CO ADRIAANSE - TwenteSport.com

Galibier prominent in beeld als ‘springplank’ voor Andy Schleck.
Je was vooruit gestuurd om hem op te wachten en kon hem
later een tijdje op sleeptouw nemen. Voor mij als leek was het
verfrissend om zo’n plan tot voltooiing te zien komen. Ook door
de heldere uitleg van Michael Boogerd, die het wat beter kon
duiden dan de andere NOS-commentatoren.
Joost: Je moet de Tour ook niet op de Nederlandse tv volgen. Maar
goed, ik heb de hele Tour in dienst van de ploeg gereden, maar in
die etappe werd het ook zichtbaar voor de buitenwereld. Je moet,
in een peloton met 200 renners, altijd maar afwachten of een
strategie uitkomt. Als het dan lukt, zoals in dit geval, geeft dat veel
voldoening. Andy won de rit.
Arnold: Maar niet de Tour. Vond ik jammer. Ik vind hem
sympathieker dan Cadel Evans.
Joost: Toch is Cadel bijgedraaid. Ik ben ambassadeur van Kans
voor een Kind en vroeg hem in de Tour of hij een gele trui met
een handtekening wilde afstaan. Kreeg ik een paar weken later
daadwerkelijk een pakketje uit Australië opgestuurd, met de
gevraagde spullen. Een paar jaar geleden was dat ondenkbaar
geweest, toen was hij onbenaderbaar, zat hij onder de stress en
had tijdens de Tour altijd een bodyguard en zijn hondje bij zich.
Ik stond een keer met hem in een krappe lift, toen iemand per
ongeluk de hond raakte. ‘Don’t touch my dog’, schreeuwde Evans
met die hoge stem van hem. Ik schrok me kapot. Hij heeft dit jaar
verdiend de Tour gewonnen. Zelfs Andy kon er wel mee leven. Hij
is nog jong, volgend jaar waagt hij een nieuwe poging.
Arnold: De valpartijen in de Tour vallen nog in het niet bij het
verschrikkelijke incident met jouw ploegmaat Wouter Weylandt,
die bij een val in de Giro verongelukte. Zelf verloor ik ook een
ploeggenoot, in 2009, Robert Enke, die zelfmoord pleegde. Ik
werd ’s avonds gebeld en kon het niet geloven, ben in huilen
uitgebarsten, was even totaal de weg kwijt.
Joost: Ik zat hier thuis en zag het live op tv gebeuren. Ik zag dat
het een ploegmaat was, zijn gezicht was weggeslagen, het bloed
gutste uit de mond. Verschrikkelijk. Ik zat met een hartslag van
180 en een droge mond te kijken. Ik kon aanvankelijk niet zien
wie het was, wel dat het niet om mijn vriend en streekgenoot
Tom Stamsnijder ging. ‘Gelukkig’, dacht ik in een reflex. Het
bleek dus Wouter te zijn. Ik ben maar boodschappen gaan doen,
wilde even wat afleiding. Bij terugkomst kwamen de tranen. Ik
lag in het voorjaar nota bene met hem op de kamer, onze levens
liepen parallel. Ook zijn vriendin was op dat moment voor het
eerst zwanger, we spraken over het krijgen van een kleintje.
Ongelooflijk. Hoe goed kende jij Enke?
Arnold: We hadden een goede band. Gingen privé niet met elkaar
om, maar trokken in de groep wel naar elkaar toe. Waren wat
ouder, hadden dezelfde interesses. Maar heb nooit in de gaten
gehad dat hij aan zware depressies leed, zoals later bleek.
n tWentse topsporters onder elkaar
Joost: Hoe zijn jullie als ploeg met zijn dood omgegaan?
Arnold: Was een moeilijk proces. Er ontstonden na verloop van
tijd irritaties in de kleedkamer. Dan ging er iemand op de plek
zitten waar Robert altijd zat, terwijl we hadden afgesproken dat
die plaats leeg zou blijven. De jongen in kwestie deed het niet
bewust, maar beleefde het gewoon anders. Zoals iedereen het op
zijn eigen manier beleefde. Het elftal zakte in de maanden als een
plumpudding in elkaar, om pas in de slotfase van de competitie
weer een eenheid te vormen.
Joost: Iedereen beleeft zo’n drama op zijn eigen wijze en
dat leidde ook bij ons tot meningsverschillen. Zo besloot de
ploegleiding het team uit de Giro te halen, maar daar waren een
of twee jongens het totaal niet mee eens. Zij hadden zich lang
voorbereid op de koers en wilden doorrijden, juist voor Wouter.
Arnold: Ben jij nadien zelf voorzichtiger gaan koersen?
Joost: Wel wat bewuster, zeker nu ik een kleine heb. Aan de
andere kant, en hoe hard het ook klinkt: de koers gaat door, het is
ons leven, er worden gewoon weer prestaties verwacht.
Arnold: En sta je dus ook weer in het brandpunt van de kritiek.
Na de tijdrit in de Tour moest je lossen en klonk er hier en daar
commentaar. Hoe ga je daar mee om?
Joost: Als het terecht is, heb ik er geen probleem mee. Waar ik me
wel aan irriteer, zijn mensen die anoniem hun kritiek spuien. Zeg
het dan in mijn gezicht, dan ben je een kerel. In die tijdrit deed
ik de aflossing na Cancellara en bleek ik geen robot te zijn. Het
melkzuur spoot achter mijn oren vandaan. Hoe ging jij tijdens je
loopbaan met kritiek om?
Arnold: Als het gefundeerd was, kon ik er wel tegen. Maar als
een journalist of analist er gewoon geen verstand van heeft, kon
ik me daar mateloos aan irriteren. Heel even. Om na een half
uurtje te denken: ‘ach, zoek het lekker uit, het zal wel’. Met name
in Duitsland zocht ik de journalist wel eens op. Dan vroeg ik hem
hoe vaak hij eigenlijk in de Bundesliga had gespeeld. Het was
daar zo zwart-wit: als ik gescoord had en verder slecht gespeeld,
was ik de held. Speelde ik goed, maar scoorde ik niet en verloren
we, kon ik er niets van.
Joost: In vergelijking met voetballers komen wij wielrenners er
nog genadig vanaf. Ik kijk wel eens naar Voetbal International en
daarin worden spelers gewoon afgebrand.
Arnold: Het hoort kennelijk bij de cultuur in Nederland. Mensen
hopen ook dat topsporters op hun bek gaan. En smullen van de
ongenuanceerde meningen. Dat heeft Robert Gesink ook wel
ondervonden, lijkt me.
Joost: Robert ging in het begin van de Tour met 70 kilometer per
uur onderuit, is daarna in de Tour nooit meer de oude geweest.
En is hard aangepakt, onder meer aan tafel in Tour du Jour.
Door mensen die er geen verstand van hebben en de
omstandigheden niet konden inschatten. Daar heeft hij van > >
Twente SPORT
43