Over Het Haar van de Hond - Vrijdagtheater

Een kind
Als Mira volwassen is, komt het verlangen naar een kind op, maar het zet niet door. Het stagneert.
Vlak na de begrafenis spreekt ze erover met Joris. Ten afscheid van haar eigen leven.
"Ik ga nooit een vent gehad hebben, (...) (stilte) Of nooit een kind.
Joris: Gij hebt mij toch.
Mira: Een écht kind. Het mag desnoods op u gelijken.
Het flakkert even op, het verlangen. En Joris, het grote kind, vat moed:
Wel ja, een echt kind, daar op 't hoekske van de canapé. Naast u. (...)
Mira breekt het af:
Of 't is een manneke. En 't wordt een moordenaar.
Dan plotseling:
(...) Ik zal nooit een dode gezien hebben. - Iets van vijf maanden dat dood is, is dat een
mens? Telt dat mee als dode mens?"
Wat ze hier bedoelt wordt in de laatste scène duidelijk, als Bob schreeuwt:
En wie is die dokter? De schone hoerendokter Minard, hij is bekend op het bureau. Dokter
Abortus!
Is hij het niet, Mira, die u opgelapt heeft na die affaire met die abortus van vijf maanden oud,
een paar jaar geleden. Het dossier ligt op mijn bureau, meiske.
Vanmorgen nog gelezen.
Mira: Ik ben buiten vervolging gesteld.
Bob: Maar niet bij mij! Bij de wet misschien, maar niet bij mij!
In de slotscène 14 haalt Frans Simons ostentatief zijn notaboekje te voorschijn en zegt:
"Zij had een strafregister nietwaar? (tot Bob) Wat was het ook weer? Een abortus, een paar
jaar geleden."
Waarop Joris in razernij ontsteekt:
"Nee, nee. Nee. Zij heeft het u gezegd. Zij is buiten vervolging gesteld. Zij heeft geen kind
gekregen. Niet een!"
We maken hieruit op dat Mira een paar jaar geleden toegegeven heeft aan haar verlangen naar een
kind, gaandeweg de moed verloor en - veel te laat - dokter Minard gevraagd heeft om haar te
verlossen van een perspectief waarin ze niet meer geloofde.
Minard had weinig moeite, stel ik me voor, met de verklaring dat de foetus al gestorven was, zodat
Mira vrijgesproken moest worden wegens gebrek aan bewijs. De BOB had dus het nakijken en kan
dat moeilijk verkroppen.
In het midden van haar leven struikelt ze, en wil niet meer verder.
Het verminkte kind in haar verhindert haar het baren van een kind.
Om haar heen zwijgen de poppen op de sofa.
Beeld van het verlangde kind.
Beeld van de verlangde onschuld.
Het blauw en het wit.
De kleuren van de maagd. Het meisje.
De staat van het onschuldige kind is voor haar niet meer weggelegd, voor Mira.
Pas als ze er niet meer is:
23