125 grote Liefdes… - Vereniging Rembrandt

Hobbema’s Twee watermolens uit het
Mauritshuis cadeau van de neder-
land se staat, een schilderij dat in 1913
nota bene met steun van de Vereni ging
rembrandt was verworven. Directeur
a.B. de Vries werd indertijd voor een
voldongen feit gesteld. Duparc: ‘kijk,
dat nederland na de oorlog iets voor
Canada wilde doen, daar ben ik het
volledig mee eens, wat mij betreft
was er een rembrandt gekocht. Maar
je gaat niet een schilderij uit je eigen
musea halen zonder daar de steungevers
op te attenderen of te compenseren.
ik heb het er later nog veel met
De Vries over gehad. Die kon zich
daar 20 jaar later – terecht – nog geweldig
over opwinden. achteraf, en
het is jammer dat De Vries dat niet
meer heeft mogen meemaken, is het
nog wel gunstig geweest, want de
Hobbema die we nu hebben is niet te
vergelijken met de Hobbema die nu
in Canada hangt, dat schilderij heeft
10 Vereniging reMBranDt naJaar 2007
nogal op zijn donder gehad. eind
goed, al goed, zou je kunnen zeggen,
het Mauritshuis en nederland zijn er
niet slechter van geworden, maar het
feit blijft dat het indertijd wel een genante
vertoning is geweest.’
De Hobbema werd voor 11,5 miljoen
gulden gekocht. ‘Dat was de eerste
echt grote aankoop, waarbij het ministerie
een behoorlijke duit in het
zakje heeft gedaan’, aldus Duparc,
die er aan toevoegt: ‘ik voelde me
vanwege die rare geschiedenis niet
verplicht om een Hobbema te kopen,
maar ik heb het wel als een soort
troefkaart uitgespeeld. Dat je dan de
geschiedenis, in zekere zin, kan corrigeren,
voelt goed. Dat zijn ongelooflijk
kostbare, dierbare momenten in
mijn leven.’ Duparc, die een ijzersterk
geheugen heeft voor dergelijke
zaken, herinnert zich de aankoop als
de dag van gisteren: ‘het was op 7
december, ik weet nog waar ik stond,
de oude kantwerkster
nicolaes Maes
Ca. 1655. Olieverf op paneel, 37,5 x 35 cm
MauritsHuis, Den Haag
Verworven in 1994 met steun van de
Vereniging rembrandt.
helemaal achterin de veilingzaal van
sotheby’s in Londen met mijn regenjas
en mijn koffertje bij me. ik had de
eigenaar, de British rail Pension Fund,
al eerder via via enkele keren benaderd
of men niet wilde verkopen, maar het
was altijd nee. totdat iemand van
sotheby’s me in het najaar van 1994
schreef dat het in december op de
veiling kwam.’
PartiCuliere verZamelaars
Bij de collectieverrijking behoren ook
schenkingen van particulieren, zoals
die van de eerder genoemde willem
baron van Dedem. gevraagd naar de
diplomatieke gaven die in dergelijke
gevallen wellicht voor een directeur
vereist zijn, antwoordt Duparc: ‘Dat
valt wel mee, eigenlijk heeft het niet
zoveel met diplomatie te maken. aan
de andere kant denkt men wel eens:
“goh wat leuk, je krijgt een telefoontje
en komt u dit of dat maar ophalen”,
maar zo werkt het natuurlijk ook niet.
Het gaat om het opbouwen van een
hechte relatie, een vertrouwensband,
waarbij je ook voor de betreffende
verzamelaar iets betekent of hebt betekend,
bijvoorbeeld voor advies bij
restauratie of bij het inlijsten. ik ben
vanaf het allereerste begin altijd geïnteresseerd
geweest in particuliere verzamelaars,
omdat die net als ik een
passie hebben. ik heb het altijd leuk
gevonden om bij particuliere verzamelaars
thuis te komen, om ze te leren
kennen. Dat heb ik echt niet gedaan
met het idee, wie weet? Het resultaat
is wel dat je soms, maar lang niet in
alle gevallen, blij verrast wordt. aan
de andere kant zijn er legio verzamelaars
die ik goed ken, sommigen al
meer dan dertig jaar, van wie ik nooit
iets heb gekregen of waarvan ik weet
dat ik er nooit iets van zal krijgen.
en ik vind het altijd leuk om met die
mensen in contact te blijven.’
‘…ik voelde me
vanwege die rare
geschiedenis niet
verplicht om een
Hobbema te kopen,
maar ik heb het
wel als een soort
troefkaart
uitgespeeld.’