DE RUIMTE VAN ROGGEMAN: CONTEXT EN INTERTEKST

pleitbezorger van een autonomistische poëtica is, wil ik in deze lezing nagaan hoe hij zich
als jazzschrijver positioneerde in de actuele discussies in de jazz.
Willy Willy Willy Willy Roggeman Roggeman Roggeman Roggeman revisited revisited revisited revisited
Huub Huub Beurskens Beurskens
Beurskens
Kennismaking met het werk van Willy Roggeman rond mijn twintigste betekende
kennismaking met een literatuurbenadering die geheel, en wel op intrigerende wijze afweek
van de in de Nederlandse literatuurbeschouwing gangbare opvatting, alsmede
kennismaking met auteurs over wier bestaan me op de middelbare school praktisch niets
was verteld: Georg Trakl, Gottfried Benn, Carl Einstein, Else Lasker-Schüler, Robert
Musil, Franz Kafka, Rainer Maria Rilke, René Gysen, Paul Valéry… Hoe clichématig het
ook klinkt, er gingen werelden voor me open. Gretig las ik Roggeman en diens auteurs.
Het lukte me zelfs, nog als student aan de kunstacademie, met Roggeman in contact te
komen, met als gevolg een jarenlange correspondentie met een frequentie van vrijwel
wekelijks een (allesbehalve korte) brief van zowel hem als mij. Eveneens clichématig maar
net zo evident is het feit dat daar op een gegeven moment een vrij abrupt einde aan moest
komen en ook gekomen is: noem het de noodzakelijke vader- of leraarmoord. Kennelijk
moest ik me van Roggemans dictaat bevrijden.
Sindsdien (een paar decennia) las ik nauwelijks of niets meer van hem. Zijn boeken
verdwenen in een van de rijen achter de voorste in mijn boekenkast. Inmiddels haal ik ze
daar weer vandaan, een voor een, te beginnen met de boeken van toen die ‘het deden’,
zoals Het zomers nihil en, naderhand, De goddelijke hagedisjes en – ik schreef er bij
verschijnen in 1980 nog een paginagroot stuk over in De Volkskrant – Lithopedia.
Benieuwd naar een Willy Roggeman revisited.