Waarom ik Christus predik - Maasbach.com

jongens daar in dat toestel. Of het Duitsers waren
of Engelsen, dat maakte voor mij geen verschil.
Het waren voor mij soldaten of officieren, die
immers moesten vechten, of zij wilden of niet.
Hetzij vriend of vijand, voor mij waren zij allen
mensen met een kostbare ziel.
Ik kon het niet helpen dat ik het in huis veiliger
vond dan in een schuilkelder. De Here was voor
mij een schuilplaats en ik voelde altijd wonderbaar
Zijn tegenwoordigheid.
Op een avond wilde een andere jongen, die ook in
het huis woonde, beslist dat ik met hem meeging
naar de schuilkelder, maar ik had er geen vrede
mee om dat te doen. De volgende morgen kwam hij
niet terug, daar een voltreffer de bunker had geraakt
en hij had de schok niet overleefd. Ook een andere
grote schuilkelder was geraakt, waarin wel 200
mensen waren. Er vielen heel veel doden te
betreuren. Natuurlijk weten wij dat door schuilkelders
vele levens zijn gespaard gebleven en ik heb
niets tegen zulke veiligheidsmaatregelen, maar
persoonlijk ervoer ik dat ik moest blijven op de
plaats die de Here mij had gegeven.
ANGST
De buurvrouw, die beneden mij woonde, had mij
zeker wel tien keer gevraagd of ik niet eens met
haar dochters - ze had er drie - naar de bioscoop
24
wilde gaan. Ik voelde daar weinig voor, daar ik
meende dat een bioscoop niet de juiste plaats voor
een wedergeboren christen was.
Eindelijk, ik had geen vrienden of kennissen
daar, gaf ik toch maar toe. Ik zal het nooit vergeten!
Tijdens de film kwam er een onderbreking en op
het doek stond dat er een luchtaanval was. Velen
verlieten met haast de zaal om naar de aanwezige
schuilkelder te gaan.
Nog nooit had ik vrees of angst in mijn hart
gehad, ook niet op het schip tijdens het gevaar van
duikboten, vliegtuigen of mijnen. Maar nu ik mij
op een plaats bevond, langs de brede weg, vervulde
vrees mijn hart.
Toen na afloop, op weg naar huis, het meisje
vroeg hoe ik de film had gevonden, kon ik alleen
maar zeggen dat de muziek prachtig was, want ik
had niets van de film gezien. Ik had daar gezeten
met gesloten ogen, biddende om genade en
vergeving en om Gods bewarende hand!
Het is bij mijn weten de laatste keer geweest dat
ik naar een bioscoop ging voor een avondje uit.
Meer dan 20 jaar later bezocht ik weer een bioscoop.
Dat was in Rome. Dat theater draaide zijn laatste
film om daarna voorgoed als bioscoop te sluiten en
heropend te worden als een Volle Evangelie
Centrum. Het was dit theater dat mij de inspiratie
gaf om, precies een jaar later, het prachtige
“Capitol” theater in Den Haag te kopen. Over deze
25