De stichting van de bestuurspost Merauke - Papuaerfgoed.org

een afdruk van de bamboelatjes zullen hebben gehouden. Tegen half zeven, na
een klein ontbijt, gaan we weer verder, eerst naar Birook en vervolgens naar de
nog een uur verder gelegen kampongs Anasai en Morajam. In Morajam worden
we buitengewoon vriendelijk ontvangen. Als onze dokterspraktijk is afgelopen,
worden we uitgenodigd te gaan zitten want enige vrouwen zullen naar de tuin
gaan om pisang te halen. Zij drukken ons op het hart weer gauw terug te komen
om de zieken te verzorgen, iets wat we gaarne beloven, en ook doen zullen.
Zijn we eenmaal met deze luitjes goed bevriend, dan volgt de vriendschap met
de kampongs aan de overkant van de Koemberivier vanzelf. Zo gaan we stilletjes
vooruit. Tegen de middag zijn we weer bij onze gastheer en tegen half vijf
komen we doodmoe en van onder tot boven beslijkt weer te Merauke aan. 29
Van 1909 tot 1915 werkt er een pater te Merauke, die nog maar weinig voor het voetlicht
kwam. Daarmede is hij eigenlijk het best 'getekend'. Prof. dr. J. van Baal die
hem in 1937 leerde kennen, zegt over zijn kennismaking met de Missie 't volgende:
Het bleef een verhouding waarin voorzichtigheid prevaleerde, waarin wij gaandeweg
leerden ook de soms nogal boers overkomende levensstijl van de missionarissen,
die heel hun leven in een mannenmaatschappij verkeerden, voor lief te
nemen. Tegenover de tweede pastoor was dat bovendien gemakkelijk genoeg.
Dat was de brave pater Van der Kooy, die hier al sinds 1910 verwijlde en bij
ieder om zijn intrinsieke goedheid gezien was. Een groot intellectueel was hij
niet en een society-man nog minder. Hij was alleen maar een eenvoudige
missionaris om de zaak zelf, wie zou hem niet achten. 30
Enkele brieven van deze pater in de Annalen vertellen hoe hij werkte. In een brief
uit Merauke van 12 oktober 1910 schrijft hij:
In Jobar heb ik reeds een huisje, waar ik kan wonen en ook enige dagen van de
week verblijf. Keuken heb ik nog geen en toen pater Overste mijn huisje, o zo
klein, zag en daarna bemerkte, dat ik mijn potje in de open lucht moest koken,
wat dikwijls heel lang duurt wijl de wind al de warmte er onderuit jaagt, was hij
van mening, dat ik een keukentje erbij moest hebben; dus besloten we bij gebrek
aan werkkrachten, zelf aan het werk te gaan. We hebben nu een paar weken
eraan gewerkt en het geraamte staat reeds. De jongens van Jobar hebben ons
goed geholpen. Het zijn gewillige kereltjes: als ik in Jobar ben zitten ze de
gehele tijd in mijn huis en helpen mij in vele zaken; zo ben ik in de gelegenheid
hen in de godsdienst te onderrichten en goede manieren te leren. Gisteren kregen
zij het ineens in het hoofd een tuintje voor mij aan te leggen zonder dat ik het
gevraagd had. Ik liet hen natuurlijk begaan, het is al klaar. En als zij mij goed
helpen, dan eten we 's middags samen uit één pot, dat weten zij ook wel.
Wat mij een van die snuiters gisteren zeide? "Mijnheer, gij eet nu enkel rijst, 's
morgens enkel brood; gij hebt er nooit een visje bij en wij ook niet als wij met
29 Cappers MSC, E., Brief, in: Annalen, jg. 27, 1909, pp. 196 en 212.
30 Baal, J. van, Ontglipt Verleden, I. Franeker, 1985, p. 115.
85