Kunst Omdat het Moet

20
Lo Actua
Pal op de
grens van
Zeveneken
en Zaffelare
Slechts een halve eeuw oud, en toch, zo lijkt het wel,
waaien er ons verhalen toe vanuit de tijd dat de dieren
nog spraken. Een boek vol anekdotes kunnen we over
het wijkschooltje schrijven, want Marie Christine Van de
Vijver, samen met zus Antoinette juf van het eerste uur,
is een heuse spraakwaterval. Heeft er iemand nog een balpen te leen?
Ontstaan
Pa Médard Van de Vijver, geboren en getogen
‘op ’t Persijzer’, bemerkt in 1958 dat de wijk uit
zijn voegen barst, en dat de kindjes veel te ver
moeten lopen naar het dorp. Om een initiatief
meer of minder zit de man niet verlegen, en
dus bouwt hij prompt een kleuterschooltje op
zijn eigendom, verkoopt het aan de Zusters
van Liefde van het Dorp, en ziet dochterlief
Antoinette al op 1 september 1959 voor haar
eigen wijkklasje staan. De start van een waar
succesverhaal.
Doorgegeven fakkel
Juf Antoinette geeft bij de start van het school-
mei’10
50 jaar
kleuterschool
Persijzer
jaar 1963-1964 de fakkel door
aan zus Marie Christine die het 35
jaar lang uit zal zingen. De nieuwe
juf bouwt ook vlakbij – nog geen 10 meter
weg – en maakt dus bijna haar bed bij d’r
schooltje. Moet ook wel, want ze start met
maar liefst 43 kleuters. Jawel, beste juffen,
jullie lezen het goed: 43! Goed voor een
eenklassige kleuterklas met 4 leeftijden,
want er is ook nog een peuterklasje bij, met
als ondergrens kindjes van nog geen twee
jaar oud! Papflessen op de vensterbank,
kak- en plasbroekjes, knutselen, tekenen,
vertellen, kindjes op de schoot, alleen maar
buitentoiletten, geen telefoon, enkel koud
water… nou moe, moet er nog zand zijn?!
Bijlange niet: want op de speelplaats ligt
niets dan aarde, en een zandbak! Zand
genoeg, enfin.
Rekruteringsveld
‘Ga je de kindjes van de nieuwe wijk aan
de kerk er ook bijnemen?’ bellen de zustertjes
de juf geregeld op. ‘Ach ja, eigenlijk zijn ze al
ingeschreven… Pak ze er dus maar bij.’ En zo
dikt het kleuteraantal altijd maar aan, tot dik in
de veertig. Leerlingen van de Molenstraat, de
Slagmanstraat, het Oosteinde, het Veerleveld…
Alles in slechts één lokaal, met één speelplaats
en één juf. Extra klashulp is onbestaande. In die
tijd bestond dat niet. Daarvoor is het wachten
op de jaren 80.
Zwarte piet en sinterklaas
Er wordt gestookt met een klaskachel, en
die behoort nu en dan schoongemaakt. Een
gigantische stofzuiger die vooraan zuigt,
Nummer9080
Nummernegentienmeitweeduizendentien
het verhaal van een handvol
juffen en meer dan 1000 kleuters
maar… achteraan blaast, waaiert vrank en vrij
het roet door de klas, en dat op 5 december.
Juf Marie Christine werkt zich ’s nachts uit de
naad, om het klasje schoon te maken, want ’s
anderendaags komt de sint. Maar helaas, zoals
mieren uit de grond kruipen, waait op 6 december
het roet uit alle gleuven en kieren en kleurt
het alle kleutertjes ongewild tot kleine zwarte
pietjes. De sint gelooft zijn ogen niet! (Zijn alterego,
Bert Vervaet, Mark De Buysscher of Jean
Marie Van Brussel, kan het getuigen…). Maar
de kleutertjes malen er niet om, en vinden het
alles opperbest. Evenzo, de eerste schoolreis
naar het Provinciaal Domein Puyenbroeck, wat
later dat jaar, met ouders en grootouders, en
per… tractor en kar!
Papierwinkel
Eén zegen toch, in die tijd: alleen de agenda
telt. Jaarplanning, opvolging, enz. en nog meer
van dat fraais, bestaat natuurlijk – juf Marie
Christine houdt alles netjes bij – maar groeit
spontaan en wordt niet geëist. Het is functioneel:
de juf noteert in het rood in de agenda
wat wezenlijk is. De kindjes staan centraal, en
papier moet onderdanig zijn. Een wensdroom
voor velen van nu…
Dagindeling
Natuurlijk is er de zaterdag alleen in de voormiddag
les, maar de andere dagen zitten propvol:
nieuwtjes uitwisselen, catechese (parabel, kerkelijk
jaar…), de pedagogische kalender (het
weer, de tijd, seizoenen…), groepsmoment met
waarnemingen (taal, voorbereidend rekenen