1 DE GESCHIEDENIS VAN DE DACTYLOSCOPIE - wonderlandc1

Ze waren beide geïnteresseerd in de dermatologie. Bovendien
waren ze beide betrokken bij projecten en hun samenwerking
ging zo goed dat ze met elkaar zijn getrouwd. Haar belangrijkste
publicatie was "The Ventral Surface of the Mammalian - With
Special Reference to the Conditions Found in Man" (1904).
Hierin beschreef ze de ontwikkeling van het oppervlak van de
huid van dieren in samenhang met die van de mens. Dus, van
dieren in de oudheid voorzien van schubben met haren en poriën,
tot het ontstaan van papilairlijnen en patronen bij mensen.
Dr. Robert Heindl
Heindl is een andere belangrijke onderzoeker van de wetenschap
van de dactyloscopie. Hij was Duitser en in 1921 komt in Berlijn
zijn standaardwerk over de dactyloscopie uit genaamd: "System
und Praxis der Dactyloscopie und der sonstigen technische
Methoden der Kriminalipolizei". Heindl was de eerste die in
Duitsland de invoering van de dactyloscopie ter registrering van
misdadigers heeft voorgestaan. Hij was achtereenvolgens chef
van de herkenningsdienst van Dresden. Deze dienst heeft de
oudste dactyloscopische verzameling. Vervolgens werd hij leider
van de Dresdener recherche, Regierungsrat en Oberregierungsrat
van het ministerie van binnenlandse zaken van Saksen. In 1919
werd hij "Geheimrat" of consul generaal bij het Duitse
rijksministerie van buitenlandse zaken. Later werd hij nog
benoemd tot commissaris van dit ministerie.
Heindl heeft onderzoek gedaan naar het ontstaan van de
papillairlijnen. Hij vond dat deze ontstaan tussen de 90ste en
12oste dag van de zwangerschap. Hij stelde dit vast door
microfotografische opnames te maken van embryovingers. Bij
onderzoek bleek dat onder elke papillairlijn een door kliertjes
gevormde plooi aanwezig is. Elke papillairlijn aan de buitenkant
van de huid komt dus overeen met een rij klieren aan de
onderzijde van de huid. Bij vier maanden oude embryo's zijn de
klierplooien volledig van de vingertop tot aan het gewricht
ontwikkeld. Klierplooien en papillairlijnen ontstaan het eerst aan
de top van de vingers en ontwikkelen zich verder tot aan het
polsgewricht. Tussen de eenmaal ontstane lijnen ontstaan geen
nieuwe lijnen. Nieuwe klierplooien en papillairlijnen sluiten
steeds aan bij de onderste gevormde klierplooien en
papillairlijnen. Hiermee bewees Heindl dat papillairlijn figuren,
zodra die eenmaal ontwikkeld zijn niet meer kunnen veranderen.
Zou het huidoppervlak op enigerlei wijze beschadigd worden, dan
moet de figuur weer in geheel dezelfde details aangroeien, omdat
de klieren in het binnenste van de huid steeds hetzelfde blijven.
Het bewijs dat geen mens dezelfde vingerafdrukken heeft, kan
geleverd worden langs empirische weg. (voor zover dat dit
praktisch mogelijk is). Proefondervindelijk is vastgesteld dat er
geen twee mensen zijn die dezelfde papillairlijnen vertonen. Deze
stelling is ook te bewijzen langs mathematische weg. Bij de
invoering van de dactyloscopie als identificatiemiddel hebben
14