De familie Dumont: driedelige roman op ... - Auteursdomein

legers in de middeleeuwen.
"Ze noemen het niet 'roven' maar 'vinden'," stelt hij vast.
Hoewel ze hem vaak uitnodigen, brengt Béla weinig avonden
met de Horváths door. Huiselijk leven met kinderen is hem pijnlijk,
hij mist zijn gezin. Liever zoekt hij gezelschap bij de Russen. Hij
weet de aandacht van Bogdan te trekken, de kok, een kleine man met
een gladde schedel en een bloederig voorschoot om zijn uitgezakte
buik gebonden. Zoals Béla eet, zo aandachtig registrerend en met
overgave, zwijgend, in Nijmegen had hij daarmee al het hart
gestolen van de oude Käthe. Ook Bogdan is er gevoelig voor.
Bedrijvig loopt de baas van de oven naar de tafel en weer terug naar
de oven, jagodhiy kissel aandragend, indeika, besjbarmak, sajaz
tsjernoslivom, gerechten waarover hij een bekwaam oordeel verlangt
en de lof die hem toekomt. Pas daarna schept hij ze uit grote
gamellen in het vierentwintigdelig voorvaderlijk servies van de
Horváths, dat hij tot zijn tevredenheid in de vitrinekast heeft
aangetroffen. De soldaten lepelen het achteloos naar binnen terwijl
ze over iets anders praten.
"Pirosjki!" Met een zwaai zet Bogdan een dampend bord met
zuurkoolpastei op de keukentafel. Béla zucht en eet, en zucht nog
meer. Zijn oordeel is altijd hetzelfde, hij heeft het woord opgezocht
in het Russische woordenboek dat mevrouw Horváth met een koord
aan het Biedermijer tafeltje in de hal heeft gebonden om deze wilden
in een paar woorden te kunnen verduidelijken dat ze geen
voetlappen uit het fluweel van de gordijnen moeten snijden en dat de
paarden niet mee naar binnen mogen. "Fkoesniy!" De kok drukt
Béla's hand op tafel en steekt een vinger in de lucht - "Minotatsjko!"
Hij zet twee glazen op tafel, giet de rode wijn er omzichtig in, de
bodem van de fles topzwaar uit de muis van zijn hand balancerend,
en steekt zijn neus in het glas. Egri Bikaver uit een goed jaar, stelt
Béla vast. Gevonden bij de buren.
"Ah..." zegt de kok met een smartelijk genot.
Eten en drinken vervullen Béla altijd al met dankbaarheid,
maar bij Bogdan is die gemengd met ontroering. Niet alleen kookt
de Rus wonderdadig, maar hij is ook aangenaam verrast dat de
vijand hem eten voorzet terwijl zijn landgenoten hem met honger de
deur hebben gewezen. Bizar, deze oorlog. Als de mensen maar
samen zouden eten en drinken, ach, het zou altijd vrede zijn. Hij
spreekt het eerste woord uit dat hij geleerd heeft, het toverwoord, het
toegangswoord: