februari 2008 - t Groene Sticht

Gele gasten
Het is niet correct om je Chinese buren zo aan te duiden.
Maar zij zijn wel een opvallende verschijning in de sloten
rond het Groene Sticht. Ik heb al verschillende dames met
aan laarzen de sloot in zien stappen. Het boodschappenwagentje
op de kant.
Onlangs schrok ik op van plassende en plonzende
geluiden. Een chineesuitziende heer harkte onder mijn
raam met een stok in de sloot. Ik sprak hem aan. In een
kort gesprek wisselden we recepten uit. Het basisingrediënt
was de waterkers, die weelderig groeit in de
sloot rond het Groene Sticht. Het was de buit van de
Chinese man. Hij adviseerde waterkerssoep met kip. Ik
wees op de mogelijkheid van salade en informeerde even
naar roerbakmogelijkheden.
Goed, een chinees is niet geel. Maar er is wel geel leven in
de sloot. Een aantal weken geleden trof ik op de duiker bij
het winkelcentrum een geelwangschildpad aan. De
roodwang, bekend van de bakjes bij de dierenwinkel, kun
je vaker in vijvers en sloten zien. Het diertje wordt
namelijk snel groot en soms oud. In de loop van een
roodwangleven bestaat de kans dan, dat de vertederde
prille liefde uitloopt op een scheiding. De schildpad moet
dan zijn eigen weg kiezen, en dat worden vaak Holland's
waterwegen. De roodwangen planten zich in Nederland
Nieuw
Gezocht
vuur
Een aantal buren van het eerste uur verlaat binnenkort de
werkgroepen. Heb je zin om mee te denken en te helpen?
Laat dan wat van je horen aan de contactpersoon hieronder:
Tuin : Marieke 6703548,
Festiviteiten : Theo 2887687
Kijk voor meer informatie eens in de tuin of bezoek een
feestje.
niet voort, maar kunnen in het wild wel lang en gelukkig
leven.
Anders is dat voor de geelwang van de Scharleistraat.
Deze Mexicaan is niet bestand tegen temperaturen
onder de 18 graden. In oktober heb ik de schildpad dan
ook niet meer gezien. Vermoedelijk is hij aan onderkoeling
ter zielen gegaan.
Had hij maar vleugels gehad. De gele kwikstaart heeft het
wat dat betreft beter getroffen. Wanneer het naar zijn zin
te koud wordt, trekt hij weg. De afgelopen jaren heb ik
hem in het najaar bij herhaling door de wijk zien komen.
Het is niet alleen de gele kwikstaart die zich in het
naseizoen laat zien. Onlangs kwam er een groep
staartmezen langs, in zwart en wit. Ook al bijzonder
bezoek, want staartmezen zijn bosvogels. Voor de
gelegenheid namen ze genoegen met onze jonge aanplant.
De staartmees blijft in Nederland.
De gele kwikstaart trekt verder naar Afrika.
Misschien zien we hem volgend jaar weer als hij ons
terrein aandoet op zoek zijn naar iets eetbaars; een bordje
groene waterkerssoep met kip? Ik had ze willen naroepen:
Het Groene Sticht; hoe groener hoe geler! Maar ik hield
me in, omdat ik mijn Chinese buur wel mag.