De Herculaan 1 - Hercules

12
Nils de Kruijff
Jan Jansen:
het drijfanker
van Hercules
We hebben het over Jan Jansen.
De man die optreedt als adviseur van
het hoofdbestuur, actief is in de commisies
beleidsplan Hercules komende
5 jaar, het vrijwilligersbeleid en de
bouwcommissie. Jan zat van 2001 tot
2004 in het Hoofd Bestuur (algemene
zaken). Daarnaast was hij vele jaren
elftalleider en is hij vast bezoeker van
de wedstrijden van zondag 1.
Ingewijden adviseerden ons om Jansen
Een stille kracht die veel doet voor Hercules.
Iemand die zijn oor te luister legt bij anderen.
Graag wil horen wat er leeft. Niet dat hij
kleurloos is, of geen menig heeft. Zeker niet.
Deze slimme en sympathieke man heeft wel
degelijk een opinie. Maar hij hoeft die niet
zo nodig te ventileren. Hij houdt de partijen
liever bij elkaar en tussen de regels klinkt zijn
mening dan ook wel door.
te interviewen voor de Herculaan.
Omdat hij visie heeft en wel eens de
opvolger kan zijn van de huidige
voorzitter Boudewijn van der Pols.
Typerend voor Jan Jansen is zijn voorstel
om het interview te laten plaatsvinden
in een behoorlijk restaurant.
Jansen nodigt verslaggever èn fotograaf
uit voor een diner in De Rechtbank.
Het wordt een onvergetelijke
avond, maar waar we vooraf een
beetje bang voor waren gebeurt.
Jansen onthoudt zich van ferme uitspraken.
Ook als hij langdurig uit de
tent wordt gelokt. De eerste teleurstelling
krijgen we te verwerken tijdens
het uitstekende voorgerecht,
gebakken coquilles met pompoenpuree,
granny smith en granaatappel,
met een goed glas witte wijn. ,,Ik de
nieuwe voorzitter? Welnee. Die ambitie
heb ik niet. Dat moeten jongere
mensen zijn.’’ In razend tempo somt
Jansen vervolgens van een A4-tje op
wat er allemaal staat bij Hercules. Van
het vrijwilligersbeleid tot de toekomst
van ons complex. Verhuizing naar de
overkant van de A27 komt ter sprake
en nog wat interessante nieuwsitems,
maar met groot gemak elimineert
Jansen deze uitspraken met de gevleugelde
opmerking: ,,maar dat zijn
allemaal maar theorieen.’’
Wie is eigenlijk deze vrolijke man met
zijn aanstekelijke glimlach? Jan Jansen
wordt 66 jaar geleden geboren als
zoon van een PTT-beambte en een
werkster. Zijn jeugd brengt hij door in
de Frederikastraat in Wittevrouwen.
Voetballen doet Jansen bij Stichtse
Boys. Een volksclub voor jongens van
de gestampte pot. Hij is geen begenadigd
voetballer. Verder dan het 4e
elftsl schopt hij het niet. Zijn krachten
liggen meer op het bestuurlijk vlak en
in de kantine. Jansen gaat na de Handelsdagschool
aan de slag bij graanhandel
Klomp in de Obrechtsstraat als
administratieve kracht. Als het bedrijf
wordt verkocht aan de Zwitserse
holdingsmij. DKSH wordt Jansen
benoemd tot directeur. In 1983 wordt
Jansen algemeen ditrecteur van het
bedrijf Holland Diervoeders dat dan
op Lage Weide zit. Een branche waar
Jansen zich thuisvoelt. Onder Jansen’s
leiding worden bekende merken op de
markt gezet zoals Whiskas, Pedigree
en Eukanuba.
De familie Jansen is inmiddels verhuisd
naar Tuindorp. Hij besluit zijn
zonen Roy en Ernie lid te maken van
Hercules. Via een brief van aanbeveling
van Dick van Rossum (Marga is een
nicht van Jan) worden de Jansentjes lid
van Hercules. Jan ontdekt dat zijn
vooroordelen over Hercules niet terecht
zijn. ,,Ik verwachtte veel kakkers aan te
treffen, maar dat viel reuze mee.’’ Jan
is actief als jeugdleider en wordt in
1984 zelf lid. In 2001 treedt hij toe tot
het Hoofd Bestuur met de portefeille
Algemene Zaken. Hij is dan net in
VUT gegaan en denkt zijn handen
vrij te hebben voor zijn bestuurswerk
bij Hercules. Maar in 2004 vraagt
zijn oude werkgever hem terug om
directeur te worden van de vestiging
in Dordrecht. Jan vindt het nog leuk en
voelt het als zijn plicht het bedrijf te
helpen. Hij gaat gewoon weer vier jaar
aan de slag, maar moet daarom wel
uit het hoofdbestuur stappen, maar
Jan blijft actief in commissies.
In 2008 gaat Jansen met pensioen.
Tot zover in vogelvlucht Jans actieve
leven. We zijn aangeland bij het
hoofdgerecht. Jan van der Galie heeft
inmiddels een uitstekende wijn bestelt:
een Montecillo Rioja, Spanje 2004,
oftewel een fonkeldende robijn rode
wijn met een fruitige kruidige smaak
en een zachte afdronk.
Ook de Lamsrumps staan inmiddels
op tafel. Tijd om Jan eens uit de tent te
lokken over de in onze ogen mislukte
verbouwing van ons paviljoen. We
confronteren Jan Jansen, die nauw
betrokken was bij dit project, met de
smakeloze inrichting, de foeilelijke
tafels en het nog steeds rommelige
karakter van ons complex. Even veert
Jan op. ,,Ik weet dat jij er zo over denkt.
De een wil er een bruine kroeg van
maken, de andere houdt meer van de
Ikeastijl. Laten we niet vergeten dat die
meubels ons niets gekost hebben en
dat de verbouwing van het paviljoen
maar een marginaal deel uitmaakte
van de totale renovatiekosten. Het
meeste is gegaan naar de kleedkamers.
Die waren zeer noodzakelijk.’’
We leggen Jan voor dat goedwillende
mensen zonder verstand van zaken
te veel hun stempel op het geheel
mochten drukken. Jan hoort het aan,
denkt na en zegt dan dat het bestuur
nu eenmaal financieel een conserva-
tief beleid volgt. Dus niet alles is mogelijk.
We hebben het over de vernielingen
op het complex die Jan aan het hart
gaan, over de invulling van het
Veemarktterrein. Jan eet tussendoor
in een recordtempo een kaasplankje
leeg, bestelt nog een fles. Kortom: het
wordt steeds gezelliger.
Een dag later besluiten we Jan nog
maar eens terug te bellen met de
prangende vraag: welke richting moeten
we op met Hercules?
Het antwoord van Jan Jansen volgt
snel. ,,Ik vind dat Hercules in het
algemeen moet stabiliseren en dat
het accent moet komen te liggen op
kwaliteit in de breedste zin.’’
We weten steeds meer van Jan, maar
welke kant dit verhaal op moet, blijft
nog een raadsel. Gelukkig brengt
voorzitter Boudwijn van der Pols een
paar dagen later redding. Aan de bar
bij Hercules volgt een krachtige typering
van de persoon Jan Jansen.
Boudewijn omschrijft Jan als het drijfanker
van de vereniging. Als de storm
is opgetrokken dan zorgt hij dat iedereen
weer naar elkaar toe drijft. Jan is
een luisteraar. Een man die achter de
schermen enorm veel werk verricht,
maar tot de prettige categorie behoort
daar niet mee te koop te lopen. Jan
is de smeerolie van het bestuur. Een
man met een visie. Een visie die hij
niemand opdringt.
Mooi woorden voor een mooie man.
13