62 Opinie Gina Lollobrigida Laatst was <strong>het</strong> weer zover, geen ontsnappen aan: vier hongerige bekjes keken hunkerend mijn kant op, wat de pot zou schaffen? Toscane? Stockholm? Rome? Drie of vier sterren? Half of vol pension? Jazeker, onze jaarreis diende ingeblikt, en bij ons is dat steeds als een soufflé die maar niet wil rijzen. Mijn schuld, uiteraard. Men neme een man die zijn jeugdbewegingsbroekje nooit is ontgroeid, die zweert bij <strong>het</strong> muffe canvas van oude tenten, bij avontuur, eenwording met de natuur, een kabbelend riviertje en vroege vogels, en men plaatse daartegenover een kwartet dat beslist een schattig huisje wil, met zwembad, zon en zee, vlakbij een gezellig stadje met een leuk marktje en fijne mensen. In één woord: een schreeuw om zekerheid. ’t Begint als bij een CAO, want dat samenzweerderig viertal hier gaat in staking, weigert nog langer te kamperen, en eist een vroege boeking, en wel op staande voet. ’t Is al welletjes geweest. In die tent regent <strong>het</strong> binnen! Al jaren. ‘Wake up, Daddy! Den oorlog is al gedaan! Den elektriek is al uitgevonden!’ ‘Maar kinderen, de voeling met de natuur, <strong>het</strong> fluiten van de vogels, <strong>het</strong> mos tussen de tenen, de…’ ‘Ik voel liever een goeie matras. En mijn Ipod kan ook fluiten. Hoor maar.’ ‘Dan maar niet op reis, pa. Mijn vriendinnen hoeven ook niet meer mee. Ik word achttien in september. Acht-tien! Hallo?! En beslis nu maar vlug, of mijn vakantie zit vol.’ Passeren de revue: een CM-kamp, een chirokamp, een KSA-kamp, een taalbad, een festival of drie, vier, een kalligrafiestage, een vriendinnenfietsweek, een… wat rest is slechts een handvol dagen in juli, want die andere staan alle volgeboekt, en <strong>het</strong> woord gezin is daar nergens in te bespeuren. mei’10 De gezins-CAO ‘Goed, we weten nu wanneer,’ besluit ik vlug. ‘Jullie houden de periode vrij, en de rest regel ik wel.’ (Een lekker goedkope last minute, denk ik stil, maar mijn vrouw raadt natuurlijk mijn gedachten.) ‘Niets van. Als we willen boeken, moet dat nu.’ Als zij spreekt, begrijp ik alles altijd iets sneller en beter. ‘Ok. De Hoge Venen, dan?’ probeer ik maar. ‘Hè pa, toch niet wéér naar de Ardennen? Je komt daar geen levende ziel tegen, die bomen zijn allemaal ‘tzelfde en wandelen kan je in Lochristi ook.’ ‘Maar Astridje, die prachtige natuur, die meanderende rivieren, die sierlijke herten…’ ‘Die hebben ze in ’t Domein ook. Zes stuks, naar ’t schijnt. Van die bruine.’ ‘Milan of Barcelona, pa! Toe nu! Je bent toch zot van cultuur? Gaudi, Picasso…’ brengt mijn zoon Hè pa, toch niet wéér naar de Ardennen? in, maar eigenlijk wil hij San Siro of Nou Camp zeggen. ‘En er zijn daar zo van die mooie Spaanse vrouwen … hihi… zo van die Penelope Cruzes en Gina’s met …euh van die… Lollobrigida’s… dat zie jij toch graag, hé, pa?’ Ik voel de ogen van mijn vrouw in mijn huid branden, duik weg in die dampende mok soep, en begin naarstig de vermicelli te tellen. ‘Pa doet in zijn broek in een vliegtuig?’ hoor ik een dochter zeggen. ‘Die springt daarboven bij zowat iedereen op de schoot, van de schrik.’ ‘Zeker, bij… Gina met haar Lollo…’ piept die verdomde kleine weer stil, maar mijn voet belet hem zijn zin af te maken. ‘Wél?’ vraagt vrouwlief die ongeduldig begint te worden. ‘Ok,’ zeg ik, ‘de vallei van de Ahr, in Duitsland? Wonderschoon, zegt men.’ ‘Duitsland. Neen, bah!’ Drie kinderen tegelijk. ‘Wat bah?’ ‘Ja, ‘k weet niet. Liever Frankrijk, of Italië. Duits, dat klinkt zo raar.’ ‘Goed, de baai van de Somme dan. Picardië. Een huisje, met zwembad. Te nemen of te laten.’ Geef toe, lezer, een mooie geste, niet? ‘Schijnt de zon daar wel?’ twijfelt één van mijn dochters, die Nummer9080 Nummernegentienmeitweeduizendentien onraad ruikt, en een natuurpark vermoedt. ‘De zon is er voor alle mensen,’ weet ik filosofisch. ‘Afgesproken,’ ruimt mijn vrouw af, en haar beslistheid overtuigt de hele kroost. Ze knikken nu met z’n allen. Ja, Picardië, dat klinkt wel goed. Is ’t ver, overigens? ‘Valt mee,’ maar ik plak er natuurlijk geen getal op, want dat kon wel eens aardig tegenvallen. Veel verder dan de Ardennen is dat immers niet. Nu de rust is weergekeerd, pols ik vlug nog even naar de korte meivakanties, want ze konden ook daar wel eens snode plannen smeden. ‘Maak je geen zorgen, pa,’ antwoordt Astrid. ‘Dan ga ik naar de Ardennen…’ ‘Pardon? De Ardennen?’ val ik van mijn stoel. ‘Maar je zei net…’ ‘Ja, pa, met mijn lief, en een koppel. Dat is gans anders…’ ‘En je weet toch dat ik begin juli naar Werchter ga, hé, pa?’ Ons Julie. ‘Hoezo, Werchter?’ probeer ik weer recht te kruipen. ‘Welja, lekker met een tentje. Zelf koken en kamperen…. Tof. Met vrienden.’ ‘Jij? Een tent?’ Bam!, ik weer neer op de grond. ‘En ik ga op CM-kamp naar Duitsland,’ besluit mijn zoon. ‘Schnaps und Schnitzel.’ Ik reageer al niet meer. Uitgeteld tel ik de sterren. En vanuit de keuken hoor ik mijn vrouw nog zeggen: ‘Doe jij dan de was en de plas, eind juli, want ik zal er niet zijn tijdens de zomerkampen van de gasten? En och ja, ook op je verjaardag niet. Fietsen met de vriendinnen.’ Als ik wat later weer bijkom, zie ik mijn kroost om me heen staan, als rouwenden rond een lijk. Ik moet aardig buiten westen zijn geweest, want als mijn vrouw me recht wil helpen, spreek ik haar toch wel aan met Gina Lollobrigida zeker! En dus laat zij mij prompt weer vallen – nu nààst <strong>het</strong> tapijt, wel te verstaan – en stapt gedecideerd naar de wasplaats. Drie tellen later, krijg ik een zwabber toegestopt, voor <strong>het</strong> stof onder de kasten. Ik lig daar nu toch. Ja, lezer, voortaan mag ik hier wekelijks eens op reis door <strong>het</strong> huis, samen met Lollobrigida, want zo heeft mijn jongste die dweilstok gedoopt. En deze zomer gaan we naar Warschau, dat werd bij meerderheid beslist. Mijn veto ligt bij <strong>het</strong> stof, in de vuilnisbak. (lvdv)
“ IK SLAAP BETER SINDS IK MIJN KUSSEN WEGGAF” Cara, Virginie Claes en 23 andere Bekende Slapers veilen hun hoofdkussen en bezorgen de kinderen van <strong>het</strong> Simbahuis zo terug een goede nachtrust. Bied vanaf 20 april op hun kussens op www.mijnkussen.be Ook uw kussen helpt. Breng van maandag 19 tot vrijdag 30 april uw oud hoofdkussen naar Sleepy en krijg een aankoopcheque van € 5 voor een nieuw kussen. Bovendien schenkt Sleepy voor uw binnengebracht kussen € 2,5 aan SOS Kinderdorpen. Een initiatief van ten voordele van : www.sleepy.be MATRASSEN Cara Van der Auwera KUSSEN- INRUILACTIE ma 19/4 - vrij 30/4 Schenk uzelf een nieuw kussen. Sleepy geeft u € 5 voor uw oud kussen en stort € 2,5 aan SOS Kinderdorpen. Sleepy GENT-OOSTAKKER Antwerpsesteenweg 1124 - 9041 Gent-Oostakker - Aan afrit 3 van de R4, richting Zelzate - Tel. 09/355.98.01 Di-Vr : 9u30 – 18u30 / Za : 9u30 – 18u / Zo & Ma : gesloten. Open op afspraak. BOXSPRINGS LATTENBODEMS DONSDEKENS HOOFDKUSSENS BEDTEXTIEL
Change language