Verloren Kinderen - Deel 3 - P-magazine

eeks
Thomas (16) is ziek, maar
zit tussen de zware jongens
“In het psychiatrisch verslag
lees je tussen de lijnen: sluit
hem op en vergeet hem.
Wel, daar verzet ik mij
tegen! Het kan niet dat
een jongen van amper 16
jaar nu al verloren is”
Corbis

deel 3
Drama’s in de bijzondere jeugdzorg
Thomas is 16, mentaal gehandicapt en psychisch gestoord.
Sinds zijn 11de heeft hij de vergeetputten van het halve land
gezien. Vandaag wil niemand hem meer. Daarom zit hij tussen
de zware jongens in de jeugdgevangenis van Ruiselede.
Een slachtoffer tussen de daders, een visje tussen de haaien.
De moeder schreeuwt haar onmacht uit.
Tekst: Saskia Van Nieuwenhove en Raf Liekens
zit je
hier?” Het is
een van de eerste
vragen die
“Waarom
de jongeren in
Ruiselede moeten beantwoorden in hun leefgroep.
Ze zitten in een kring en biechten hun
misdaden op voor de hele groep. Gewapende
overvallen, diefstallen, verkrachting… Het
woord komt bij Thomas. Een twintigtal ogen
zijn op hem gericht. Hij haalt zijn schouders
op. “Ik zit hier omdat er geen school voor mij
is.”
Bij zijn aankomst in Ruiselede moest Thomas
net als de andere ’boefjes’ zijn kleren uittrekken
en het rode trainingspak van de instelling
aandoen. Daarna werd hij uren opgesloten in
een cel, om na te denken over wat hij gedaan
had. Maar Thomas heeft niks gedaan. Thomas
is ziek.
Makkelijke prooi
Thomas’ MOEDER: “Mijn zoon hoort niet in
Ruiselede. Hij is minder begaafd en lijdt aan
psychische stoornissen. Hij begrijpt vaak niet
wat er om hem heen gebeurt, hij weet niet
hoe hij met bepaalde situaties moet omgaan
en hij zegt dat hij stemmen hoort. Soms krijgt
hij agressieaanvallen. Maar hij is géén misdadiger.
Thomas is een zieke jongen, die begeleiding
nodig heeft. Hij is door de Vlaamse
overheid erkend als gehandicapte. Elke psychiater
die hem heeft onderzocht, schrijft dat
hij psychiatrische hulp nodig heeft. Maar de
jeugdinstellingen waarvoor die psychiaters
werken, weigeren hem allemaal. Ze schrijven
ook dat hij niet in groep functioneert en dat
hij individuele begeleiding nodig heeft. Dat is
de rode draad in álle verslagen. Maar waar
steken ze hem? In een groep jeugddelinquenten.
Dat is toch onvoorstelbaar?
»De jeugdrechter stond niet achter zijn beslissing
om Thomas in Ruiselede te plaatsen.
‘Ik heb geen andere keuze, zei hij, want er is
niks anders.’ Het probleem is dat de jeugdrechter
geen enkele psychiatrische instelling
kan verplichten om onze zoon op te nemen.
Want rechters vallen onder Justitie, terwijl de
instellingen voor kinderpsychiatrie bij het
Vlaamse Welzijnsbeleid horen. We hebben al
vaak overleg bijgewoond tussen Welzijn en
Justitie, maar dat eindigt elk keer in geroep
en getier. Zij raken er niet uit, en wij als ouders
blijven verweesd achter. We zijn radeloos.
We voelen ons al jaren in de steek gelaten
door de overheid.
»Ruiselede is een echte gevangenis. Als je
daar binnenkomt… (krijgt het moeilijk) Wij
waren daar totaal niet op voorbereid. Thomas
had de zomermaanden bij ons thuis doorgebracht.
Dat ging vrij goed. Hij kwam uit vakantie,
hij was relaxed. En plots werd hij behandeld
als de eerste de beste boef. We
arriveerden gepakt en gezakt in Ruiselede,
met het idee dat hij alles bij zich mocht houden.
Maar binnen moest Thomas meteen
meekomen. In een cel moest hij zich uitkle-
den en een joggingpak van de instelling aantrekken.
Daarna moest hij in die cel een paar
uur tot bezinning komen. Hij werd gestraft
zoals elke andere jongere die daar binnenkomt.
Daar hadden we het heel moeilijk mee.
Dat handtassendieven verplicht worden om
eerst een paar uur na te denken over hun misdaden,
akkoord. Maar waarom Thomas? Dat
begrijpt die jongen toch niet?
»Thomas zit nu in het milieu waar wij hem
altijd voor hebben willen behoeden: tussen
de zware jongens. Voor hen is hij door zijn
verstandelijke handicap een makkelijke prooi.
In het begin werd hij veel gepest. Soms heel
subtiel. Anderen stookten hem op om kattenkwaad
uit te halen, waarna híj gestraft werd.
Op een keer is er tijdens de les een brievenopener
op tafel blijven liggen. Een andere jongen
betichtte Thomas ervan dat hij dat mes
had meegenomen. Op de weg terug naar zijn
kamer hebben ze hem tegengehouden, alles
doorzocht en hem opgesloten. Achteraf bleek
dat een andere jongen dat mes had meegenomen.
Maar ondertussen hadden ze onze zoon
wel in de isoleercel gegooid. De hele groep
was tegen hem. Ze profiteerden gewoon van
zijn zwakbegaafdheid. Ze daagden hem uit,
tot hij eropaf vloog. Gelukkig is het na een
paar maanden wat verbeterd.”
Woedeaanvallen
MOEDER: “De school heeft ons moeten vertellen
dat Thomas anders was. Thuis hadden
we nooit wat gemerkt. Hij was ons eerste
kind. Wisten wij veel. Hij maakte wel heel
duistere en gewelddadige tekeningen. En hij
speelde nogal gewelddadig. Soms kon hij zijn
zus zonder aanleiding aanvallen, terwijl zij
met iets bezig was. Achteraf bekeken waren
dat de eerste signalen, maar op dat moment
denk je daar niet verder bij na.
»In de eerste kleuterklas ontdekten ze voor
het eerst dat hij minderbegaafd was en probleemgedrag
vertoonde. Vanaf zijn 5 jaar zijn
ze hem beginnen te pesten, met zijn IQ. Kin-
06.04.2010 P-magazine l 99

VERloREn kInDEREn (3)
deren kunnen wreed zijn voor elkaar. Thomas
leed daaronder. Hij kreeg agressiebuien. Dat
is niet meer gestopt. Tot zijn 11de heeft hij
buitengewoon onderwijs gevolgd. En dan zijn
we voor de eerste keer bij een psychiater geweest.
Niet lang daarna is hij een paar maanden
opgenomen geweest in Fioretti, een psychiatrische
instelling voor kinderen met een
mentale handicap. Fioretti is heel kleinschalig.
En toch is het de enige instelling in heel
Vlaanderen waar minderbegaafde kinderen
met psychische problemen terechtkunnen.
Eigenlijk is dát de plek waar hij thuishoort.
Na goed twee maanden heeft hij in een woedebui
een glazen fles op het hoofd van een
opvoedster kapot geklopt. Het ergste dat hij
ooit gedaan heeft. Ze hebben hem in de isoleercel
gegooid. Hij was toen 12. We zijn even
bij hem mogen komen. Ze hadden hem aan
handen en voeten vastgebonden. Je zoon
daar zo zien liggen… (huilt) dat is hartverscheurend.
“Soms werd ik ‘s nachts wakker en stond hij
naast mijn bed. ‘Ik kom u vermoorden’, zei hij
dan. Als je rustig bleef, kroop hij gewoon weer
in zijn bed. Maar het bleef beangstigend.”
»Die vrouw had een zwaar nektrauma en
was weken werkonbekwaam. Thomas werd
doorverwezen naar het Middelheim Ziekenhuis
in Antwerpen. Daar kwam hij geïntoxiceerd
binnen. Ze hadden hem werkelijk plat
gespoten. De kinderpsychiater in Fioretti
werkte van op afstand. Als Thomas een vaas
kapot geklopt had, belden ze hem op en zei
die man: ‘Geef hem maar een spuitje om te
kalmeren.’ We hebben hem ooit op de spoedafdeling
moeten binnen brengen, omdat hij
niet meer kon lopen. Hij trok vreemde gezichten
en kreeg schuim op zijn mond. Allemaal
door die medicatie.
»Sindsdien is de miserie pas echt begonnen.
In Fioretti wilden ze hem niet meer. Hij
heeft nog in andere instellingen gezeten,
maar overal moest hij weg na agressieaanvallen.
Als de jeugdinstellingen hem kennen,
zeggen ze dat er de eerstkomende twee jaar
geen plaats is. Mijn man heeft brieven geschreven
aan de ministers van Welzijn en Justitie
en aan advocaat Jef Vermassen, om te
vragen waar we in godsnaam met onze zoon
terechtkunnen. Beide ministers adviseerden
Fioretti, maar daar willen ze hem dus niet
meer. Vermassen meldde droog dat hij ons
100 l P-magazine 06.04.2010
niet kon helpen.
»Hem thuis opvangen is niet te doen. Mijn
man en ik hebben allebei een job. En we hebben
nog twee dochters die we tegen Thomas
moeten beschermen. De oudste heeft er om
die reden voor gekozen om op internaat te
gaan studeren. Hij heeft gedurende enkele
periodes bij ons gezeten omdat er nergens
plaats voor hem was. Gelukkig kon ik mijn job
dan zo regelen dat ik alleen in de weekends
moest werken. Maar wat doe je een godganse
dag met zo’n jongen? Hij heeft geen hobby’s,
geen vrienden en is in niks geïnteresseerd.
Hoe zou dat ook kunnen, als je altijd in instellingen
gezeten hebt? Thuis zit hij gewoon met
zijn vingers te draaien. Dat is vragen om problemen.
We kunnen hem niet de baas. Mijn
zus woont naast me. Als we hem met drie in
bedwang houden, lukt het net. Het is onvoorstelbaar
hoeveel kracht hij heeft. Hij heeft
ons al verscheidene keren met de dood bedreigd.
Dan word ik ‘s nachts plots wakker en
staat hij naast mijn bed. ‘Ik kom u vermoorden’,
zegt hij dan. Als je rustig blijf, kruipt hij
weer in zijn bed. Maar het is beangstigend.
»Op een dag is het helemaal uit de hand
gelopen. Thomas werd weer kwaad en schop-
te op de hond. Mijn man belde de politie,
omdat we de opdracht gekregen hadden om
dat te doen bij elk incident. Die mannen kwamen
hier met veel machtsvertoon binnen. Ik
was boven en durfde zelfs niet naar beneden
te gaan. Nadat ze waren weggegaan, schopte
hij opnieuw op de hond. Toen mijn man dreigde
om opnieuw de politie te bellen, greep
Thomas een mes en zei dat hij ons te grazen
zou nemen. De politie, die aan de lijn hing, is
opnieuw binnen gevallen en heeft hem meegenomen.
14 was hij. We hebben we hem
laten colloqueren (een gedwongen opname in
de volwassen psychiatrie; red.). Daarvoor
moet je je eigen kind gaan aangeven bij het
parket. Emotioneel is dat bijzonder zwaar.
Maar de toestand was niet meer houdbaar. Ze
hebben gezegd dat hij de eerste was die op
zo’n jonge leeftijd gecolloqueerd werd. Ze
hebben hem een paar maanden in de volwassen
psychiatrie gestoken. Dat is een schending
van het Europees Verdrag op de Rechten
van het Kind. Maar het was blijkbaar de enige
oplossing.”
aan het stuur
MOEDER: “Het ergste is dat we nog altijd
niet weten waaraan Thomas precies lijdt. We
hebben al vier of vijf diagnoses gehoord.
Sommigen zeggen dat hij psychisch gestoord
is, anderen spreken dat tegen. In 2007 heeft
hij even in observatiecentrum De Waai in
Eeklo gezeten. Na twee dagen lag hij al buiten.
Hij had een deur geforceerd, een ruit ingegooid
en was begeleiders naar de keel ge

“Elke dag zijn we bang dat Thomas iemand
iets heel ergs zal aandoen. Wij hebben dan
ook enorm te doen met de ouders van kim
De Gelder. Wij voelen wat zij voelen.”
vlogen. Ze zeiden dat Thomas daar niet
thuishoorde omdat hij psychisch gestoord
was. Tijdens een wandeling met de groep was
hij wat achtergebleven. Hij had zijn vest uitgedaan
en liet het over de grond slepen. Toen
een van die opvoeders hem aanspoorde om
aan te sluiten, is hij die man aangevlogen.
Achteraf vroegen ze hem waarom hij dat
deed. Hij beweerde dat zijn vest zijn hond
was en dat hij het zeer moeilijk had, omdat
de hond twee jaar geleden zijn zusje doodgebeten
had. Dat verhaal klopte van geen kanten.
De vraag is: is hij echt gestoord of gebruikt
hij die verhaaltjes om zijn
agressieaanvallen te rechtvaardigen? Hij beweert
dat de agressie spontaan in hem opwelt
en dat hij stemmen hoort. Maar het kan ook
een reactie zijn op een situatie of een afwijzing,
die hij niet de baas kan. We merken wel:
hoe meer medicatie ze hem geven, hoe meer
stemmen hij hoort.
»Vorig jaar heeft hij me serieus in gevaar
gebracht. Ik reed op de autosnelweg en Thomas
zat naast me te denken. Dat zie je wel
vaker bij hem, dat hij met zijn vingers aan zijn
lip zit te draaien en compleet in zijn eigen
wereld wegzinkt. Dan weet je al dat er iets
gaat gebeuren. Op een gegeven moment
graaide hij naar mijn stuur. Ik vroeg wat hij
van plan was, maar hij zei niks. Ik vertraagde.
De tweede keer had hij het stuur wel beet en
gaf er een snok aan. Gelukkig kon ik de auto
naar de zijkant van de weg manoeuvreren,
maar dat had echt fataal kunnen aflopen.
»Elke dag zijn we bang dat hij iemand iets
heel ergs zal aandoen. Dat is onze grootste
bekommernis. Vandaar dat we het zo erg vinden
dat hij in Ruiselede zit, want daar hoort
hij alle slechte verhalen. Als daar één opschepper
tussenzit die hem opjut, kan dat
rampzalige gevolgen hebben. Wij hebben ook
enorm te doen met de ouders van Kim De
Gelder. Wij voelen wat zij voelen. Dat zijn ook
deftige mensen die niet wisten hoe ze hun
zoon konden helpen. Zij hebben met hem ook
meer dan twee jaar van hot naar her gerend in
de psychiatrie. Kim De Gelder is net als Thomas
een voorbeeld van de hiaat in onze kinderopvang.
Het verschil is dat Kim De Gelder
niet zwakbegaafd was en op zijn 18 thuis kon
weggaan om op een appartement te gaan wo-
nen. Dat zou bij Thomas niet gaan. Al wil hij
dat wel. Op zijn 18de wil hij een huis kopen
en alleen gaan wonen. Hij denkt dat een huis
maar 10.000 euro kost en dat hij dat makkelijk
kan betalen. Maatschappelijk is hij totaal
niet mee. Hij droomt er ook van om met
een brommer te rijden. Maar hij zou meteen
verongelukken. Je moet hem al in de gaten
houden als hij fietst. Dat hij die plannen
maakt en vooruit denkt, is misschien mooi.
Maar het is ook elke keer opnieuw een teleurstelling
voor hem. Zijn grootste droom is boer
worden. Dat komt omdat hij een tijdje bij een
boer gewerkt heeft in het kader van Groenzorg.
Een project van de Vlaamse overheid
waarbij jongeren bijzonder onderwijs combineren
met werk op een zorgboerderij. De eerste
boer pakte hem autoritair aan. Dat werkte
niet. De tweede boer liet hem veel verschillende
taken doen en ging gemoedelijk met
hem om. Daar was hij heel graag. Maar nu hij
in Ruiselede zit en zijn dossier is doorverwezen
naar Justitie, kan hij daar niet meer naar-
De brief van Thomas
“Op sommige momenten beseft Thomas
heel goed wat er met hem aan de hand is.
Dan zie je hem haast zonder woorden eenzaam
en ongelukkig zijn. In die heldere
momenten heeft hij heel veel moeite met
wie hij is. En met de wereld. ‘Ik heb niets
of niemand, mama’, zegt hij dan. En zo is
het ook. Het liefst zou hij alleen op een eiland
willen leven, omdat hij door niemand
begrepen wordt. Laatst schreef hij daar een
brief over.”
Ik wou altijd het goede pad
Maar dat lukt niet want er zit
Iets in de weg maar wat
Ik weet het niet het zit in
Mijn lichaam maar ook in agressie
Maar we kunnen er niets aan doen
Want het blijft in ons
Help ons door het goede pad
toe, omdat Groenzorg een project van Welzijn
is. Dat is toch wraakroepend? Op die manier
pakken ze hem het enige stukje vreugde in
zijn leven af. Die boer is er zelf het hart van
in. Hij wil Thomas graag opnieuw ontvangen.
Hij is hem in Ruiselede zelfs gaan bezoeken.”
de cola-regels
MOEDER: “Anderhalf jaar geleden hadden
we opnieuw hoop. Van november 2007 tot
november 2008 zat Thomas in het OPZ Geel,
een psychiatrische instelling voor kinderen
die een misdrijf gepleegd hebben. Dat werkte
heel goed. Hij heeft daar veel bijgeleerd. Wettelijk
mocht hij daar maar maximum één jaar
blijven. We hebben gevraagd om hem over te
plaatsen naar een gelijkaardige afdeling van
het UZ Gent: het psychiatrisch centrum van
Caritas in Melle. Maar daar was zijn vroegere
kinderpsychiater diensthoofd geworden. Die
vrouw heeft hem een half uurtje gezien en op
basis daarvan een vernietigend rapport gemaakt.
Zij was duidelijk vooringenomen.
(leest het volledige dossier voor) Ze weigerde
hem op te vangen en adviseerde om hem naar
Ruiselede te sturen. Maar in Ruiselede is er
geen aandacht voor zijn ziektepatroon. Ze willen
er alleen de discipline inpompen en jongeren
in de pas doen lopen.
“Niemand moet ons hebben”
Te laten tonen we hebben
Zo vaak op ge sloten gezetten
We hebben pijn en verdriet
Niemand die ons graag ziet
We leven in groot miserie
En een heel boel gaat er mis
We weten het maar vaak lukt het niet
Ze geven ook spuiten
En ook medicatie en
Zoveel dat we er om
En duur niet aan uit komen
wat en wat niet
En we zijn al zo lang bezig
Dat we met moeite kunnen leren
En ook geen lief en kinderen
Kunnen krijgen want niemand
Moet ons hebben
Dus steun ons en help ons
Alleen wat we vragen
Is laat ons met rust
06.04.2010 P-magazine l 101

VERloREn kInDEREn (3)
“De psychiater zei:
‘Als u de instelling
in diskrediet brengt,
doen we u een
proces aan.’
En dat zijn dan de
Zusters van liefde?”
»Ze hebben ons op het hart gedrukt dat het
maar voor drie maanden zou zijn. Maar na
drie maanden werd zijn verblijf in Ruiselede
zonder boe of ba verlengd. Iedereen kijkt gewoon
naar elkaar: wie zoekt er een instelling
voor die jongen? We maken ons geen illusies:
straks belandt hij opnieuw permanent bij ons.
De kinderpsychiatrie gaat hem niet meer opnemen.
Zij verzinnen drogredenen om hem te
weigeren. Bij Caritas hebben ze ons zelfs bedreigd,
omdat mijn man verteld had dat we
met ons verhaal naar de pers zouden stappen.
Die psychiater heeft letterlijk gezegd: ‘Als u
mij of de instelling in diskrediet brengt, doen
we u een proces aan.’ Dat zijn dan de Zusters
van Liefde. Het is zelfs op de raad van bestuur
geweest, want de interim-voorzitter van
Caritas heeft ons daarna nog opgebeld. Maar
hij kon ook niks doen.
»Tegelijk is Caritas wel aangesteld om bij
ons aan gezinsondersteuning te doen. Ze
hebben ons gevraagd om tien huisregels op te
stellen voor in de weekends, wanneer Thomas
bij ons is. Geen cola meer, maar colalight.
Op bepaalde tijdstippen gaan slapen,
computergebruik reguleren… En alle huisgenoten
moeten zich daaraan houden, hè! Ze
komen elke week langs om dat te controleren
en te praten over wat er de voorbije week gebeurd
is met Thomas. Alsof cola-regeltjes
hem kunnen helpen! Ik krijg soms het gevoel
dat wíj het verkeerd doen. In het verslag van
de psychiater stond letterlijk ‘ouders zijn weinig
in staat om grenzen te trekken aan Thomas’
gedrag’. Caritas weigert om onze zoon
op te nemen, maar ze komen thuis wel vertellen
wat wij moeten doen.
»We zijn radeloos. Echt waar. En we zijn
niet de enigen. Ik hoorde onlangs nog het verhaal
van een jongen die een lerares had bedreigd
met een mes. Die kan nergens meer
terecht, niet in een school, niet in de psychiatrie,
nergens. De vader heeft verlof moeten
nemen om hem op te vangen. Zo gaat dat
blijkbaar in Vlaanderen. Het ergste is de
machteloosheid. We kunnen niks doen. Dat is
om de muren van op te lopen. De laatste vier
jaar heeft hij geen onderwijs meer genoten.
Dat hele verslag van de psychiater van Caritas
is een aanzet tot: sluit hem op en vergeet
hem. Wel, daar verzet ik mij tegen! Het kan
niet dat een jongen van amper 16 jaar nu al
verloren en opgegeven is. Dat is misdadig!
We leven toch in een moderne welvaartstaat?
»Hoe kan het dat er voor kinderen die om
een of andere reden agressief zijn of zich
moeilijk kunnen beheersen geen opvang of
therapieën bestaan. Dat is een land als België
onwaardig. Maar we vrezen dat men hem
vanaf zijn 18de in de volwassen psychiatrie
gaat begraven. Of nog erger: in de gevangenis.
Dat is het doemscenario. Wij hopen nog
altijd dat hij na Ruiselede opnieuw een combinatie
van bijzonder onderwijs en praktijkwerk
kan volgen. En dat hij daarna in een
klein bedrijf kan werken, met één begeleider
naast hem. Net zoals bij die boer. Hopelijk
kan hij vanaf zijn 18de begeleid wonen. Als
dat er niet in zit, zullen wij hem permanent
moeten opvangen.”
Vier maanden later bellen we Thomas’ ouders
weer op: “Sinds begin maart is Thomas opnieuw
thuis. Zonder onderwijs en zonder
enige tijdsbesteding. We moeten zelf onze
werkuren aanpassen om hem op te vangen. Ik
had het voorspeld: Ruiselede was uitstel van
executie. Gelukkig is er bij Caritas een nieuwe
kinderpsychiater aangesteld, die met Thomas
doortastende gesprekken voert, als aansluiting
op de gezinsondersteuning. Daar zijn
we heel blij mee. Gezien hij erkend is als
‘knelpuntdossier’ zou Thomas een soort mentor
krijgen ter ontlasting van ons gezin. Die
mentor zou met hem dan activiteiten gaan
doen. Voorlopig kunnen we dus niks anders
dan hoopvol wachten tot die is aangesteld.”
p
Reageren kan op jeugdrecht@p-magazine.be
Het leven
van Thomas
1ste kleuterklas (3 jaar): wordt gepest
voor zijn minderbegaafdheid
1ste leerjaar Bijzonder Onderwijs (6
jaar): eerste gesprek met de kinderpsychiater.
9 jaar: psychologen van de school adviseren
een opname in de kinderpsychiatrie.
12 jaar: Thomas wordt door het Vlaams
Fonds erkend als gehandicapte. Hij wordt
2,5 maand opgenomen in Fioretti, een
psychiatrische instelling voor mentaal gehandicapte
kinderen. Hij moet weg omdat
hij een opvoedster met een glazen
fles op het hoofd heeft geslagen. Hij
wordt een paar weken opgevangen in het
Middelheim in Antwerpen en verhuist
dan naar een andere instelling van het UZ
Gent.
13 jaar: doorverwezen naar Sint-Gregorius,
een opvangtehuis en school voor
kinderen die voor 66% gehandicapt zijn.
Wegens zijn agressieaanvallen moet hij
daar weg.
14 jaar: gedwongen opname in een gesloten
instelling voor volwassenenpsychiatrie.
14-15 jaar: wordt opgenomen in observatiecentrum
De Waai, maar moet
daar al na twee dagen weg, wegens agressie.
Opname van een jaar in het OPZ
Geel, een psychiatrische instelling voor
kinderen die een misdrijf gepleegd hebben.
15 jaar: een paar maanden deeltijds
Bijzonder Onderwijs in Sint-Gregorius in
combinatie met werk op een zorgboerderij.
Brengt de zomervakantie thuis door.
16 jaar: de psychiatrische instelling
voor kinderen in Melle weigert hem op te
nemen. Bij gebrek aan andere opties
wordt Thomas opgesloten in de jeugdgevangenis
van Ruiselede.
06.04.2010 P-magazine l 103