Bootreis naar en overwintering aan de Mediterrannee - Brandsma ...

Na Avignon moet je kiezen: plannen ‘richting Italië’
of ‘richting Spanje?’ De laatste groep, waartoe wij
behoren nu we uiteindelijk het Canal du Midi in
willen, gaat even vóór Arles rechts mee met de ‘Petit
Rhône’. Wij besluiten echter eerst tóch in Arles te
gaan liggen en de vijf kilometer ‘terug tegen de
stroom’ later voor lief te nemen. Als we twee dagen
later de pittoreske, zeer kronkelige Petit Rhône alsnog
bevaren, blijkt de geul te worden aangegeven door
zeer forse houten palen. Ik overweeg vaak zo’n paal
‘af te snijden’ en doe ’t dan toch ook maar weer niet.
Tot de dag van vandaag kan ik de dikke stalen staken
voor me zien zoals die, op de terugweg 4 maanden later, een decimeter boven water kwamen
(bedoeld als ‘takkenvangers’?) – maar die déze dag geheel onzichtbaar en onvermoed bleven…
[NB. Deze verwoestende obstakels staan NIET op de waterkaart aangegeven. Strikt de aangegeven
geul volgen dus op de Petit Rhône!]
Halverwege de Petit Rhône brengt een sluis van weer
recreatieve afmetingen je op Zeeniveau. Vanaf hier
vaar je op zo’n 3 tot 8 km parallel aan de Middellandse
Zee door de brakke vaarten en meren van de
Camarque. Niet voor niets bekend om wilde paarden
en flamingo’s: we voeren langs hele cohorten van
beiden ... en zagen al die tijd over la Méditerranée uit!
Een prachtige plaats om te zien, maar ook om te
overwinteren is Aigues Mortes: een kleine stad
waarvan de geheel gesloten ommuring er Anno nu nog
precies zo bijstaat als wat de kruisvaarders 800 jaar
geleden als laatste zagen toen ze van hieruit
wegvoeren…
Liefhebbers kunnen hier ook het zeegat uit - en verder langs de kust over zee varen. Wij zochten
daar al naar een overwinteringsplek, maar er bleek niets beschikbaar met stroom, zodat we verder
de Camarque invoeren. Onderweg waren ook weinig geschikte en al helemaal geen fraaie
ligplaatsen - niet voor máánden. We volgden het kanaal dus tot bij de vissersstad Sète, nu
geflankeerd door Flamigo’s en bomen vol zilverreigers.
Even voor Sète is het voor iedereen aan te raden Zee te
kiezen: je vermijdt stevige wachttijden bij de enige
slechtbediende (=gebrekkige) brug en bent al na een
mijl of twee weer beschut door een golfbrekende
havenmuur in Sète’s zeehavencomplex. In de
prachtige, maar zeer drukke buitenhaven van Sète zijn
we een week gebleven (23 euro/nacht in december
’06). Onze eerder genoemde mee-op-vaarder Dieter
troffen we hier tot onze vreugde ook weer aan; voor ’t
laatst zoals de tijd zou leren. Ná die week waren we
geheel geklutst, want de vissersboten varen dag en
nacht in en uit… Vrij naar James Bond voelden we
ons dus ”Shaken and Stirred”.
De doorvaart vanuit de zeehaven door Sète naar het reusachtige “Etang de (‘Zilt meer van’) Thau”
is spectaculair: twee werkelijk ENORME bruggen, constructiestijl Eifeltoren, draaien zich voor
jouw notendopje majestueus traag verticaal …ronduit onderdanig passeer je hen…
Brandsma Vlet Clubblad 11-1 - 6 - nov 2010