Download afstudeerscriptie Natalie Lorenz: 'naar oneindig'

Ook al werkt Turrel in drie dimensies, zijn kunst sluit aan bij een schilderkunstige traditie.
Zijn meditatieve benadering van het licht maakt zijn werk verwant met dat van de Colourfield
painters als Mark Rothko en Barnett Newman, en met dat van de negentiende-eeuwse schilders als
William Turner en Caspar David Friedrich. Al deze schilders waren op zoek naar het sublieme of
verhevene. In haar proefschrift over Newman getiteld Een subliem gevoel van plaats (1992) omschrijft
de filosofe Renée van de Vall het sublieme als volgt: ‘Er is iets immens, huiveringwekkends
of onbegrijpelijks dat de eigen nietigheid, de eigen onmacht of het eigen onvermogen doet voelen,
en dat desondanks, of juist daardoor, een intens gevoel van vreugde, kracht en inzicht geeft. Vaak
gaat dat gepaard met een perspectiefwisseling: het positieve gevoel wordt in verband gebracht met
iets “anders”, iets “hogers”, of iets “diepers” dan wat normaal ervaren wordt.’ (Het museum dat
niet bestond, Janneke Wesseling, 2004). Bij Turrel gaat het hem om de zintuiglijke ervaring: ‘Bij
Friedrich, of bij Monet die het licht schilderde, blijft de beschouwer een buitenstaander, hij kijkt
toe. Bij mij is het anders. Het is het verschil tussen naar voetbal kijken op de televisie en het zelf
spelen.’