Waarom ik Christus predik - Maasbach.com

HOOFDSTUK 8
Johan Maasbach
in de gevangenis
Ik liep met een eigenaardige gedachte rond. Ik
wilde namelijk eens het leven in een gevangenis
van dichtbij meemaken. Het is echter niet eenvoudig
om zonder een misdaad te plegen, kostganger van
de Staat te worden. Ik hoorde echter dat Ellis
Island in New York vol was. Dit is een plaats waar
ongewenste vreemdelingen worden gedetineerd;
mensen die bijvoorbeeld geen visum hebben, of
die gedeporteerd moeten worden, komen hier
terecht. Ook zeelieden, die bijvoorbeeld illegaal in
Amerika zijn en opgepikt worden, worden zonder
pardon daarheen gebracht.
Op zekere dag nam ik mijn koffer en vertrok naar
Philadelphia in Pennsylvania. Ik stapte het immigratiekantoor
binnen en vroeg de man of hij me
wilde inrekenen, daar ik langer in Amerika was
dan mijn verblijfsvergunning toestond en ik
zodoende illegaal in Amerika verbleef. Als ik ooit
iemand vreemd zag opkijken, dan was het wel
deze ambtenaar.
Hij zei me dat ik dan voorlopig in de stadsgevangenis
opgesloten zou worden en dat ik beter een schip
kon opzoeken. Het viel niet mee om hem te
overtuigen dat ik liever opgesloten wenste te wor-
den dan een schip te zoeken. Hij stelde me voor om
er eerst maar een nachtje over te gaan slapen en
naar een scheepvaartmaatschappij te gaan.
Dat deed ik en ik sliep die nacht nog in een hotel.
De volgende morgen ging ik naar de maatschappij
maar ze hadden niets voor mij. Ik keerde terug met
mijn koffer en vertelde de ambtenaar dat ik geen
schip kon krijgen en vroeg of hij alsjeblieft de wet
wilde toepassen, waarvoor hij tenslotte door de
Staat betaald werd.
Na een telefoontje kwamen er twee rechercheurs.
De één liep voor me uit en de ander achter mij aan.
Het ‘apparaat’ was in werking. De grote, ouderwetse
gevangenisdeuren gingen open en werden achter
mij gesloten. Mijn koffer moest ik afgeven en ik
werd volledig gefouilleerd en mijn vingerafdrukken
werden genomen. Ik werd niet anders dan als een
nummer behandeld. Het grappige was, dat de
gevangenisbewaarders ook niet wisten wat voor
soort misdadiger ik was.
Ik ging een oude cel in waar een bed stond, een
tafel en een stoel. Er was een kale betonnen vloer,
witgekalkte muren en een kale W.C. Met een klap
sloeg de zware gevlochten smeedijzeren deur dicht
en de cipier deed er een groot, ouderwets, ijzeren
hangslot op en verdween.
Het was voor mij een nieuwe, vreemde gewaarwording
waarvan ik echter geen spijt had. Ik wist
toen ook nog niet, dat ik bijna drie maanden achter
de tralies zou zitten.
84 85