Julien Borremans - Vlaams Belang

Bij onze allochtone medemens is de situatie dramatisch: 42 procent van de schoolverlaters is
laaggeschoold; 54 procent van de allochtonen spreekt thuis geen Nederlands en loopt zo een cruciale
achterstand op; 70 procent brengt het secundair door in het BSO; slechts 9 procent van de allochtone
jongeren heeft een diploma hoger onderwijs; de werkloosheidsgraad onder de allochtonen loopt op tot
40 procent. Er is een etnostratificatie van de arbeidsmarkt: terwijl de toplagen haast ‘hagelwit’ zijn, zijn de
onderste lagen veelkleurig. We kunnen gewag maken van een opkomst van een multi-etnisch
subproletariaat.
Het is een illusie te denken dat die verpaupering zonder gevolgen blijft. De hoge concentratie werklozen
en de vele slecht betaalde en minderwaardige jobs in bepaalde segmenten van de samenleving leiden tot
een vernietiging van het sociale weefsel en tot sociaaleconomische en culturele gettovorming. Er ontstaan
eilanden van armoede en integrisme in onze samenleving.
De kloof tussen laaggeschoolden en beter geschoolden wordt aangevuld met die tussen allochtonen en
autochtonen. Die breuklijnen vormen de kern van de nieuwe sociale kwestie. Zij tekenen zich reeds af in
het onderwijs en zetten zich door in domeinen als tewerkstelling, gezondheid en woningmarkt. Uit tal
van studies blijkt dat dit uiteraard ideologische implicaties heeft: mensen die in dergelijke uitputtende en
frustrerende omstandigheden leven, zijn veel ontvankelijker voor geestelijk en fysiek geweld, het gebruik
van roesmiddelen en vervallen makkelijker in maatschappelijke en sociale lethargie, materialisme en
integrisme.
Ook bij allochtonen zien we dat de polarisering toeneemt. Meer en meer Turkse en Marokkaanse
jongeren halen hun huwelijkspartner uit het land van herkomst. Het gaat om een jaarlijkse instroom van
duizenden laaggeschoolde allochtonen, die de Nederlandse taal niet machtig zijn, amper kunnen lezen en
schrijven en die het leger van multi-etnische subproletariërs komen aanvullen. Ze worden gedreven door
een toxische contracultuur, een cultuurpatroon dat ontstaan is door de vele conflictsituaties en de
frustrerende sociale omgeving. Dit vertaalt zich in een onwil om zich aan te passen aan de
mainstreamcultuur en actief deel te nemen aan het maatschappelijke leven. Deze onwil uit zich soms in
een radicale verwerping van onze Westerse waarden en normen.
Ook bij de autochtonen ontstaat er een contracultuur, gericht tegen het bestuurlijke onvermogen van de
leidende klasse om de wezenlijke samenlevingsproblemen aan te pakken. Begrippen als een ‘sterk
staatsgezag’, duidelijke ‘normering’, welvaart voor ‘eigen volk’ en een sterk ‘natiegevoel’ staan centraal.
Daarnaast is er de communautarisering van het debat: in Vlaanderen groeit het besef dat Wallonië en
Brussel handenvol geld kosten en dat ze zelf te weinig doen om de situatie te veranderen. Een
voorbeeldje maar: hoewel per leerling de uitgaven in het Franstalige onderwijs dertig tot 40 procent
hoger liggen dan in Vlaanderen, geraakt 32 procent van de Franstalige jongeren niet verder dan maximaal
een diploma van lager middelbaar onderwijs, dat eigenlijk waardeloos is. Uit recent onderzoek blijkt
eveneens dat Wallonië en Brussel – samen 40 procent van de bevolking – goed zijn voor 70 procent van
het totaal aantal leefloontrekkers in België. Eens over de taalgrens zakt het welvaartsniveau met meer dan
20 procent.