Waarom ik Christus predik - Maasbach.com

Maar aan de lading wisten wij gewoonlijk wel
waar het schip heenging.
Toen ik aan boord was, wist ik ineens dat dit het
schip was dat de Here mij gegeven had. Deze
dingen zijn zo belangrijk te weten, vooral in tijden
van gevaar. Op Zijn weg ben je altijd veilig.
Toen we op zee waren, had ik totaal geen vrees en
ik wist dat ik veilig aan de overzijde zou komen.
Hoe dankbaar was mijn hart, toen ik midden op zee
hoorde, dat we voeren met bestemming New York!
De reis op het s.s. “Leerdam” verliep zonder
moeilijkheden. Wij voeren alleen heel erg noordelijk,
zodat je in de avond het Noorderlicht duidelijk
kon zien en natuurlijk was het behoorlijk koud. We
hadden een bemanning van ongeveer 100 personen,
alsmede 30 passagiers, aan wie ik mijn handen vol
had, temeer daar ik alleen een koksmaat als hulpje
had. Een tweede kok was er niet en voor zover ik
mij kan herinneren, miste de bakker de boot!
De consul die mij had aangemonsterd, zei dat hij
tijdens zijn hele loopbaan nog nooit zo’n jonge
chefkok voor een passagiersschip had aangemonsterd.
Ik was 22 jaar en wilde niet graag dat er ook
maar één klacht over mij zou komen.
Er deed zich een klein incident voor, maar voor
mij was het heel belangrijk. Voor het souper had ik
o.a. een jachtschotel op het menu staan en wat bij
mij een grote zeldzaamheid was, gebeurde: ik liet
de jachtschotel aanbranden. Dit gerecht behoorde
32
tot de hoofdschotel en tijd om wat anders te maken
was er niet meer. Ik proefde nòg eens en kwam tot
de overtuiging dat niemand er iets van zou eten.
Met grote haast snelde ik naar de bakkerij die aan
de keuken grensde en liet de deur achter mij in het
slot vallen. Voor de deegtrog viel ik op mijn knieën
en bad tot de God van Elia, die ook mijn God is.
Ik zei: “Vader, in de Naam van Jezus, help mij! Ik
weet niet wat ik moet doen, maar geef een andere
smaak aan deze jachtschotel. Gij zijt almachtig!
Toen het water bitter was, hebt Gij het zoet
gemaakt!” (Exodus 15:22-27).
Ik stond op van mijn knieën en begon de jachtschotels
door te geven aan de bedienden. Tot mijn grote
verbazing kwamen ze steeds terug om nog meer
schotels te halen, totdat alles schoon op was.
Toen ik die avond op het sloependek liep, kwam
onverwachts de kapitein naar me toe, die me aansprak
en mij zijn complimenten maakte door te
zeggen: “Chef, ik heb nog nooit zo’n heerlijke
jachtschotel gegeten en vooral de passagiers wilden
er allemaal meer van hebben”.
Wat kon ik anders doen, na deze extra bevestiging,
dan de Here mijn God danken, terwijl de tranen
over mijn wangen liepen!
Hoe vaak missen wij de moed om te geloven, dat
wij datgene ontvangen hebben waarom wij bidden!
Ik had gebeden en dacht dat al het eten terug zou
komen in de keuken, maar in plaats daarvan kwam
33