Pied a terre - Santiago

kathedraal van heel Frankrijk. Geen getallen ditmaal, maar regelmatig meldt hij
dat hij uit pure nieuwsgierigheid bijvoorbeeld van een enorm kanon in een garni-
zoensplaats of van een brug de maat heeft genomen.
Ondanks zijn toeristische inslag verwaarloost Laffi zijn geestelijke plichten niet.
Hij leest regelmatig de mis. Met de aalmoezen die hij ermee verdient, kan hij -
soms zelfs heel behoorlijk - in zijn onderhoud voorzien. Niet overal waar hij komt
echter spreekt dat vanzelf. In Zuid-Frankrijk trekt hij door streken die grotendeels
ketters zijn, wat voor hem gelijk staat met "niet katholiek". In Nimes staat hij er
verbaasd over dat katholieken en ketters daar vreedzaam naast elkaar leven. In
Montpellier worden hij en zijn reisgenoot door ketterse poortwachters uit de
stad geweerd, maar via kennissen die zij's avonds opdoen in een herberg buiten
de poorten worden zij de volgende dag door de stad rondgeleid.
Laffi toont hier en op andere plaatsen een open oog en waardering voor cultuur-
goederen die nog dateren uit de Romeinse tijd. Dit wekt de indruk dat wij te
maken hebben met een moderne, universalistische geest. Des te meer verbaast
ons de middeleeuwse lichtgelovigheid waarvan hij regelmatig blijk geeft. In de
streek rond Avignon doet de mare de ronde dat "sede vacante", dat wil zeggen
zolang de Heilige Stoel onbezet is, de olijfbomen daar weigeren vrucht te dragen.
En inderdaad, Laffi ziet op zijn tocht slechts olijfbomen zonder blad, juist in de
periode van "sede vacante" na de dood van Clemens IX. Helaas, schrijft hij, heeft
hij het verhaal niet op waarheid kunnen controleren, want bij verkiezing van
Clemens X was hij niet langer in dat gebied.
Zo vertelt hij ook dat hij met eigen ogen gezien heeft dat de hoorn waarop
Roland blies om de Franken te waarschuwen gespleten was; dit bewijst dat het
verhaal dat hij zo hard blies dat de hoorn ervan barstte waar moet zijn.
Hij blijkt overigens zeer onder de indruk van de legendarische held Roland. Hij
bezoekt de rots die door Roland werd gespleten met zijn zwaard Durendal, en
vertrekt niet uit Roncesvalles zonder nog een laatste bezoek te brengen aan de
graftombe van Roland, "want alleen God weet of men daartoe nog eens in de
gelegenheid zal zijn."
Bij het onvermijdelijke verhaal over de onterecht gehangene in Santo Domingo
de la Calzada weet hij een aantal bijzonderheden te melden over de haan en de
kip die daar in een speciale kooi gehouden worden ter nagedachtenis aan het
wonder van de opwekking. De dieren maken van blijdschap een enorm kabaal bij
elke pelgrim die er langs komt, men kan van hen veren plukken zoveel men wil
zonder dat zij kaalgeplukt worden, zij leven slechts op pelgrimsbrood, en zij
stammen in rechte lijn af van de kip en de haan die door1acobus tot leven
gewekt werden: na zeven jaar, voor zij beide sterven, legt de kip twee eieren
waaruit de volgende haan en hen voortkomen.
Zijn geestelijke verwantschap met zijn tijdgenoten blijkt ook uit de belangstelling
die hij in Avignon toont voor het macabere. Hij roemt het meesterlijke en enige