962 kilometer tussen Zwolle en Kampen Maarten Metz

12.20
zwolle kampen
De eerste bekende gezichten. Kort schooldagje of boodschappen
gedaan. De trein wordt weer voller.
‘Als het druk is mag je eerste klas zitten.’
Een klasgenoot trekt dit in twijfel.
We zitten knie aan knie in de trein geklemd.
‘Je mag zeker alleen eerste klas zitten als je niet meer kan
zitten én nergens meer kan staan. Lekker zeg!’
In de stationsrestauratie van Kampen is het rustig. Een wat ouder
echtpaar zit aan de koffie met appelgebak. Geen Spoorpunt meer
bij de koffie. De ober in de Kamper stationsrestauratie loste een
paar jaar geleden mijn Spoorpuntenvraagstuk op. De Spoorpunt was
een speciaal voor de NS gebakken kruising tussen een gevulde
koek en een stuk appeltaart. Op kleine lichtbakken werd deze lekkernij
aangeprezen naast de Honkitonki-burger en de Honkitonkispeciaal.
Het viel me op dat de Spoorpunt op ieder station anders
smaakte. Dit bracht me op het idee een onafhankelijk vergelijkend
warenonderzoek te doen. Ik stelde een lijst van criteria op en sloeg
aan het testen. Belangrijkste criterium was natuurlijk de smaak. Die
was niet overal gelijk. Meest onderscheidende criterium was de
‘wegspring-coëfficiënt.’ Dit onderdeel van de test sloeg op de hardheid
en weerbarstigheid van de korst van het gebakje. Kon je met
je vorkje de korst makkelijk doorsnijden dan kwam de punt positief
uit de test. Helaas doorstonden weinig spoorpunten dit onderdeel.
In Alkmaar kreeg ik eens een Spoorpunt met een plastic vorkje. Dit
vorkje was echter niet stevig genoeg om de korst door te snijden.
Het vorkje brak en de Spoorpunt lachtte me vrolijk uit. Het ergst
was het op station Zwolle. De korst was dermate hard dat ik met
het vorkje een halve Spoorpunt lanceerde naar het tafeltje van mijn
verbaasde buurman. Dit heeft de Zwolse Spoorpunt dan ook veel
33