962 kilometer tussen Zwolle en Kampen Maarten Metz

fabrieksterreinen en een groot garagebedrijf. Hoger gelegen zie ik
wat grijze huizen, maar geen strand. Laat staan dat ik hier frisse zeelucht
ruik. ‘Ja, meneer, u kunt hier nu verder met de bus.’ Inderdaad,
er staat een lege bus te wachten met als richtingaanduiding Strand.
De chauffeur is zichtbaar verrast wanneer ik me meld. Natuurlijk
mag ik met mijn treinkaartje óók gebruikmaken van deze speciale
Lovers-bus.
Na deze dag begrijp ik waarom de NS bang is voor deze concurrent:
ze zijn gelijkwaardig.
De NS-conducteurs maken er, tussen Zwolle en Kampen, in de eerste
klas coupé een pauzeritje van. Jammer dat de planner van de NS niet
nòg een conducteur op deze dienst heeft gezet: dan hadden ze hun
tijd tenminste nuttig kunnen besteden met een potje klaverjas. Nee,
ze zijn daar zeker gek in Utrecht, ‘wij zijn een commercieel bedrijf’.
Zeker.
Toch vind ik het jammer dat sommige conducteurs de reizigers
vriendelijk te woord proberen te staan. Toen ik begon met het spel
reizen met het openbaar vervoer in Nederland werd er tenminste eerlijk
gespeeld. Bij iedere poging op het laatste moment een trein te halen
sloten de deuren onverbiddelijk op het juiste moment en keek de
conducteur vanuit de wegrijdende trein me aan met een blik die het
beleid van toen goed weerspiegelde. De taak was met treinen rond
te rijden en niet om reizigers te vervoeren. Als je dan zonodig in een
trein wilt, dan zorg je maar dat je op tijd bent. Een eerlijke en duidelijke
doelstelling en ik wist waar ik aan toe was en kende de regels.
Sinds de privatisering van de NS zijn die spelregels wazig geworden.
Er wordt de indruk gewekt dat het de bedoeling van de NS is om
reizigers te vervoeren en een ‘goed product’ te leveren. De ‘consument’
- reiziger dus - zou behoefte hebben aan kwaliteit, zekerheid
en veiligheid. Zodoende miste ik onlangs een trein, omdat ik eerst
op het perron aan een breedgeschouderde, servicegerichte conducteur
mijn geldige vervoersbewijs moest tonen. Deze actie kostte me
25