De familie Dumont: driedelige roman op ... - Auteursdomein

is de kelder aardedonker, hij ziet zelfs de vlammetjes van de
vetlampjes niet, voelt alleen Lily's warme, vertrouwde lichaam
onstuimig tegen het zijne, haar armen stijf om zijn nek. Ontroerd
strijkt hij over haar haar. Haar rijzige lengte, tengere slankheid, de
geur van haar haar, de druk van haar hoofd tegen zijn wang - haar
lichaam zei hem alles. Op een onbegrepen manier hield het alle
gedachten, alle gevoelens, alle gebeurtenissen die op hen betrekking
hadden in zich besloten. Haar lichaam omhulde hun herinneringen,
het zijne herkende en doorgrondde het in een duizendste seconde. Jij
en ik - wij.
Ze neemt zijn gezicht tussen haar handen, kijkt hem lang aan
en zegt alleen "Goddank."
Böskem omhelst hem, maar haar blik is ontwijkend, afwezig.
Alsof ze door hem heen naar iets anders keek, haar ogen zijn naar
binnen gericht en houden maar met moeite iets buiten haarzelf vast.
De eerste nacht in de schuilkelder ligt hij dicht tegen Lily aan
op de kolenberg, Beatrice's hoofdje rust in de holte van zijn arm,
haar warme adem strijkt langs zijn gezicht. Pas als de anderen
opstaan, valt hij kort in slaap. Hier konden ze niet blijven, dat is hem
duidelijk. In het permanente donker, opgesloten en onvrij in de
vunzige kelderlucht, op een vochtig matras. Met de baby die almaar
zijn hoofd heen en weer beweegt en omvalt als je hem rechtop
probeerde te zetten.
Dagelijks worden de pauzes tussen het schieten langer.
Binnen houdt hij het niet uit, af en toe gaat hij de straat op. Ook de
anderen wagen zich vaker buiten het hek en komen terug met nieuws
van bewoners in andere kelders en gebeurtenissen in de stad. Hier en
daar beginnen mensen terug naar hun woningen te keren. Ze zeggen
dat er niet meer wordt gevochten. Sommigen beweren zelfs: de
oorlog is voorbij. Het klinkt vermoeid, lusteloos.
Voor het eerst na maanden gaan ze het huis binnen.
Russische soldaten dragen dekens en munitie weg. Onwillekeurig
drukt Lily zich tegen de muur. Vreemd was het, om langs ze heen te
lopen zoals je langs elkaar heen liep in een winkelstraat, alle
spanning gebroken, maar zo abrupt alsof je na een lange zeereis aan
land stapte en de kade voelde deinen onder je voeten. Er is geen
gevaar meer, alleen een onbeschrijfelijke chaos. De ramen zijn
kapot, gescheurde vitrage waait in de wind, uitwerpselen van
mensen en dieren liggen in alle kamers. Schilderijen slingeren
vertrapt op de grond, uit het parket steken planken omhoog.