962 kilometer tussen Zwolle en Kampen Maarten Metz

vaart wat voor het vouwfietsvrouwtje het sein is om haar fiets te
ontvouwen. Wanneer de trein stopt staat ze startklaar om zich door
de wachtende meute op het perron richting haar werk te begeven.
De bussen uit de polder (141 en 143) zijn het stationsplein opgedraaid
en dampende scholieren rennen naar de trein. Overal zijn
de zitplaatsen bezet en op de balkons hangen de doorgewinterde
jongens wat shaggies te draaien. Ik heb behalve op twee weinig tot
de verbeelding sprekende meisjes ook een leuk doorkijkje op het
Speulder- en Spielderbos. Een nietszeggende beukenlaan. De foto
is door Staatsbosbeheer gemaakt, nadat het bos door een ijverige
boswachter met stoffer en blik is leeggeveegd.
‘Dat die de trein nooit mist.’
‘Wat?’
‘Dat die de trein nooit mist.’
‘Oh, zíj.’
‘Komt altijd op het laatste moment.’
De meisjes kijken glazig voor zich uit. Achter me zitten wat wakkere
figuren.
‘Hoe groot is de kans nou?’
‘Dat er ontslagen vallen?’
‘Nogal groot.’
‘36-urige werkweek.’
‘Met vakbonden en zo.’
‘Meer flexibel.’
De vele reizigers met hun natte jassen zorgen er voor dat de ramen
snel beslaan. De ochtendschemer is inmiddels helemaal verdwenen.
Het geronk van de dieselmotoren wordt overstemd door het gekakel
van de scholieren. Voor een doorgewinterde forens moet het elke
dag een ware bezoeking zijn om in dit rijdende kippenhok plaats te
nemen. Maar ja, de nachtrust is ook wat waard. Om nu een trein eerder
te nemen om dit gekakel vóór te zijn is te veel gevraagd. Iedere
10