Pommeliere, - CC Ter Vesten Beveren

De inhoud
Drie vriendinnen komen op scène en groeten het publiek. Ze groeten elkaar. Ze groeten de
piano. Hij antwoordt met prachtige muziek tot … er een appel over zijn toetsen rolt. En nog
een appel, en nóg één. Appels worden geplukt en gedanst op hun eigen beat. Ze worden
geoogst en geschild. En als de schil breekt, stopt het lied. Terwijl ieder een partje appel
krijgt, zingt de piano verder. Zo eindigt Pommeliere in een concert met een sappig
dessert, een verwennerij voor ogen, oren en smaak.
Het Concept
De voorstelling Pommeliere is een voorstelling die bestaat de uit 2 delen : tijdens een eerste
deel kijkt en luistert het publiek naar de spelers die met de appels dansen en muziek maken.
Dit kijk-deel gaat heel spontaan over in een tweede deel waar de sfeer van een 4-uurtje
wordt gecreëerd. Het publiek kan proeven van de appels, een gezellige babbel doen met zijn
buur, nog nagenieten van de pianomuziek of….
Inspiratie
De inspiratie voor Pommeliere haalde de choreografe, Goele Van Dijck, uit haar
jeugdherinneringen aan haar grootmoeder. Zij kon prachtig zingen en allerlei
geschiedkundige feiten heel boeiend, op maat van elke luisteraar vertellen. Het was fijn
vertoeven in haar buurt en zeker rond 4 uur. Dan zat ze met een pot vol appels op haar
schoot en deelde ze partjes uit aan ieder die wilde, tot er alleen nog het gesmikkel van de
appel te horen was.
Deze sfeer van gezellig samenzijn met een vleugje kunst en cultuur, waar de drukte even
wordt stilgelegd en er tijd wordt gemaakt voor ieders verhaal, wilde Goele delen met
anderen. De muzikante zou zorgen voor de sfeer en het gemoed, de dansers voor de appels
en de maag.
Op deze manier werden zang, dans en appels het vertrekpunt van de voorstelling
Pommeliere,
Kijken naar dans en luisteren naar muziek.
Tijdens de voorstelling wordt er niet gesproken. Dansers en muzikanten praten via hun
“instrument”. Voor de dansers is dit hun lichaam; voor de muzikante is dit de piano. En bij
Pommeliere hebben de spelers nog een derde “instrument” : de appels.
De voorstelling spreekt door de beelden die ze oproept en de energie die ze uitstraalt. Deze
twee elementen nemen het publiek mee in een verhaal dat ieder voor zich in zijn hoofd / hart
kan vormgeven. Zo kan elke kijker / luisteraar het verhaal dat op de scène ontstaat, verrijken
met zijn eigen beleving. Hij kan zelf kiezen wanneer hij op welke stroom afstemt : is hij
gefocust op de manier waarop de appels worden gemanipuleerd, nemen alle cellen van zijn
lichaam de dansbewegingen op die verschijnen en verdwijnen, laat hij zich meevoeren op de
golven van de verschillende sferen die ontstaan, of ….
De openheid van het verhaal zorgt er voor dat zowel volwassenen als kinderen geboeid
blijven kijken en luisteren naar Pommeliere.
4