Vader worden: voor mannen met een carrière ... - Linda de Waart

84 Ouders
Carrièreva
Vader worden: voor mannen met een carrière betekent dat het begin van een
geweldige tijd, maar óók een ongelooflijk drukke. Is dat wel te combineren
voor hem, een carrière en de zorg voor een baby? Of vraagt jullie kind zich
straks af: wie is toch die man die ’s zondags het vlees komt snijden?
Arnoud Bakhuizen (32) is getrouwd met Monique (31).
Samen hebben ze een zoon, Tobias, van tien maanden oud.
Arnoud heeft een drukke baan als makelaar-taxateur.
Vaderschap en topbaan, prima combinatie?
“Met gemak! Al moeten Monique en ik soms wel tot vervelens
toe onze agenda’s erop naslaan, want zij heeft ook een zware
fulltime baan. Ik heb het geluk dat ik afspraken zelf plan en
veel ’s avonds werk. Soms maak ik zeventig uur per week,
maar het is nog nooit gebeurd dat Tobias niet bij een oppas of
crèche terecht kon.”
Nu ik vader ben, vind ik mijn carrière…
“… nog steeds geweldig, met dit verschil dat er nu geld in het
laatje móet komen. Ik heb een gezin te onderhouden. Sinds
Tobi geboren is, weet ik wat onvoorwaardelijke liefde is. Die
kleine man heeft mijn houding in het leven veranderd. Tobi
komt nu op de eerste plaats, wat er ook gebeurt.”
Als ik de loterij win, blijf ik thuis bij mijn kind.
“Ik weet zeker van niet. Mijn werk brengt me zoveel vreugde,
het hoort bij wie ik ben. Ik heb uitdaging nodig en vind
contact en omgang met andere mensen belangrijk. Misschien
zou ik het rustiger aandoen, maar dat houd ik geen jaar vol.
Nee, dan eerder onszelf lekker verwennen: mooie kleren,
grotere auto, groter huis…”
Bij ons zijn de rollen prima verdeeld.
“Monique is op maandag en donderdag vrij, dus dan is Tobias
bij mama. In het weekend werkt ze en zorg ik voor hem.
Doordeweeks kook ik en voor het poetswerk hebben we hulp.
De opa’s en oma’s passen op en één dag per week gaat hij naar
de crèche. In ieder geval proberen we samen te ontbijten en ’s
avonds te eten. We zijn niet altijd bij elkaar, maar als we samen
zijn is het dikke pret en genieten we volop.”
Ze mogen me uit een vergadering halen…
“… als er iets met Tobi is, natuurlijk. Een poosje geleden werd
hij ziek en dan zit er niets anders op dan alles te laten vallen
om voor hem te zorgen. Voordeel is dat ik thuis telefonisch en
per computer veel kan afhandelen. Tobias hoeft maar een kick
te geven of ik sta naast zijn bed. Verder mag je me ook altijd
storen voor een stukje autoracen. Mijn grootste hobby schiet
er wat bij in. Dus als iemand zegt: hier is een auto en daar een
circuit, dan mag je me absoluut uit de bespreking halen.”
Een beetje overwerken hoort er nu eenmaal bij.
“Soms moet ik tot twee uur ’s nachts door om een rapport af
te krijgen. Alleen heb ik dan eerder die avond wel voor Tobi
gekookt, met hem gespeeld en hem naar bed gebracht. Die
keuze heb je: iets minder slaap, maar wel een goed gevoel.”
Na een lange werkdag vind ik het heerlijk om…
“… de kleine op te halen. Als hij me ziet, barst-ie spontaan in
lachen uit en komt als een gek naar me toe gekropen. Ik pak
hem op, gooi hem in de lucht en laat hem voorlopig niet meer
los. Als het aan Monique en mij ligt, komen er nog een paar
kleine Tobiasjes bij. De grote vraag is alleen: hoeveel?” >

ders
‘Sinds Tobi geboren
is, weet ik wat
onvoorwaardelijke
liefde is’
Portretten
Ouders 85

Sander Veeken (25) woont samen met Diana van den Elzen
(23). Bijna acht maanden geleden werd hun dochter Jara
geboren. Sander is beoordelaar van de kinderbijslag. Hij
werkt veertig uur per week.
Vaderschap en topbaan, prima combinatie?
“Jazeker. Helemaal omdat ik het eerste half jaar ouderschapsverlof
had. Eens per week kon ik een vrije dag opnemen
wanneer het mij uitkwam. Ideaal! Sinds kort ben ik weer
fulltime aan de slag en vraagt het meer organisatietalent. Het
scheelt dat ik zelf mijn werktijden kan bepalen. Mijn vriendin
werkt parttime in wisselende diensten. Heeft ze middagdienst,
dan begin ik vroeg, zodat ik om half vijf thuis ben om voor
Jara te zorgen. Werkt ze vroeg, dan start ik later.”
Nu ik vader ben, vind ik mijn carrière…
“… nog steeds belangrijk. Maar mijn gezin staat voorop. Ik
begin binnenkort met een nieuwe baan bij het ministerie van
Justitie. Voordat ik vader werd, maakte het me niet uit wat de
werktijden waren. Dat is nu wel anders. Ik let meer op
arbeidsvoorwaarden en geef bij het sollicitatiegesprek al aan
dat ik flexibel wil werken. Dat is nodig om voor Jara te
kunnen blijven zorgen.”
Als ik de loterij win, blijf ik thuis bij mijn kind.
“Voor een paar weken misschien leuk, maar fulltime thuisblijven?
Nee. Er is een leven naast opvoeden en zorgen. Vier
dagen per week werken is wel een optie. Dan is het allemaal
toch wat makkelijker plannen.”
Bij ons zijn de rollen prima verdeeld.
“Voor de bevalling werkte Diana al parttime, wat dat betreft is
er niks veranderd. Maar ze heeft dus wel meer tijd om voor
Jara te zorgen. Zijn we allebei thuis, dan lig ik natuurlijk niet
met mijn benen omhoog. Om de beurt verschonen we
poepluiers of geven we de fles.”
Ze mogen me uit een vergadering halen…
“… als Jara heel ziek is. Gelukkig is dat nog niet voorgekomen.
Wel heeft ze een heupafwijking, daarom draagt ze een
spreidbroek. Het is beter voor Jara, maar wel lastig. Als ze
probeert om te rollen, lukt dat niet, dat is heel sneu. Binnenkort
worden er foto’s gemaakt en daar wil ik graag bij zijn.
Verder mag Diana me natuurlijk bellen als Jara haar eerste
stapjes zet of voor het eerst papa zegt. Maar eerlijk gezegd
hoop ik dat gewoon zelf mee te maken.”
Een beetje overwerken hoort er nu eenmaal bij.
“Als het echt nodig is wel. Mijn werkgever biedt me zo veel
mogelijkheden om voor Jara te zorgen, dan kan ik ook wel iets
terugdoen. Maar dat kan alleen als mijn vriendin vrij is.”
Na een lange werkdag, vind ik het heerlijk om…
“… Jara aan het lachen te maken. Als ik haar kietel, begint ze
te schateren. Ons knuffelmoment hebben we nadat we in bad
zijn geweest en samen op de bank zitten. Dan zit ze heel
ontspannen met van die rode appelwangen tegen me aan. Zo
lief. Ik wist niet dat het vaderschap zo intens kon zijn.” >
‘Als Jara voor het
eerst papa zegt, kom
ik de vergadering uit’
Ouders 87

TEKST: LINDA DE WAART/FOTO’S: BART BRUSSEE/HAAR EN MAKE-UP:CLARISSA/STYLING: PAULA SCHOUTEN/M.M.V. BABYFACE EN H&M
Peter de Bruin (41) is sinds vier maanden vader van Justin.
Hij woont samen met Soraya (21) en runt een hotel met
café-restaurant.
Vaderschap en topbaan, prima combinatie?
“We hebben een gulden middenweg gevonden. Soraya werkt
drie dagen per week en ik vroege of late diensten. Hoewel ik
veel werk, kan ik op deze manier een groot deel van de zorg
voor Justin op me nemen. Verder springen mijn ouders en
nichtje bij. Van te voren hebben we goed nagedacht over hoe
we het wilden aanpakken. We waren allebei toe aan een kind,
maar Soraya en ik schelen wel twintig jaar in leeftijd. Dat
maakt dat je er anders in staat: over vijf jaar vind ik mezelf
bijvoorbeeld te oud voor een baby. Daar komt bij dat drie jaar
geleden mijn broer van 41 overleed. Dat zet je aan het denken
over wat belangrijk is in je leven. Justin is het grootste cadeau
dat ik me kan wensen.”
Nu ik vader ben, vind ik mijn carrière…
“… belangrijk, maar niet ten koste van alles. Als de zaak goed
loopt, hebben we het financieel natuurlijk beter. Gaat het
minder, dan levert dat toch spanningen op. Meestal kan ik
privé en zakelijk goed gescheiden houden: als ik de deur
dichttrek, is er tijd voor mijn gezin.”
Als ik de loterij win, blijf ik thuis bij mijn kind.
“Ik zou best ieder moment van de dag bij Justin willen zijn,
maar stoppen met werken zie ik mezelf niet doen. Ik ben heel
tevreden met de situatie zoals die nu is.”
Bij ons zijn de rollen prima verdeeld.
“Het huishouden doen we zoals het uitkomt en zo gaat het
ook met de zorg voor Justin. Omdat Soraya vaker thuis is, is
ze meer betrokken bij zijn opvoeding. Justin vindt het allemaal
oké. Het is een tevreden mannetje, heeft altijd een big smile
op zijn gezicht. ’s Avonds om negen uur krijgt hij zijn laatste
voeding en hij wordt pas om acht uur ’s ochtends wakker.”
Ze mogen me uit een vergadering halen…
“… als er een probleem thuis is. Dan kom ik hoe dan ook.
Met mijn compagnon heb ik daar afspraken over gemaakt.
Maar ook voor verjaardagen of andere leuke dingen maak ik
tijd. En als Justin naar het consultatiebureau moet, wil ik daar
bij zijn. Laatst kreeg hij een aantal inentingen en dat is best
naar. Ze komen toch even aan je kind. Soraya en ik willen die
dingen delen, elkaar daarin ondersteunen.”
Een beetje overwerken hoort er nu eenmaal bij.
“Ik werk zestig, zeventig uur per week, maar ik zie dat niet als
overwerk. Met een eigen zaak moet je geen uren tellen. Ik heb
altijd in de horeca gezeten en dat betekent werken in de
weekenden, avonden en op feestdagen. Maar ik ben ervoor
geboren, een kantoorbaan is niks voor mij.”
Na een lange werkdag, vind ik het heerlijk om…
“… lekker tegen Justin aan te liggen en naar hem te kijken. Ik
word helemaal rustig van hem na alle hectiek op de zaak. Het
is een genot om zo thuis te komen.” ■
‘Als ik de deur
dichttrek, is het tijd
voor mijn gezin’
Ouders 89