1 DE GESCHIEDENIS VAN DE DACTYLOSCOPIE - wonderlandc1

DE DACTYLOSCOPIE IN NEDERLAND:
Algemeen
Voordat de dactyloscopie in Nederland werd ingevoerd, werd ter
vaststelling van de identiteit van verdachten en veroordeelden
het Bertilionsysteem ingevoerd. (KB staatsblad d.d. 22-2-1896).
De antropometrische signalementskaarten werden hoofdzakelijk
in huizen van bewaring en gevangenissen gemaakt. In 1932 werd
dit systeem weer afgeschaft.
Voordracht Te Wechel
Op 6 september 1905 werd door D.A.te Wechel, inspecteur
van politie te Rotterdam een voordracht gehouden voor de
veertiende algemene vergadering der broederschap van
hoofdcommissarissen en commissarissen van politie in
Nederland, in het hoofdbureau van politie te Rotterdam. Deze
voordracht ging over het stelsel van vingerafdrukken. In de
ondertiteling van zijn voordracht stond dat dit stelsel in de
voornaamste steden in het buitenland en in Rotterdam bij de
politie werd toegepast. Toen hij deze lezing hield, was het
genoemde "stelsel" al ruim een jaar op proef. Op 8 april 1908
werd het eerste spoor aangetroffen op een plaats delict
teruggevonden in de dactyloscopische verzameling en
geïdentificeerd.
Systeem Smallegange
In 1906 kwam er een circulaire uit van het ministerie van Justitie,
waarin werd voorgeschreven dat per 1 september van dat jaar
naast de bestaande antropometrische signalementskaarten ook
kaarten met vingerafdrukken naar het departement van Justitie
gezonden moesten worden. In 1907 werd het systeem van
Smallegange ingevoerd. Overigens werd zijn systeem niet
voortgezet, toen Smallegange de dienst verliet.
Systeem Pateer
In maart 1911 identificeerde de Amsterdamse inspecteur van
politie E.J.Pateer twee inbrekers waar van de namen
voorkwamen in zijn dactyloscopische verzameling. Voor de
dactyloscopische verzameling van de Amsterdamse politie
gebruikte Pateer de subclassificatie van Galton- Henry. Aan de
hoofdclassificatie gaf hij een praktische uitbreiding. De 5
hoofdgroepen van Galton- Henry werden uitgebreid tot negen
soorten zoals Purkinje die ook aangaf. Heindl had tegen deze
gevormde hoofdgroepen het bezwaar dat in een deel daarvan
typen worden geplaatst, die nogal eens in elkaar overgaan. Galton
en Henry plaatsten in de hoofdgroepen die beelden die juist
bijzonder duidelijk van elkaar te onderscheiden waren. Ondanks
deze bezwaren werd dit systeem later ingevoerd bij de
18