1 DE GESCHIEDENIS VAN DE DACTYLOSCOPIE - wonderlandc1

Gilbert Thompson, een Amerikaanse ambtenaar van de
topografische dienst in Nieuw-Mexico, gebruikte in 1882 zijn
duim afdrukken op cheques en andere waardevolle papieren ter
voorkoming van fraude. Op de getallen zette hij zijn duim
afdrukken, zodat raderingen en vervalsingen van de cijfers
onmogelijk werd.
Alphons Bertillon (1853-1914).
Hij trad in 1879 in dienst van de Parijse politie in Frankrijk. Het
herkennen van recidivisten van misdrijven werd gedaan aan de
hand van confrontaties door politiemensen, die daarvoor een
extra geldelijke beloning ontvingen. Hierdoor ontstonden
begrijpelijkerwijs mistoestanden. Er was wel een systeem met
foto's, maar dat voldeed op den duur niet meer. Bertillon stelde
voor om bij de foto's een kaart met 11 getallen, inhoudende een
formule, te voegen. Deze getallen kwamen overeen met de
afmetingen van bepaalde niet of zeer weinig veranderlijke
lichaamsdelen, die in een vastgestelde volgorde van
belangrijkheid, samen kenmerkend zouden zijn voor één
persoon.
Deze methode was gegrond op de theorie van de bekende
Belgische statisticus en antropoloog Adolphe Quételet, die inhield
dat bij geen twee mensen alle lichaamsdelen gelijk zijn en dat
beenderen vanaf de 20-jarige leeftijd niet van lengte veranderen.
In 1860, 19 jaar voor Bertillon in dienst van de Sureté trad, had
de gevangenisdirecteur Stevens van de gevangenis in Leuven,
België, reeds gewezen op de leer van Ouételet. Hij had
voorgesteld om alle volwassen gevangenen te meten, te
registreren en te classificeren. Hij kreeg daarvoor geen
toestemming.
Eind 1882 mocht Bertillon voor een proefperiode van drie
maanden bewijzen dat zijn systeem zou werken. In de laatste
week van die periode boekte hij succes. Daarna volgde meer
successen, en de Bertillonage kreeg in Europa steeds meer
bekendheid. De proeftijd werd voor onbepaalde tijd verlengd. In
1885 publiceerde Bertillon zijn systeem en in 1888 werd zijn
systeem in geheel Frankrijk ingevoerd.
In 1888 had Galton voor het eerst contact met Bertillon en stelde
hem voor om de dactyloscopie als identificatiemiddel te
gebruiken. Dit omdat dit een eenvoudiger middel tot identificatie
was dan het omslachtige verrichten van metingen aan mensen.
Bertillon wilde hier niet aan en heeft zich lang tegen de
dactyloscopie verzet, hoewel hij af en toe zelf een succes had met
de identificatie van Vingerafdrukken.
In 1902 trof hem het “noodlot” dat hij bij het fotograferen van
een moord vingerafdrukken aantrof op een stuk glas. Het waren
de duim, wijs-, middelringvinger. Bertillon nam vanaf 1894
heimelijk de afdrukken van misdadigers van de rechter duim,
wijs-, middel en ringvinger. De gefotografeerde sporen prikkelde
8