“Brandwonden zitten niet alleen aan de buitenkant“ - Huid Magazine

Dominiques verhaal
Tekst en foto: Marte van Santen
“Brandwonden zitten niet
alleen aan de buitenkant“
Jaarlijks lopen ruim 9.500 Nederlanders brandwonden op. 20% van hen moet worden
opgenomen in het ziekenhuis. Dat overkwam ook Dominique Georges (23). Na een stom
ongelukje liep zij vorig jaar ernstige brandwonden op aan haar arm en been.
“‘Ik ga dood.’ Dat was het enige wat ik nog kon denken toen ik in
brand stond. De vlammen kwamen via mijn linkerbeen en arm
omhoog, tot in mijn nek. Ze kleurden de wereld om me heen geel en
oranje. Pijn voelde ik op dat moment nog niet. Die kwam later, in de
ambulance.”
Steekvlam
“Het was 22 juni 2009, een van de eerste mooie zomeravonden van
het jaar. Mijn vriendin, een paar vrienden en ik zaten rond de vuurkorf
in de tuin. Eén van hen, een jongen met wie ik al tien jaar goed
bevriend was, spoot wasbenzine op het vuur. Van de steekvlam die
8 | H U I D s e p t e m b e r 2 0 1 0
ontstond, schrok hij zo dat hij in een reflex de rest van de fles over de
vlammenzee gooide. De vloeistof kwam grotendeels op mij terecht.
Voor ik het wist stond mijn hele linkerkant in brand.”
Mijn vel door het doucheputje
“Het volgende wat ik me herinner, is dat ik onder de douche stond. De
vellen hingen aan mijn armen; ik zag ze door het doucheputje wegspoelen.
Vreemd genoeg maakte ik me op dat moment alleen druk om
mijn haar. Het had zo lang geduurd om dat te laten groeien.
De ondraaglijke pijn kwam in de ambulance, en daarna, in het ziekenhuis.
Mijn lichaam was voor 16% verbrand, dus mocht ik naar de

‘gewone’ brandwondenafdeling; pas boven de 20% kom je op de
intensive care. De brandplekken liepen van mijn hals en mijn linkerarm
via mijn been naar mijn voet. Maar mijn gezicht en haar waren wonderwel
gespaard gebleven.”
Onophoudelijke pijn
“In totaal heb ik bijna vier weken in het ziekenhuis gelegen. Dagelijks
moest ik in een zoutbad, om de dode huid te verwijderen. Daarna
werden de verbrande lichaamsdelen met zalf ingesmeerd en ingezwachteld.
De rode draad van die lange, vervreemdende dagen was de
onophoudelijke pijn. Zelfs de grote hoeveelheden pijnstillers hielpen
nauwelijks. Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen.
Vooral mijn arm, hand en knie waren er slecht aan toe. De huid was
daar afgestorven, dus was er een huidtransplantatie nodig. Na drie
weken ben ik geopereerd. Om de wonden te bedekken, werd gezonde
huid van mijn bovenbeen geschaafd. Die plek van twintig bij tien
centimeter deed na de operatie nog het meest pijn. Ik had er een
nieuwe brandwond bij, zo voelde dat.”
Boos!
Na de operatie was de huid op mijn verbrande arm vies, zwart en verfrommeld.
Wanhopig werd ik toen ik dat zag; die ingreep was mijn
laatste hoop op herstel. Voor het eerst werd ik ook echt boos over wat
me was overkomen. Ik zou voor altijd verminkt blijven, dacht ik.
Zes weken duurde het, voor de wonden hersteld waren. Al die tijd nam
mijn vriendin de dagelijkse verzorging van het baden en zalven op zich
- ik was inmiddels thuis. Het is een vreemde gewaarwording als je
partner ineens je verpleegster wordt. Gelukkig heeft het onze relatie
niet onder druk gezet, eerder versterkt.”
Mooi en minder mooi
“Uiteindelijk is mijn arm wonderbaarlijk goed hersteld; als je het niet
weet, zie je daar niets. De plekken op mijn been zijn minder mooi.
Hopelijk trekken die nog bij. Pas na twee jaar is het littekenweefsel
‘uitgerijpt’, zoals de artsen dat noemen, en weet ik wat het blijvende
resultaat is.
Zodra het fysiek ietsje beter ging, kwam ik in een soort niemandsland
terecht. Te goed om de hele dag hulp nodig te hebben, te slecht om
zelf veel te kunnen ondernemen. Dat is nu nog steeds zo. Als het koud is,
doen mijn littekens ontzettend pijn. Als het heet is heb ik overal jeuk.
De huid rond mijn been is zo strak dat ik ‘m amper kan buigen. En door
het littekenweefsel op mijn hand kan ik nauwelijks kracht zetten.”
Ik kan en mag niets
“Mijn fysiek zware werk als logistiek medewerker kan ik niet meer
uitvoeren - misschien wel nooit meer. Hetzelfde geldt voor mijn grootste
hobby: handbal. Voor het ongeluk, deed ik dat drie, vier keer per
week. Maar behalve aquajoggen is sporten nu onmogelijk. Ik kan
niets, ik mag niets. En dat terwijl ik juist zo’n zelfstandige doener ben.
Ik zit vast in een lichaam dat niet mee wil werken. Hoe dat verder
moet, weet ik niet goed; daar kan ik soms heel somber van worden.
Ik probeer nu van dag tot dag te leven.”
Buiten- en binnenkant
“Aan de buitenkant zie je niet veel meer van het ongeluk. ‘Het valt
toch wel mee?’, hoor ik geregeld. Mensen hebben geen idee door wat
voor hel ik ben gegaan. En de wonden aan de binnenkant zijn nog lang
niet genezen. Ik pieker veel over de toekomst. Daardoor slaap ik
slecht. Als ik vuur zie, zelfs op tv, krijg ik nachtmerries. Koken durf ik
niet meer, uit angst voor brand. Om dezelfde reden stap ik ook niet in
mijn vaders auto met gastank.
Tegelijkertijd sta ik positiever in het leven dan voorheen. Vroeger durfde
ik nog niet eens naar buiten met een koortslip. Waar maakte ik me
druk om, denk ik nu. Ik kan beter relativeren. En ik geniet veel
bewuster van de dingen die wél goed gaan. Zeker sinds ik via de
Brandwondenvereniging een weekend ben weggeweest met lotgenoten.
Eerst moest ik daar niets van hebben - het bevestigde voor mijn gevoel
het slachtofferschap. Maar achteraf wou ik dat ik eerder zulke mensen
had gevonden. Ze begrijpen zonder woorden wat ik doormaak.”
Positief afsluiten
“Ik ben ook onder behandeling bij een in brandwonden gespecialiseerde
psycholoog. Zij helpt me met het overwinnen van mijn angsten.
Maar ook met het accepteren van het feit dat mijn leven nooit meer
hetzelfde zal zijn. De veroorzaker van het ongeluk heeft, op één kort
bezoekje in het ziekenhuis na, nooit meer iets van zich laten horen.
Dat hij niet weet wat hij me allemaal heeft aangedaan, daar heb ik het
nog steeds moeilijk mee.
De beruchte vuurkorf staat nog altijd in de tuin. Hij herinnert me
dagelijks aan wat er is gebeurd. ‘Gooi toch weg’, zeggen mijn
vrienden. Maar dat wil ik niet. Het is een onlosmakelijk deel van mijn
leven geworden. Mijn doel is om er in de toekomst nog eens een
vuurtje in te branden. Gewoon, gezellig, zonder bang of verdrietig te
zijn. Misschien dat ik deze nare periode dan op een positieve manier
kan afsluiten.”
Brandwonden ontstaan als de huid wordt blootgesteld aan een temperatuur van minimaal 40° C. Ze zijn uitzonderlijk pijnlijk en kunnen
blijvende huidschade veroorzaken. De diepte van de brandwond hangt af van de temperatuur, de tijd dat de hitte inwerkt op de huid en
de oorzaak van de verbranding. 56% van de brandwonden zijn het gevolg van contact met een hete vloeistof of hete damp, 15% ontstaat
na contact met een heet voorwerp en 13% door vuur en vlammen.*
De Brandwonden Stichting (www.brandwonden.nl) zet zich in om brandwonden te voorkomen en helpt slachtoffers, bijvoorbeeld door het
geven van voorlichting. Daarnaast is er de Vereniging van Mensen met Brandwonden (www.brandwondenvereniging.nl), voor en door
mensen die brandwonden hebben opgelopen of er van nabij bij betrokken waren.
* Bron: Brandwonden Stichting, Consument en Veiligheid
H U I D s e p t e m b e r 2 0 1 0 | 9