lees artikel - De Kovel

F cus
Jean Bastiaens over de geestelijke ruimte
van het Bijbelhuis in Zevenkerken
“Hier beleef je de Bijbel als een huis
van woningen”
De Bijbeldienst van het bisdom Brugge heeft sinds haar
oprichting in 1992 talloze inspanningen geleverd om de
Schriftkennis onder de gelovigen te vergroten en te verfijnen.
Tot die lovenswaardige initiatieven hoort het Bijbelhuis dat
in 2007 zijn deuren opende in een vleugel van de oude abdijhoeve
van de Sint-Andriesabdij in Zevenkerken. De multimediale
en interactieve bijbelexploraties, waartoe oudtestamenticus
Frans Lefevre en zijn ploeg alle denkbare kansen schiep,
gebeuren voortaan onder het voogdijschap van diaken en exegeet
Jean Bastiaens, de nieuwe directeur van het Bijbelhuis.
De Kovel ontdekte in Bastiaens een gedreven verkondiger die
zich bovendien terdege bewust is van de maatschappelijke en
monastieke impact van zijn job.
Dirk Hanssens osb & Luc Devisscher
Jean Bastiaens weet dat zijn duospan interviewers – een uit het monastieke
midden en een uit de wereld van de Bijbel en het godsdienstonderricht – het
parcours van de permanente bijbeltentoonstelling op de benedenverdieping van
de abdijhoeve al eerder hebben doorlopen. Aan de balie van het Bijbelhuis wijdt
hij – na een allerhartelijkst ‘welkom’ – daarom geen gebenedijd woord aan de
obligate audiofoon en andere technologische hulpmiddelen die de bezoekers
ter beschikking staan, maar trekt met zijn gezelschap onmiddellijk naar de
bovenverdieping, het zogenaamde multimediale verwerkingscentrum. Er staat
een rijtje computers, aangesloten op internet. Een twintigtal stoelen is in auditoriumstijl
opgesteld, met een grote witte wand er tegenover – het kan niet
anders of hier worden optische hoogstandjes over de Bijbel vertoond. En nog
77
d e ko v e l

78
d e ko v e l
pakt de nieuwe directeur niet uit met de snufjes die zo aantrekkelijk zijn voor
de moderne mens. Hij schuift een paar tafels bijeen en laat ons plaatsnemen.
Ouderwetser kan haast niet. Bastiaens’ glimlach – een minimaal maar fijnzinnig
antwoord op onze verbaasde blikken – lijkt het woord van Paulus te onderstrepen:
“U moet uzelf niet aanpassen aan deze wereld, maar veranderen door uw
gezindheid te vernieuwen, om zo te ontdekken wat God van u wil en wat goed,
volmaakt en hem welgevallig is.” (cf. Rom 12,2)
Maar alsof hij weet waaraan zijn bezoekers denken, probeert de directeur in
een eerste uitlating over ‘zijn’ Bijbelhuis toch weer de band te herstellen tussen
de eeuwenoude perkamenten van de Bijbel en het geïnformatiseerde leven van
vandaag, tussen het gezag van de Schrift en de
hedendaagse beleving van de wereld. “Verbin-
‘Wat we beogen is niet de overdracht
van kennis maar de inwijding in de
onmetelijke, open ruimte van de Bijbel.’
Jean Bastiaens.
© foto:
Elke van Aken.
dingen leggen tussen tekst en leven, tussen
exegese en actualiteit is in elke tijd nodig opdat
de Bijbel vernieuwing en transformatie zou
kunnen teweegbrengen. Op bijbelse grond
gaan staan zonder daarom blind te zijn voor
de tekenen van de eenentwintigste eeuw – dat
is het wat het Bijbelhuis wil verwezenlijken. Als informatica en technologie
daarbij behulpzaam zijn, waarom ze dan niet ten volle benutten? Voor de goede
combinatie op het goede moment, zorgt de Geest.”
Jean Bastiaens zucht even. In een Bijbelhuis waar zoveel geattendeerd wordt
op het gebruik van de ogen en de oren van de bezoekers, heeft de Geest een
cruciale maar onnaspeurbare taak. Denkt onze gids nu aan een ander vers van
Paulus? Als dat zo is, dan moet het wel dit zijn, uit de eerste brief aan de Korintiërs:
“Het is zoals geschreven staat: ‘Wat het oog niet heeft gezien en het oor

niet heeft gehoord, wat in geen mensenhart is opgekomen, dat heeft God
bestemd voor wie hem liefheeft.’ God heeft ons dit geopenbaard door de Geest,
want de Geest doorgrondt alles, ook de diepten van God.” (1 Kor 2,9-10)
Is het Bijbelhuis er in de eerste plaats voor de gelovige die aanvaardt
dat er een Geest nodig is om de Bijbel in zijn samenhang te verstaan en te
beleven? Of komt de expo eerder tegemoet aan de cultuurhistorische of zelfs
artistieke honger van de bezoeker?
Je a n Ba s t i a e n s: Waarom het ene tegen het andere uitgespeeld? Overigens, die
Geest is er een van onbevooroordeelde openheid. De interactieve opstelling van
de tentoonstelling beoogt zelfs het effect van een open huis waarin geëxploreerd
mag worden naar eigen vermogen en behoefte. De bijbelexpo is niet opgevat als
een museum met gebruiken of voorwerpen uit de leefwereld van de bijbelse
landen. De hoofddoelstelling luidt: hoe de Bijbel benaderen, welk soort boek is
de Bijbel en hoe lees, versta en beleef je de Schrift? Daarbij klinken van bij het
begin de vragen die velen hieromtrent hebben. Bij elke vraag reikt het Bijbelhuis
een leessleutel aan. Maar de alertheid van de gids is evengoed van onschatbare
waarde. Die gids zal als een geduldige ‘parakleet’ een leesveld moeten openen
waarin de bezoeker voetje voor voetje en beetje bij beetje thuiskomt in de joodschristelijke
traditie. Naargelang de aard van de initiële vraag van de bezoeker
– welk soort boek is de Bijbel? wie schreef de verschillende onderdelen ervan?
is alles waar gebeurd? hoe zit dat met die verschillende vertalingen van de Bijbel?
gaat het om geschriften die exclusief aan gelovigen toebehoren? – wijst de
gids een ontdekkingsroute aan en spoort hij aan tot een thematische verkenning
van de tentoonstelling.
Wie zonder vragen aankomt,
vindt dus geen ingang?
In zekere zin klopt dat. Vooraleer je het
gevoel krijgt bij de hand genomen te worden
– noem het voor mijn part gerust de
jad hasjamajim of de ‘Hand uit de hemel’
– moet je de Gids – schrijf dat ook maar
met hoofdletter! – een vraag hebben voorgelegd.
Het is de taak van de begeleider
om die vraag op te roepen. Subtiel werk
waarbij hij geholpen wordt door opschriften,
beelden en doe-uitnodigingen die bij
het bewandelen van de exporuimte direct
in het oog springen. Het eerste compartiment
van de tentoonstelling (maar ook de
visuele ‘insteken’ van de overige afdelingen)
wil trouwens meer oproepen dan
kennis aanreiken. Zeg maar dat het Bijbel-
79
d e ko v e l

80
d e ko v e l
© foto: Bijbelhuis Zevenkerken.
huis veeleer wil inwijden in de onmetelijke ruimte van de Schrift. Zoiets gaat
verder dan de overdracht van informatie. Als op het einde van de rit de bezoeker
de overtuiging is toegedaan dat de Bijbel geen massief voorwerp is voor de
boekenplank maar een universum dat alle tijden omspant en vooral zo fascinerend
is dat je het niet bij één verkenning kunt laten, dan is het bezoek geslaagd
te noemen. Niet alle vragen zijn dan opgelost. Maar geen nood, de verkenner
heeft alvast de impressie opgedaan van een groots huis met vele woningen dat
erom vraagt bewoond te worden. Bij een volgend bezoek staan zijn zintuigen
meteen open voor een nieuwe verwondering en kan de audiofoon het ‘bewijs’
leveren dat het geloof uit het gehoor komt, ook op momenten waarop men iets
anders had verwacht.
De bezoekers van het Bijbelhuis zijn Ethiopiërs die bij Filippus komen
aankloppen?
Fijn dat jullie aan die passage uit de Schrift denken. Dat stukje uit de Handelingen
is een knap staaltje van mystagogie. Filippus fungeert er als initiator in
de mysteriën. Hij plaatst een en ander in zijn context zodat de vraag om de
ritus te ondergaan vanzelf bij de Ethiopiër opkomt: “Waarom zou ik niet
gedoopt kunnen worden?” (Hnd 8,38) Maar net zoals deze bijbelse duider van
het boek Jesaja, zal de gids in het Bijbelhuis toch ook eerst het tafellaken – dat
gigantische patchwork van culturen, tradities, achterliggende mythologische
voorstellingen en literaire genres – ergens moeten vastgrijpen om het op te
tillen. Anders gezegd, hij kiest een bepaalde ingang in het huis ‘Bijbel’ en

zorgt er met een beperkende themaroute voor dat er een samenhangend beeld
ontstaat. Er zijn intussen al tien zo’n themaroutes uitgewerkt – stuk voor stuk
clusters van achtergrondinformatie en verkenningen die garant staan voor een
mooie integratie van kennis en inzicht die zich als een coherent geheel – een
leefwereld! – aandient.
Eigenlijk wordt de bezoeker zover gebracht dat hij de moed vindt om zelf
de wereld van de Bijbel open te breken en er zijn voordeel mee te doen. Dat
zou oneerbiedig klinken als er niet evenveel nadruk wordt gelegd op het aspect
van openbaring dat geheel aan de kant van God ligt. Al is de term ‘nadruk’ hier
natuurlijk slecht gekozen. Het gaat om dat onvatbare aspect van de tentoonstelling
dat neigt naar verwondering en contemplatie.
In de hoofdlijn van de expo kun je vier delen onderscheiden. Een eerste
afdeling maakt sluimerende vragen tot prangende kwesties: welk soort boek is
de Bijbel? Is het nog wel een boek voor deze tijd? En aan wie behoort het toe?
Deze vragen wekken nieuwsgierigheid naar het godsdiensthistorisch kader van
de Bijbel: de kosmische dimensie van het Tweestromenland, het ontstaan van
de godsdienst van Israël, enzovoort. Dat is aan de orde in het tweede deel. Hier
wordt het inzicht ingescherpt dat mensen en volkeren op verschillende manieren
op zoek gingen (en gaan) naar God. Het is het fenomenologische en antropologische
luik, zo onmisbaar om het godsvolk Israël (met zijn wetgevers, rechters,
koningen en profeten) beter te leren kennen. Het derde deel laat op meerdere
wijzen het besef groeien dat God ook zelf op zoek gaat naar de mens. God
openbaart zich. De Hebreeuwse Bijbel is van
die openbaring de neerslag, en tegelijk ook een
antwoord: een Woord om er stil en biddend bij
te verwijlen. In het vierde deel tenslotte ligt de
focus bij Jezus, zijn optreden in Galilea en
Jeruzalem, en bij de verschillende vensters
waardoor je naar Jezus kunt kijken.
‘Hier eindigt de ontdekkingsreis nooit.
Je ondergaat een soort spel dat ook in
het getijdengebed van monniken voor
ongekende vergezichten zorgt.’
Dus toch een sfeer van lectio divina in het Bijbelhuis?
Dat zou ik denken, ja! Veel uitgebreide Schriftcitaten zijn hier dan wel niet te
vinden – tenzij in de bibliotheekkast met de literaire genres van de Bijbel – maar
er is des te meer aandacht besteed aan de condities waarin de lectio en de
meditatio – die eerste twee stappen voor de geestelijke lezing – vruchtbaar kunnen
worden. Dat dit met een touchscreen gebeurt of met knoppen die bijkomende
informatie oproepen en soms zelfs hele evoluties visualiseren, hoeft niet
te betekenen dat er ondertussen geen brugjes worden geslagen tussen de Bijbel
en het steeds voor uitzuivering vatbare persoonlijke leven. Zelfs die audiofoon
op het hoofd zorgt voor een concentratie die raakvlakken heeft met het klimaat
van afzondering waarin een monnik doorstoot naar de fasen van oratio en
contemplatio, stappen drie en vier in het proces van de lectio divina. Al hoeft
dat natuurlijk allemaal niet. Voor sommigen is de kerninformatie die de audiofoon
automatisch meegeeft bij het betreden van een bepaalde zone, gewoon de
81
d e ko v e l

82
d e ko v e l
stimulans om de intellectuele honger te stillen door een nummer in te toetsen
voor bijkomende uitleg, hetzij ter nadere kennismaking met het boek dat zowel
joden, christenen als moslims inspireert, hetzij om iets meer te weten over de
wordingsgeschiedenis van het Nieuwe Testament.
Het is dan nog maar de vraag of die weetgrage bezoekers echt de toepassing
van hun ervaringen kunnen maken zoals de ploeg van Frans Lefevre
dat deed in het laatste compartiment van de expo, in die meditatieve ruimte
waar het scheppingsgedicht uit het eerste boek van de Bijbel door de kalligrafie
van Jan Rossey en het lied van Herman van Veen als een venster
gaat fungeren waardoor je alle bijbelse beelden uit Eerste en Tweede Verbond
in een stoet van eendracht ziet voorbij wandelen.
Mooi samengevat! Die zone achter het gordijn, vlakbij de uitgang van de exporuimte,
is exemplarisch voor de goede benadering van een bijbelperikoop, in dit
geval de eerste bladzijde uit de Schrift, Genesis 1. Hier ervaar je de intrinsieke
samenhang van de Bijbel, een eenheid waardoor ook je eigen leven, anno 2010,
een zin en oriëntatie kan krijgen die je er zelf nooit aan had kunnen geven. Hier
maakt het ‘leerhuis’ de omslag naar een ‘leefhuis’ en wordt het verlangen aangewakkerd
om thuis te komen in de geheimen van het geloof. Elders in het
parcours van de tentoonstelling gebeurt dat ook, maar minder expliciet. Neem
nu die ladekast van de feestrollen
van Israël. Je opent die
van het Pesachfeest en vindt
er de matze of het ongedesemde
brood en vier bekers
wijn uitgestald. Kom je dan
even later een psalmtekst
tegen, dan weet je dat die
oeroude gebeden dankliederen
zijn voor wat een mens aan
eenvoudige gaven ontvangt –
“brood om van te leven en
wijn die vreugde schept”. En is
er eigenlijk iets veranderd?
Wat bij zo’n rondgang
opvalt, is dat de eenduidigheid
van de klassieke catechismusantwoorden
ontbreekt, spijts
alle coherentie en samenhang
der onder delen. Alleen al het
antwoord op de hamvraag
rond de identiteit van Jezus
van Nazaret, is zo rijkgeschakeerd
als er schrijvers zijn in

het Nieuwe Testament. Het volstaat de zeven zuiltjes met de namen van even
zovele verkondigers te consulteren en je beseft dat je met die Bijbel niet tien
maand of tien jaar, maar een heel leven zoet bent.
Samenhang en eenheid die de immensiteit en de rijkdom niet in de weg
staan?
Precies. De ontdekkingsreis eindigt nooit. En om daarvan overtuigd te raken,
moet je het Woord ook in de liturgie beleven. De liturgie – die ultieme geestelijke
leidsvrouw – gaat uit van de eenheid van de Schrift, maar leidt ook tot een
beter begrip van de Bijbel doordat ze in het spel van de intertekstualiteit (vraag
en antwoord, contrasten, psalmen met nieuwtestamentische verzen als antifoon,
…) verbanden blootlegt die nooit aan het licht komen in een sec-exegetische
benadering van diezelfde teksten. Bovendien is het lezen van de Bijbel in de
context van de liturgie sterk toegespitst op de heilshistorische dynamiek die in
de Schrift verborgen ligt, wachtend op de biddende mens die er een concrete
gestalte aan verleent. Het Woord Gods kun je dus maar beter ook eens beluisteren
in de lectio continua van de woorddiensten of in de getijdengebeden van
de monniken. In de abdijkerk van Zevenkerken – amper vijftig meter van het
Bijbelhuis vandaan – vallen tijdens de lauden of de vespers alle beperkingen
van een puur wetenschappelijke benadering van de Bijbel weg. Dit is pas echte
mystagogie wat daar gebeurt. Dit is – en vergeef me het knipoogje naar een
recentelijk uitgegeven boek – de azuurblauwe 3D-versie van de meest polyglotte
Studiebijbel. (Nvdr: Bastiaens verwijst naar de Studiebijbel in Perspectief, NBG/
Jongbloed, 2009. Die protestantse uitgave werd – omwille van haar weinig
studieuze nadruk op de samenhang van de Schrift en haar ietwat aangezette
manier waarop het nochtans vrije werk van de Geest in begeleidend commentaar
‘gestuurd’ wordt – door Frans Lefevre ooit de ‘blauwe’ versie van de wetenschappelijk
sterkere ‘rode’ NBV Studiebijbel genoemd.)
De onderdompeling in een abdijliturgie vermijdt dat we al op voorhand
denken te weten wat er in de Bijbel staat. De soms vreemde clash der teksten
is zinverrijkend, want ze openbaart telkens weer iets anders van de oneindige
rijkdom aan betekenissen die in de Schrift liggen opgeborgen. Dat doet me
denken aan de midrasj die vertelt hoe Mozes zich in een visioen als leerling in
de bank zag zitten terwijl hij luisterde naar het onderricht van rabbi Akiva over
zijn Tora!
Dat bronzen beeld van Mozes, halfweg het parcours van de expo, zuigt
overigens alle aandacht naar zich toe. Het beeld maakt deel uit van een trio.
Het trio van bijbelse personages die de Tenach of de Hebreeuwse Bijbel vertegenwoordigen:
Wet (Tora), Profeten (Nebiïm) en Geschriften (Chetubim). Voor
de Wet valt geen ander figuur te bedenken dan Mozes die de stenen tafelen van
de Sinaiberg naar beneden droeg. Dat voor het profetengilde de ‘kleine’ Amos
mag opdraven, is minder vanzelfsprekend. Maar ik maal er niet om. Amos, een
83
d e ko v e l

84
d e ko v e l
veehoeder uit het zuiden, was onverbiddelijk
in zijn aanklacht tegen hofcollega’s
die zich bezondigden aan
machtsmisbruik. Slippendragerij en
lippendienst aan de hiërarchie was
hem een gruwel. Die opstandigheid
zou hedendaagse ‘kleine’ profeten wat
meer mogen sieren. Als representant
van de Geschriften modelleerde de
kunstenaar tenslotte de figuur van
David, de dansende koning met de
harp. Meer dan Salomo, de vermeende schrijver van Prediker, Hooglied en
Spreuken, past die reus van de Hebreeuwse Bijbel bij een monastieke traditie.
Kiezen de monniken niet de Davidsliederen, die menselijke stem uit het psalter,
als merg voor hun getijden? En is hun liturgie ook geen gestileerde vorm van
zang en dans? David staat bovendien voor de messiaanse verwachting. Dat
roept dan weer een aardige associatie op met de gemeenzame typering van
monniken als eeuwige adventsmensen.
En lees dan eens de teksten op de panelen achter de bronzen beelden.
Zowaar een heel leerplan voor het godsdienstonderricht.
Over het leerplan gesproken – daar is vandaag nogal wat heibel over.
Onlangs kwam het godsdienstonderricht in het Vlaamse schoolnetwerk in
de media naar aanleiding van een uitspraak van aartsbisschop Léonard.
Mgr. Léonard vraagt meer aandacht voor kennisoverdracht, terwijl Mieke
van Hecke, de directeur-generaal van het Vlaams Secretariaat van het
Katholiek Onderwijs, er enigszins geprikkeld op wijst dat de door de bisschoppenconferentie
mee goedgekeurde leerplannen (die vertrekken van
de maatschappelijke interesses van de jongeren) evengoed kansen bieden
om – op een natuurlijker wijze – de antwoorden uit de Bijbel naar voren
te brengen.
De vingerwijzing van de aartsbisschop raakt aan bedenkingen die al langer
leven, ook bij leerkrachten. Alleen bracht hij zijn kritiek wat onbehouwen naar
voren. Geen enkele leerkracht godsdienst wil horen dat hij of zij maar een ‘allegaartje’
opdist. Lesgevers willen er wel degelijk hun steentje toe bijdragen dat
leerlingen een levensbeschouwelijke identiteit opbouwen. Hoewel… die hoofddoelstelling
blijft een vaag gegeven, hé.
De leerplannen gaan niet uit van een catechetisch concept. Met hun typisch
antropologische invalshoeken zorgen ze echter voor een aantal valkuilen, waarvan
het gemis aan samenhang in de christelijke visie er een van is. De huidige
leerplannen zijn complex en gedifferentieerd. Het zijn ‘werkplaatsen’ die veel
inventiviteit en flexibiliteit van de leerkracht vergen. En daar ligt nu juist de
tere plek: de heuristische kwaliteiten van hen die ze toepassen zijn zwaar
overschat. Talloos zijn de kansen om bijbelpassages op een zinnige manier bij

het leerprogramma te betrekken,
maar je moet verduveld goed met
de materie vertrouwd zijn om dit
op een manier te doen die recht
verschaft zowel aan de leefconditie
van de jongere als aan de rijkdom
of het polyvalente karakter
van het citaat uit de Schrift.
Kortom, omdat het huidige
leerplan voor het godsdienstonderricht
zo idealistisch is, werkt
het vaak niet. De roep om meer inhoud is dus terecht. Maar daarom hoef je het
godsdienstonderricht nog niet te versmallen tot een vak van pure kennisoverdracht.
Anders dreig je een aantal dingen die gewoon tot de bestaansconditie
van de mens behoren, van hun humus te onttrekken. Neem nu het begrip
‘zonde’. Nooit slaag je erin zo’n term uit de oubollige sfeer van duistere biechthokjes
weg te halen, als je niet de moed opbrengt om in dagelijkse situaties de
verwevenheid van goed en kwaad te erkennen. Die houding is niet alleen bijbels
– ik denk onder meer aan de brieven van Paulus –, ze is ook monastiek: dicht
bij de grond waarop we leven en werken.
Het Bijbelhuis is genoemd naar de abdij waarvan het de lokalen in
bruikleen heeft. Maar die naam ‘Zevenkerken’ is een verwijzing naar de
zeven kerken van Asia, de geadresseerden van het bemoedigende bijbelboek
dat we kennen onder de benaming ‘Apokalyps’ of ‘Openbaring’ van Johannes.
Welke zijn de zeven kerken waarnaar het Bijbelhuis zijn hoopvolle
boodschap richt?
Welke kerken willen we een hart onder de riem steken? Tja, dat is een vraag
als een bronzen klok. Ik waag een poging en spreek ten persoonlijke titel.
Bovenal wil het Bijbelhuis er zijn voor de kerk van de bijbelliefhebbers, de
‘Davids’ die zich niet te beroerd voelen om te zingen en te dansen bij zoveel
schittering van goud dat van het Woord afstraalt. Het Bijbelhuis wil steun verlenen
aan de kerk van de onbevooroordeelde openheid. Voorts draagt het de
kerk van de vrijmoedigheid – die van de apostel Paulus – een warm hart toe.
Het Bijbelhuis sympathiseert zelfs met de kerk van de opstandige maar constructief
ingestelde profeten – die van Amos dus. Volgens mij heb ik nu al vier
Aziatische kerken opgesomd. Hier de laatste drie: de kerk van de Vader, de God
van joden, christenen en moslims; de kerk van de Zoon, de profeet die geen
getto’s duldde; en de kerk van de Geest, de onnaspeurbare kracht die niettemin
vreugde verschaft aan al wie zijn hulp aanvaardt om het Woord open te breken
en te bewonen als een huis van vele woningen.
Kan dat ermee door als antwoord op een vraag die eigenlijk veel te groot is
voor mensen?
85
d e ko v e l

86
d e ko v e l
Jean Bastiaens (°1957, Maastricht) is bijbelexegeet en onderlegd in
pastorale vaardigheden. Hij werkte onder meer tien jaar lang mee aan
het interconfessioneel project van de Nieuwe Bijbelvertaling (2004).
Daarna was hij in Vlaams-Brabant bij mgr. De Bie vicariaal verantwoordelijke
voor de vorming. Hij werd diaken gewijd in Berchem, waar hij
tot voor vijf maanden nog woonde. Maar het bisdom Antwerpen stond
hem af aan het bisdom Brugge dat hem in februari 2010 aanzocht om
directeur te worden van de diocesane Bijbeldienst. Bastiaens publiceerde
o.m. Een onmetelijke schatkamer (KBs 2009), een handzaam
boek voor wie thuis wil komen in de methode van de lectio divina
en de contemplatieve dialoog.
INFO | Individuele bezoekers zijn welkom in het Bijbelhuis Zevenkerken op elke woensdag, zaterdag
en zondag van 14u tot 17u. Tickets kosten € 3,- (kinderen tot tien: gratis). Groepen uit het onderwijs,
de parochie of de cultuurvereniging kunnen ook op andere dagen zowel op de benedenverdieping
van de interactieve tentoonstelling als op de bovenverdieping in de multimediale ruimte terecht,
al dan niet voor een dagprogramma op maat. Wel dient daarvoor een tijdige afspraak te worden
gemaakt via tel. 0032-(0)50.300.479 of e-mail info@bijbelhuiszevenkerken.be. Meer informatie en
beeldmateriaal is te vinden op www.bijbelhuiszevenkerken.be.
De ideale voorbereiding bij het bezoek aan het
Bijbelhuis: Een onmetelijke schatkamer
Tien korte hoofdstukken maken de lezer vertrouwd
met de bijbelse geloofstaal. Elk hoofdstuk sluit met een
bijbeltekst waarvoor de drie stappen van de lectio divina
worden voorbereid: lectio (lezing bijbeltekst), meditatio
(overdenking) en oratio (gebed).
Tien impulsen om de rijkdom van de Schrift te ervaren
en de geestelijke lezing ervan in te oefenen, individueel
of in groepsverband.
Lezers van De Kovel kunnen dit boek bestellen aan de prijs van
€ 12,- i.p.v. € 14,50.
Mail naar redactie@dekovel.org. Op eenvoudige vraag wordt
het boek u toegestuurd, samen met de factuur.
Katholieke Bijbelstichting www.bijbel.net
Een onmetelijke
schatkamer
Leven en bidden
met de Bijbel
Jean Bastiaens
130 blz Prijs €14,50
IsBN 978 906173 1511