Acta van de Generale Synode te Zwolle 2007 - De Gereformeerde ...

Dat niet-vanzelfsprekende geldt voor de verkiezende genade zoals die in de vergeving van de
zonden ons wordt geschonken. Maar dat geldt dáárom nu ook voor het voorrecht om
opgenomen te zijn in het lichaam van Christus, in Zijn kerk.
De verzoening in en door Christus moet namelijk doorwerken in de verzoening tussen de
leden onderling. De vrede die de Here heeft bewerkt tussen God en mens, die moet nu ook
gestalte krijgen in de vrede tussen de mensen die die vrede met God in Christus hebben
ontvangen.
Ja, Christus maakt, zegt Paulus in vers 15, de twee tot één nieuwe mens. Dat gold voor de
Joden en de heidenen die tot geloof kwamen. Daarvoor verbrak Christus de tussenmuur die er
door de wet van ceremoniële bepalingen tot dan toe bestond. Christus hief de onderlinge
vijandschap door Zijn offer op. Hij brak die muur af.
Maar dat geldt evenzeer voor alle gelovigen. Ze worden door Christus met God de Vader
verzoend, maar zo in Hem ook met elkáár verzoend.
Genade en vrede zij u, staat in de aanhef van de brief. Op grond van de genade in Christus
mag er vrede zijn met God de Vader en dáárom en van daaruit vrede onderling.
Uit de liefde tot God komt onlosmakelijk de onderlinge liefde mee.
Alleen zó kan de kerk kerk zijn. Een kerk die gebouwd is op de genade en het offer van
Christus. Een kerk die zich laat leiden door de liefde van Christus en de door Hem verkregen
vrede. Waardoor alles in de rechte verhouding tot God mag komen en blijven staan.
En dan zegt vers 18: ―Want door Hem‖ - dat is: want door de vredebrengende en
vredeverkondigende Christus - ―want door Hèm hebben wij beiden, heidenen en Joden, in één
Geest de toegang tot de Vader.‖ Deze toegang tot de Vader vormt het hoogtepunt van het
verzoeningswerk van Christus in dit gedeelte.
Het geeft ook aan welk gehalte het door ons zojuist uitgesproken gebed voor de Here mag
hebben. Op welk niveau dat door de Here Zelf wordt gebracht:
(1) Wij mochten daarin tot de Vader gaan! Tot God, onze Vader, die onze Vader is in onze
Here Jezus Christus. Tot Hem mochten we naderen, tot Hem mochten we de toegang hebben.
Toegang tot God de Vader, maar door de Here Jezus Christus, Gods Zoon en in gemeenschap
van God de Heilige Geest. De weg tot Gods troon vrijgemaakt door het offer van Christus, en
op die weg geleid door de Geest van Christus. Wij mochten daarbij dus staan in de
gemeenschap met de drie-enige God, smekend om Zijn genade, om Zijn vrede en om Zijn
Geest.
We hadden en hebben toegang tot de Vader, Die voor ons zorgt. Niet alleen individueel, maar
juist ook als kerk. Onze Vader, die alles doet meewerken ten goede. Die Zijn genade en Zijn
Geest en Zijn kracht geeft, als we Hem daarom bidden.
(2) En de grond voor deze toegang is Christus, die Zijn lichaam aan het kruis heeft gegeven.
Maar die nu ook als Hogepriester steeds op Zijn offer van genade blijft wijzen. In Christus
kunnen we in echt volle vrijmoedigheid tot het heiligdom, tot de troon der genade van onze
Vader treden. Om Hem Zijn zegen te vragen over ons werk, het werk voor Zijn kerk.
(3) En die toegang hadden en hebben we in één Geest. In één Geest, dat is de Geest van
Christus die ons wil heiligen aan Zijn Woord. In één Geest, dat is de Geest van Christus, die
ons met elkaar verzoent. In één Geest, dat is de Geest die ons vernieuwt naar het beeld van
Christus, en die ons één en dezelfde gezindheid wil geven. Daarom kon er zojuist ook één
persoon voorgaan in ons gezamenlijke gebed en was het toch het gebed van ons allemaal. Zo
mochten we bidden in die ene Geest aan het begin van de synode, ook om de gave van de
Geest. Maar zo moeten we ook gaan werken in en naar die ene Geest tijdens de
synodevergaderingen.
Want de gave van de Geest stelt ons ook de opgave om naar die ene Geest te leven, en zo die
eenheid te bewaren. Zo horen we in Ef. 4: 3 en 4, dat we ons moeten beijveren de eenheid van
de Geest te bewaren door de band van de vrede (Ef. 4:3): één lichaam en één Geest.
3