Waarom ik Christus predik - Maasbach.com

zachte, stille stem die zo tot je hart kan spreken, zei
me dat ik laf was, dat ik me schaamde voor Hem,
die Zich niet voor mij geschaamd heeft.
Ik zocht vrede, maar vond die niet, totdat ik de
zondag daarop voor de zekerheid maar helemaal
vooraan ging zitten en de Here God beloofde dat ik
me niet zou schamen.
Nauwelijks deed de officier de uitnodiging of ik
sprong op en liep dadelijk naar voren om bij die
zondaarsbank neer te knielen. Wat was dat een
overwinning! Wat was ik dankbaar dat ik wist, dat
God mij, een jongen van negen jaar, had aangenomen
als Zijn kind door Jezus Christus.
Het duurde niet lang of ik werd ingezegend als
heilssoldaat onder de vlag van het Leger des Heils.
Ook niet lang daarna stond ik als enige uit ons
gezin van veertien kinderen (ik was nummer
dertien) op de hoeken van de straten in Rotterdam
in uniform, nog met een korte broek aan. Ik sloeg
de grote trommel of mocht bij gelegenheid, als we
marcheerden, ook weleens de vlag dragen.
Wat was ik er trots op om op de straten die mooie
heilsliederen voor Jezus te mogen zingen en spelen.
Lange tijd waren de bidstonden mijn grote
probleem. Voor een repetitie van het jongeliedenmuziekkorps
bijvoorbeeld, gingen wij allemaal
eerst op de knieën in gebed en de een na de ander
bad dan hardop. Als het mijn beurt was, kreeg ik
weer zo’n prop in mijn keel.
12
Ik kon niet hardop bidden. Maar als ze allen
gebeden hadden, was het wachten op de laatste en
dat was ik. Ik moest wel of ik wilde of niet, want
ze bleven op mij wachten. Wat was ik blij als het
gebed eruit was, het was een hele opluchting voor
me! Ik kan me voorstellen dat de discipelen tot
Jezus zeiden: ìHere, leer ons bidden!î (Lucas
11:1). En wat is het heerlijk dat ook wij het mogen
leren, want, ik kan u zeggen, het valt niet mee!
Nooit zal ik die heerlijke tijd vergeten, die ik als
jongen doorbracht in het Leger des Heils en de
gezegende conferenties die wij hadden. Dit was in
de jaren twintig en dertig, toen het vuur van Gods
Geest nog hevig brandde en er vele zielen tot
bekering kwamen.
GOD HAD EEN PLAN MET MIJ
Nadat ik de lagere school had doorlopen, bezocht
ik de Technische School, omdat ik na mijn
schooltijd bij mijn vader in de zaak wilde gaan.
Mijn vader had een fabriek van zonneschermen en
andere zonweringen. Hoewel ik er helemaal in
opging, kreeg ik toch een grote drang in mijn hart
om te gaan varen. Als Rotterdamse jongen zat ik
heel vaak aan een van de havens en kon ik uren
naar de schepen kijken. Het fascineerde mij
geweldig als ik zo’n oceaanstomer zag binnenkomen
of zich losmaken en vertrekken.
13