De familie Dumont: driedelige roman op ... - Auteursdomein

Ze kust het kind en staart een poosje gedachteloos naar de
doorzichtige maan die verdwaald in de middaglucht staat. Zo licht en
bescheiden als het leven kon zijn, ze was het bijna vergeten.
Omhoog voert de weg met sluipwegen en kronkelpaden door
de heuvels. Door de ongerepte sneeuw komen ze maar langzaam
vooruit. Ze zijn halverwege als ze hoger in de heuvels terugkomen
op een brede asfaltweg waar de vuile sneeuw geplet is door brede
ribbelsporen van tanks en vertrapt door laarzen. De heldere, schone
lucht wordt hoger naarmate er meer licht uit weg vloeit. Er heerst
een diepe stilte, afgezien van de sporen is er geen teken van leven.
Als ze oversteken naar de buitenkant van de weg wordt er plotseling
gericht geschoten. In de invallende schemering lichten de tongetjes
uit de geweerlopen vurig op. Er is geen dekking van bomen of
huizen.
"Niet schieten!" schreeuwt Béla in de richting van de
donkere omtrek van de burcht.
"Wij zijn burgers!"
"Doorlopen moeder!" Het pakken heeft te lang geduurd, ze
zijn te laat vertrokken. Ontredderd kijkt hij om zich heen en besluit
de sledes naar het János Kórhasz ziekenhuis te trekken. In het
invallende donker wachten de anderen voor de deuren van de eerste
hulp. Een man met vermoeide zwarte ogen in een gesloten gezicht
hoort zijn verzoek aan.
"Voor één nacht. We zijn op weg naar Rószadóm... Maar we
halen het niet."
"Het spijt me." De man spreekt zacht en zonder hem aan te
kijken. "Het is hier geen hotel. Hier logeren alleen zieken."
"Alstublieft..." Deze keer kost het geen moeite te smeken.
"De vrouwen zijn verzwakt. We hebben twee kleine kinderen bij
ons. Er wordt geschoten." Hij aarzelt, het klinkt dramatisch maar het
is de waarheid. "Het gaat om leven of dood."
De man schudt het hoofd. "U bent zeker al de achtste
vandaag."
"Geen bedden, alleen onderdak voor de nacht... Het vriest
twintig graden. Ik geef u alles wat we hebben..."
"...Die verantwoording neemt u op u?" vraagt hij na een
gespannen stilte. "Dat wij hier om de hoek worden doodgeschoten?
Met een kind en een baby?"
De man zucht en houdt de deur voor hem open.
Hij voelt geen woede, alleen een bedrukte gelatenheid. Met