Moeder in Opstand - radicaal feminisme

'Nou, waarschijnlijk kwam hij je opzoeken.'
'Mij opzoeken! Maar waarom dan?'
'Nou, omdat hij dat wilde. Waarom zoekt een man een meisje op?'
Nu was het de beurt van Inez om te blozen. Ik heb daar nooit aan gedacht', zei ze. 'Ik geloof
het niet, moeder.'
'Hij wel, dat is zo klaar als een klontje.'
'Ik heb er helemaal niet aan gedacht om hem binnen te vragen. U hebt zich vast vergist moeder.
Niemand is me ooit om die reden op komen zoeken.'
Inez bleef er over nadenken en voelde zich niet erg op haar gemak. Het gaf haar een soort
onbehaaglijk gevoel en dat soort onbehaaglijkheid was nieuw voor haar.
De volgende dag kwam ze Willy Linfield in de dorpswinkel tegen. Ze ging meteen op hem af.
'Willy', zei ze, 'ik heb je gisteravond niet gevraagd om binnen te komen en achteraf bedacht ik
dat ik dat wel had moeten doen. Ik dacht er helemaal niet aan dat je misschien binnen wilde
komen. Ik dacht dat je voor een boodschap kwam.'
De jongeman had eerst wat stijfjes en beledigd gekeken toen zij naar hem toe was gekomen,
maar het was onmogelijk om haar eerlijke verontschuldiging in twijfel te trekken.
'Nou, ik dacht je maar eens op te zoeken, of zo, Inez', bekende hij blozend.
'Dat spijt me dan, maar geen enkele jongeman is mij ooit eerder op komen zoeken en ik heb
nooit aan zoiets gedacht.'
Ze keek hem vriendelijk recht in zijn ogen aan. Hij vatte moed.
'Zeg, Inez', zei hij, 'de klokkenluiders treden morgenavond op in het gildehuis. Heb je geen
zin om met me mee te gaan?'
'Ja, dat lijkt me leuk. Graag, Willy.'
Inez was niet gauw uit haar evenwicht gebracht, maar nu ging ze helemaal opgewonden naar
huis. Zoiets was nog nooit eerder gebeurd. Jonge mannen hadden nooit enige voorkeur voor
haar getoond. Ze was ontzettend blij. Ze was zich er nooit van bewust geweest dat het haar
iets kon schelen, omdat ze nooit de ervaringen van andere meisjes had gehad; maar nu ontwaakten
haar meisjes-instincten. Ze had veel van haar moeders eenvoud van geest, hoewel die
eenvoud werd gecompenseerd door natuurlijke pienterheid.
Nu begon ze het plan van het rode lint weer te overdenken. Ze wilde het zo graag hebben,
maar naar haar gevoel was het een vreselijke verkwisting. Uiteindelijk besloot ze het te kopen.
Ze zag er bleek en angstig uit toen ze het aan de toonbank in het modezaakje kocht.
Ze voelde een schuldbewuste blijdschap toen ze het mee naar huis nam. Ze liet het aan haar
moeder zien en vertelde van Willy Linfield's uitnodiging. Dat had ze daarvoor nog niet gedaan.
Het was op de middag voor het concert.
'Zo!' zei haar moeder opgetogen. 'Je hebt een aanbidder, Inez, dat is zo zeker als wat, en het
rode lint is prachtig.'
Inez kon zich echter niet van haar schuldige gevoel losmaken. Ze gaf haar moeder een stuk
honingraat voor het avondmaal.
'Het is niet eerlijk dat ik lint koop van het geld voor de hypotheek terwijl moeder niets heeft',
zei ze tegen zichzelf. 'Dus moet zij honing krijgen, dat trekt de zaken recht..'
Maar toen Inez met het kokette rode lint om haar hals, gevolgd door haar begeleider, onwennig
door het verlichte gildehuis liep en naast hem zat te luisteren naar de kristalheldere tonen
van de klokkenspelers, schenen de zorgen over het lint en de druk van de hypotheek tijdelijk
van haar jonge, gebogen schouders te glijden. Ze dacht er alleen aan als ze naar sommige andere
meisjes met linten keek en dan was ze blij dat ze er ook één had. Een paar minuten lang
beleefde ze de meisjesjaren die ze nooit gekend had.
Het concert was op woensdag. Zaterdags reden zij en haar moeder weer naar Bolton om hun
boter en eieren te verkopen. Toen ze thuis kwamen, opende Inez de zitkamer, die nooit gebruikt
werd, en veegde hem en stofte af. Haar moeder en zij vonden het een prachtige kamer.
20
Mary Wilkins Freeman, MOEDER IN OPSTAND en andere verhalen. De Bonte Was, 1980