
"Dat was op het nippertje, jongens," zei sergeant Bruinen, die zich
bij hen voegde. Hij had alleen zijn ogen schoongemaakt en leek nu
op een slecht geschminkte clown. "De tik heeft ons gered."
"De tik?" vroeg Doorn.
"3a, hij bleef achter zijn radio zitten toen wij in dekking gingen. Hij
gaf aan de Neptune door dat ze de bommen in eigen linie gooiden,"
zei Bruinen. "Ik zag dat de luiken dicht gingen. Het vliegtuig trok
op en verdween. We hebben het aan de tik te danken dat we nog leven."
"Dan zal hij wel een lintje krijgen," meende Brouwer.
Het vertreksein werd gegeven. De totaal gedemoraliseerde groep trok
terug naar de kampong aan de kali, waar de vloot nog lag te wachten.
De gewonde marinier was al afgevoerd naar Teminabuan. Voor hem
was de oorlog afgelopen.
Het was een sombere strijdmacht die een kwartier later in Teminabuan
aankwam. De bevolking was uitgelopen en stond met grote angstogen
naar de rode militairen te staren.
Nadat de laatste mannen aan wal waren gestapt ontving luitenant
Wortel bericht van het hoofdkwartier. Hij kreeg bevel de actie onmiddellijk
voort te zetten. Zelden had men hem horen vloeken, maar bij
deze boodschap deed hij dat op bijzonder kernachtige wijze.
"Het hoofdkwartier is bang dat dit akkefietje een demoraliserende
invloed zal hebben op de bevolking van Teminabuan," zei hij met een
grimmig vertrokken gezicht. Na een korte maar veelzeggende stilte
voegde hij eraan toe: "In de boten dan maar, we gaan terug."
"Verdomme, wat denken ze wel van ons," mopperde sergeant Bruinen
terwijl hij achter Doorn op het dek van een der bootjes sprong.
"Wij zijn toch niet belangrijk," zei korporaal Brouwer, die zijn woorden
opving. "Plaat voor je kop en gewoon doorgaan, sergeant."
Toen de boten de kali voor de tweede maal opvoeren was iedereen
met zijn eigen gedachten bezig. Doorn stond naar de groene oerwoudmuur
op de kant te staren en voelde zich volkomen leeg.
De kleine armada hakkepufte langzaam in de richting van de verlaten
kampong.
De olielampen in de barak brandden hoog. Doorn had zich over laten
halen tot een spelletje klaverjassen. Met Dupont, Kroon en De Niet
zat hij tussen de bedden, een lege kist diende hen tot tafeltje. De
schrik van vanmorgen was nu verdwenen. Nadat zij met de vloot voor
de tweede keer naar de kampong waren gevaren, smerig en met de
angst nog in de schoenen, was er niets bijzonders voorgevallen.
Doorn had wel zijn wapen terug. Een Papoea vond het onder een dikke
laag modder. Doorn was er niet blij mee. Het zag er ontoonbaar uit
en hij had lang werk om alle modder te verwijderen en het wapen
weer schietklaar te krijgen. Maar nu lag het geweer schoon en glanzend
van het vet onder zijn bed. Tegen vieren was het gecombineerde legertje
van landmacht en mariniers naar Teminabuan teruggekeerd. Ze
hadden geen infiltrant gezien.
Vlak voor het eten was er post gekomen. Een morele opkikker voor
38