Over Het Haar van de Hond - Vrijdagtheater

Het Oedipus-gevoel en het Paradijs
Teruggaan in het verleden, in de herinnering, het gestolde beeld: het is de basis van de wetenschap.
Het geeft richting aan de verbeelding die aan de basis ligt van het spel, de kunst.
Het gevoel van Oedipus heb je als iets uit het verleden je remt in je loop en je weet niet wat het is.
Dat verleden ligt namelijk vóór je geboorte of vóór de tijd die je je kunt herinneren. Je kunt er dus
niet bij.
Daarom hinkt Oedipus.
Hij heeft een blok aan zijn been.
Op een gegeven moment kan hij niet meer verder.
Hij moet zoeken in het verleden. Maar hoe?
De figuren Mimi, Mira en Joris in de Mimosa hebben sterk het gevoel dat er ergens in hun leven iets
fout is gegaan. Bij Mira is dat gevoel traumatisch.
Joris: "Ik had elektricien moeten worden als mijn broer."
Mimi: "Ik had een winkeltje in keukenspullen moeten beginnen."
Ook Mira heeft spijt over haar beroep. Er wás een moment waarop de fout hersteld had kunnen
worden:
Mira: Als ik naar Janine geluisterd had... 'Mira,' zei ze, 'trouwt. Ge kunt daarna altijd scheiden.
Vertrek desnoods naar Frankrijk en ga daar schotels wassen. Maar laat de Mimosa vallen. Gij
zijt nog jong. Ikzelf zit vast met mijne Piero en ik heb geen courage meer. Maar gij...'
Ik zeg: 'Ik verdien goed mijn brood en ik kan mijn moeder toch niet alleen laten.'
'Ge gaat er aan kapot gaan' zegt ze, 'ge beseft het nu nog niet, maar ge gaat eraan, morgen of
overmorgen.'
Ze had kunnen vluchten, nu is het te laat.
Joris kan nog altijd vluchten:
"... in het begin, dan is het gebeurd, in het begin had ik in mijn eigen moeten zeggen: 'Joris,
vlucht. D'r kan hier glorie van komen maar neem toch maar 't zekerste voor 't zekerste en
vlucht...'
Mimi: Wel, vlucht.
Joris blijft zitten.
Maar hij blijft ook zitten met het gevoel.
Joris, het kind en pseudo-intellectueel, die door de onsamenhangendheid van zijn geest telkens weer
als een clown op zijn (bloed)neus valt, de moegestreden Joris heeft een intuïtie opgelopen voor
erfelijke fouten, fouten bij de geboorte, fouten ver vóór de geboorte.
In antwoord op Mira , die treurt dat ze nooit een kind zal hebben gehad, tovert Joris haar het kind
voor dat naast haar zou zitten, als ze wilde, op het hoekje van de canapé.
'Mama, ik wil naar Sesamstraat kijken!' Het heeft Suske en Wiske op de knietjes en Walkman
op de oren, en zij alleen hoort (Marilyn Monroe zingen): 'Yes, my heart belongs to Daddy.' "
Dan de plotselinge ingeving:
"Jammer dat zij een hazelip heeft."
En het herstel:
25