60 jaar weevers marknesse

Dik Weevers voor de klas
de Noordoostpolder;
· het hem niet mogelijk is, een knecht met dezelfde capaciteiten te vinden en in dienst te nemen,
waardoor hij niet in staat zal zijn, dit bedrijf, hetwelk na jarenlange arbeid, moeite en spaarzaamheid
is opgebouwd, in stand te houden, doordat hij niet meer aan de behoefte en
verlangens van de landbouwende bevolking kan voldoen.
Het laatste argument lijkt niet helemaal terecht als bekend is dat bij de Kamer van Koophandel over
1953 een omzet van ƒ 260.000,- wordt opgegeven en een winst van ƒ 20.570,-.
Toch moest elk dubbeltje in het gezin worden omgekeerd vanwege de zorg voor dochter Joke, een
mongooltje. Het mocht haar aan niets ontbreken en alle zorg en voorzieningen moesten in die tijd
uit eigen middelen worden betaald. Dit was wellicht ook de reden dat Kees, Dik en Truus op de
loonlijst stonden, maar (bijna) het hele salaris moesten afstaan voor kost en inwoning (ƒ 15,- per
week). Ook inwonende medewerkers betaalden dat bedrag.
Aangezien het indienen van het verzoek geen opschortende werking had, is zoon Dik eind november
in dienst getreden bij de Genietroepen in Vught. Zijn broer Kees was inmiddels Korporaal bij hetzelfde
onderdeel en chef van de werkplaats voor onder meer bulldozers en kraanmachines. Kees had
in januari 1954 zijn dienstplicht er op zitten en Dik volgde hem in zijn functie als werkplaatschef op.
Omdat beide zonen tegelijkertijd in dienst zouden zitten, moest dochter Truus, die in die tijd in de
winkel werkte, zo snel mogelijk haar rijbewijs halen, zodat zij knechten naar klussen bij de klant
kon brengen. Er waren namelijk wel auto’s beschikbaar, maar geen van de knechten had een
rijbewijs.
Na verschillende procedures beslist de Raad van State op 27 juli 1954 “dat op grond van de overgelegde
bescheiden en nader ingewonnen inlichtingen moet worden aangenomen dat door het verblijf
van de dienstplichtige in werkelijke dienst voor eerste oefening geen onoverkomelijke bezwaren
zullen ontstaan voor de instandhouding van de middelen van bestaan van het gezin waartoe hij
behoort”. Dik zal zijn diensttijd dus moeten uitzitten tot en met mei 1955.
Hoewel in militaire dienst was Dik toch opvallend vaak in het bedrijf te vinden. Niet zelden belde
Dik zelf vanuit het kantoortje als Toon Weevers naar zijn onderdeel om te melden dat zoon Dik niet
in orde was.
Na hun diensttijd gaan Kees en Dik weer aan de slag in de smederij waar nog altijd meer dan genoeg
werk voor handen is. Dik blijft daarnaast cursussen geven, zoals “landbouwwerktuigen”, “kennis van
motoren” en “instructie maaidorsers en opraappersen”.
hoofdstuk 2