Over Het Haar van de Hond - Vrijdagtheater

Wie zegt dat dit een bastaardversie is? Dat deze draak kinderen opeet, blijkt uit niets.
Wij zien hem verbonden door een touw of riem met de polsen van de hulpeloze dame. De ridder
steekt zijn lans in het linkeroog, bloed druppelt in een plasje op het stenen pad.
Hoe komt die letter J in het perk?
(Zorro schreef zelf zijn Z, hier werkte de verbeelding van de schilder.)
Achter de draak en de jonkvrouw zien we een grot.
Joris drukt het monster neer, het slaat zijn vleugels uit van pijn, het grijnst van pijn.
Het opspringende paard is wit. Het duikende monster donkergroen.
Het licht wint het van de duisternis.
Dat is onze vreugde.
Al is het tijdelijk.
Wat niet blij stemt, is dat het licht verbonden is met de man, de duisternis met de vrouw.
We zien de christelijke dissociatie in dit visioen, in deze allegorie uitgestald.
De litanie van de goede man en de slechte vrouw, beter:
de goede geest, het slechte lichaam.
Eerst in de tijd van Freud zag men hoe doortrokken schilderijen als deze waren van onderhuidse
erotiek: wat men probeerde te overwinnen, te verdringen dook en piepte aan alle kanten weer op en
te voorschijn. We hoeven enkel draak en grot in de onderbuik van de vrouw te schuiven, gestrekte
lans en paard in de broek van de ridder en het mysterie onthult de kracht van zijn boodschap.
Ik vind het een kwalijke boodschap.
39