Bootreis naar en overwintering aan de Mediterrannee - Brandsma ...

2
We probeerden ze van binnenuit
regelmatig open te prikken met een
stuk koperdraad (gesloopt uit een
restje stroomdraad) maar dat bood
weinig soelaas: enkele km. verder zat
de zaak alweer potdicht. Intussen
bleek wel dat onze motor tot een
toerental van zo’n 1800 (vaarsnelheid
dan ca. 8.5 km/u) ook bij een
verstopte inlaat niet oververhit
raakte. Mogelijk heeft dit te maken
met extra watercirculatie als gevolg
van het koelwater-geluidsreductiesysteem
dat bij ons is ingebouwd en
via eigen huiddoorlaten ook water
rondpompt(?)
Vele dagen later hebben we een tot op heden effectief gebleken ‘doorblaas’systeem bedacht: we sneden
twee meter van de waterslang af, monteerden aan de ene kant een Gardena-koppeling en draaiden aan
de andere zijde met overgebleven bromfietsbinnenband (zie gebruik in de vorige aflevering) een
tapstoelopende ‘prop’, bijeengehouden door een ty-string. Bij verstopping handelen we nu als volgt:
buitenwaterpomp aan, slang aan de buitenkraan klikken, motor uit, wierpot open, slangprop strak in de
uitlaatopening geperst houden terwijl scheepsmaat de kraan opent. Na één seconde hoor je “woesssh..”
en kan de boel weer uit en dicht (Tot verderop …)
De ‘Canalen’ blijken verrukkelijk: fraai meanderend lopen ze ‘hoog’ door lieflijk heuvellandschap.
Lijken de sluisjes qua formaat dus allemaal op elkaar, qua bouwwijze en bediening doen ze dat niet.
Het is dus zaak bij de eerste sluis van elke reeks het telefoonnummer dat steevast op het onbemande
bedieningshuisje staat in je GSM te
programmeren - zodat je hulp kan
inroepen als de boel vastloopt.
Bediening gaat soms via een op
sluis 1 aangereikte afstandbediening
(die je bijv. bij sluis 22 weer in moet
leveren), op andere trajecten via een
draaistang die ruim voor de sluis
midden boven de vaart hangt en in
weer andere gevallen via sensoren
op de wal. Zelfs (in 2007 nog een
stuk of 20 keer) via handbediening.
In dat geval komt er een VNF-er bij
te pas en is het wel elegant die een
handje te helpen, dat scheelt hem of
haar minstens twee keer omlopen.
Bij omhoog schutten moet je erom denken dat: de Fransen de onbegrijpelijke gewoonte hebben de
doorstromingsopening van het kanaal dwars op de vaart en vlák voor de invaart-deuren aan te
leggen…(opzij gezet juist bij ’t insturen dus) én dat een gemiddelde stijging van even boven de 3 meter
wel wat werp- of pikhaakwerk vergt, temeer daar de bolders bovenop doorgaans zo’n 0,70 meter van
de sluiswand af blijken te staan… (Met de Franse slag ontworpen zullen we maar zeggen.) Over de
VNF echter niets dan lof! Wij voeren zó laat in het seizoen - nov., dec. - dat dikwijls sprake bleek van