Lees hier het dossier over uithuiszetting van huurders.

huur… Zolang dáár geen fundamentele antwoorden op komen is preventie van uithuiszetting
dweilen met de kraan open!
‘…aan de andere kant hebben de eigenaars minder geduld 8 ’
Los van die fundamentele oorzaken zien ook wij dat eigenaars er steeds sneller voor kiezen om meteen
naar de rechter te stappen. Niet alleen in de private huur, maar ook bij de SHM’s én bij de SVK’s (en
wellicht gaat dit ook op voor gemeenten en OCMW’s die woningen verhuren, maar echt zicht hebben we
daar niet op). We krijgen steeds meer verhalen te horen waarbij zelfs bij een heel beperkte huurachterstal
onmiddellijk de uithuiszetting wordt gevraagd. Soms is dat al nadat een huurder voor het eerst vertraging
bij de betaling van de huur oploopt en zijn twee weken vertraging al genoeg.
AES verwijst voor de private huur naar de slechte bescherming van de verhuurder, met o.m. de
huurwaarborg die (in geval hij op een geblokkeerde rekening wordt gestort) is teruggebracht naar 2
maanden huur. Wij denken dat het voor de bescherming van de verhuurder weinig verschil maakt of er nu
2 of 3 maanden huurwaarborg opzij staat. Bovendien wordt hier in de praktijk door eigenaars op grote
schaal een mouw aan gepast. Cash waarborgen, Korfina… 9 Dat eigenaars dit anders inschatten en dat dit
meespeelt in hun ‘toegenomen ongeduld’: jammer genoeg blijkt dat vaak genoeg.
Zeker in de private huur speelt ook mee dat sinds 2008 de procedure van ‘voorafgaande verplichte
verzoening’ is afgeschaft. Die voorzag dat verhuurders die naar de vrederechter stapten met een vraag
om uithuiszetting verplicht éérst de mogelijkheden op een minnelijke schikking met een huurder moesten
onderzoeken onder leiding van de vrederechter, vóórdat de procedure tot uithuiszetting kon worden
opgestart. Sinds die afschaffing is het enige wat een huurder nog rest als de eigenaar niet meer wil praten
vóór hij naar de vrederechter stapt, de melding door de vrederechter aan het OCMW dat de
uithuiszetting is gevraagd. Maar dan is het meestal gewoon te laat. Ofwel wordt er niet meer naar een
schikking gezocht (OCMW’s reageren niet snel genoeg of zelfs helemaal niet), ofwel komt de eigenaar
niet meer over de brug omdat hij een beslissende stap heeft gezet waar hij niet meer op terug komt 10 .
Een vb. uit Sint-Niklaas. Een familie met kinderen kreeg een bevel tot uithuiszetting wegens
huurachterstal. Een vrijwilliger, die zelf pas nadien door de familie werd aangesproken, bood zich nog
aan bij de eigenaar en diens advocaat in een poging om toch nog tot een minnelijke schikking te komen.
De eigenaar liet doorschemeren dat hij dit eerder misschien wel had overwogen, maar nu ‘niet meer kon’
omdat ‘het huurcontract al was verbroken’.
In de sociale huur bepaalt de Vlaamse Wooncode dat een verhuurder het huurcontract niet zomaar mag
verbreken (eenzijdig opzeggen) als een sociale huurder zijn verplichtingen niet meer nakomt omdat hij
8 Nog steeds de voorzitter van het AES.
9 Onlangs brachten we met de interfederale werkgroep huurwaarborg nog een recente stand van zaken. Daaruit blijkt dat de
problemen met de huurwaarborg nog steeds enorm zijn. Wij eisen dat men op korte termijn een aantal ‘achterpoortjes’ in de
huidige wettelijke regeling sluit (uitsluiten levensverzekeringsproducten waarbij 3 maanden huur of meer kan gevraagd
worden, geen aanrekening ‘administratiekosten’ bij bankwaarborg, uitsluiten borgbrieven, cash waarborgen tegengaan…) en
dat men eindelijk werk maakt van een nieuwe wettelijke regeling waarbij alle huurwaarborgen kunnen worden ondergebracht
in een centraal huurwaarborgfonds. Voor onze vaststellingen en eisen, zie:
http://www.armoedebestrijding.be/persconferentie_huurwaarborg.htm
10 De programmawet van 24.12.2002 voerde de voorafgaande verplichte verzoeningsprodecure in voor 3 categorieën van
hoofdvorderingen als het gaat om huurovereenkomsten die betrekking hebben op de hoofdverblijfplaats van de huurder: de
aanpassing van de huurprijs, de invordering van achterstallige huurgelden, de uithuiszetting. De wet tot wijziging van het
Gerechtelijk Wetboek van 18.06.2008 wat betreft de procedure inzake bepaalde huurgeschillen, schafte de voorafgaande
minnelijke schikking terug af, maar behield wel de verplichting voor de vrederechter om in dezelfde zitting (!) eerst naar een
minnelijke schikking te zoeken vooraleer de zaak ten gronde te behandelen. Die verplichting werd dan weer uitgebreid naar
alle huurgeschillen en alle huurwoningen. Pittig detail: meteen zijn er ook (hoge!) proceskosten mee gemoeid, vrederechters
durven ook schadevergoedingen toekennen aan verhuurders… wat bij de voorafgaande verzoeningsprocedure niet zo was.
Uit de praktijk blijkt niet alleen dat dit tot veel meer ingeleide procedures tot uithuiszetting leidt –wat logisch is- maar ook
dat hierdoor veel minder minnelijke schikkingen tot stand komen.
4