Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

In deze nieuwe omgeving, ver van het vertrouwde Klademak, voelde
hij zich allesbehalve gelukkig. Teminabuan, hoe idyllisch gelegen aan
de bruisende kali, betekende voor hem het binnenland van Nieuw- Guinea,
ook al lag het nog betrekkelijk dicht bij de kust. De infiltranten die
niet ver van de nederzetting in de rimboe rondzwierven waren hun
vijanden. Kerels die ze nog nooit gezien hadden en waartegen zij geen
enkele haat koesterden. Tegen deze soldaten, de beste die Soekarno
had, zouden zij moeten vechten. De para's waren uitermate goed getraind
in het voeren van een jungleoorlog. De wetenschap dat hij op
deze mannen zou moeten schieten stelde hem voor een probleem zo
hoog als de Alpen en de Himalaya samen. Dat zij ook op hem zouden
kunnen schieten bezorgde hem de koude rillingen.
Gedurende tien maanden opleiding, waarvan negen in Nederland en
de tiende op Biak, had hij geleerd met diverse wapens om te gaan.
Tussen de laatste dag van de opleiding in Holland en de eerste op
Biak lag een periode van vijf maanden waarin de vaardigheden enigszins
waren verwaterd. Na een maand oefenen op Biak hadden de befaamde
Garand M-l, het persoonlijke wapen van de marinier, de automatische
B.A.G., het Browning pistool van negen millimeter en de Israëlische
UZI plus de karabijn voor hem geen geheimen meer. Nu was de tijd
van oefenen voorbij. De houten schiet schijven zouden plaatsmaken
voor levende doelen. Kon hij op een infiltrant schieten als het zo ver
was 7 Hij wist dat Dupont eveneens met dit klemmende vraagstuk worstelde,
evenals de meeste mannen van de compagnie. Ze waren opgeleid
om te doden, om zonder ogenblik van aarzelen de trekker over te
halen. Op een schijf kon je schieten zonder enige emotie te ondergaan.
Je kon je bajonet in een zandzak rammen onder het uiten van een
bloeddorstige kreet, maar hoe zou het zijn wanneer het scherpe staal
tussen twee ribben door in een levend mens verdween 7 Hij moest
daar niet te lang aan denken. Even voelde Doorn dankbaarheid toen
hij bedacht dat hij de meeste mannen van zijn peloton goed kende.
Dat betekende in ieder geval een grote steun in de strijd tegen de
eenzaamheid, die vooral in de nachtelijke uren toesloeg. Hij ging in
zijn gedachten alle jongens nog eens na: Hubert Kroon, de kleine laconieke
man uit Elburg, Dirk de Niet, de langste van het peloton, die
in Nederland de schrik van officieren en onderofficieren was geweest.
Dan nog Jan Paalvast uit Leeuwarden, de grootste kankeraar en pessimist.
Joop Bergsma, stil en wat zwaar op de hand. Dat waren de
jongens waarmee hij, Dupont niet meegeteld, gewoonlijk optrok.
Zo'n peloton was een heterogeen gezelschap. De een was in de burgermaatschappij
kantoorbediende, de ander timmerman, automonteur
of boekdrukker. Daartussen bevond zich een rijk scala van de meest
uiteenlopende beroepen. Gedurende de eerste maanden in dienst verloor
ieder individu zijn identiteit en kreeg er een nummer voor in de plaats.
Een nummer dat zelfs in zijn onderbroek en sokken moest worden
genaaid of gestempeld. Naarmate de tijd vorderde kwam steeds meer
het eigen karakter weer naar boven, aangevuld met de nieuw aangekweekte
eigenschappen, al kreeg het nooit meer de overhand onder
de druk van de strenge discipline van het roemruchte Korps Mariniers.
Discipline vormt de onbuigzame ruggegraat van dit legeronderdeel,
26