You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Motard, dichter en denker<br />
Hij moet zuchten als mensen<br />
soms naar zijn schoenen kij-<br />
ken wanneer ze hem zo <strong>op</strong><br />
zijn waarde willen taxeren.<br />
Wie langer dan een kwartier<br />
naar hem luistert, leert dat<br />
nochtans vlug af. Het zit van<br />
binnen.<br />
‘Niets doe ik zo graag als <strong>op</strong> mijn moto rijden,’<br />
vertelt de Bretoense salesiaan Pierre<br />
Ch<strong>op</strong>in. ‘Dan kan ik filosoferen, het leven<br />
bekijken, mensen ontmoeten. Mensen die mij<br />
toezwaaien en vragen om te st<strong>op</strong>pen voor<br />
een babbel.’ Niet dat ze daar allemaal even<br />
vriendelijk zijn in Congo-Brazzaville en<br />
omgeving. ‘Enkele maanden geleden had ik<br />
een ongeval. Aan 80 km/uur tegen het asfalt<br />
gesmakt. Verdoofd, een hoofdwonde en een<br />
geschaafd been. Er stond al vlug wat volk<br />
rond mij, ik hoorde discussies. Ik voelde mij<br />
nog half versuft, maar enkele mensen riepen:<br />
Ah, neen, dat gaan jullie hem toch niet aandoen?<br />
Hij is onze pastoor!’ Dat was zijn redding.<br />
Of de redding van zijn moto.<br />
_ PIERRE TROUBADOUR<br />
Ch<strong>op</strong>in, iets over de zeventig, is zevenendertig<br />
jaar missionaris in Afrika. We zijn samen<br />
<strong>op</strong> weg in Kameroen, van Yaounde naar<br />
Douala. Ik herinner mij dat hij enkele jaren<br />
geleden met zijn gitaar en spreuken vormingssessies<br />
rond projecten <strong>op</strong>luisterde.<br />
‘Muziek is mijn tweede leven. Klarinet, saxofoon<br />
en ja, gitaar ook. Ik maak zelf teksten.<br />
Opstandige, soms grappige liedjes. Geen verzet<br />
tegen de armoede, neen, diepgaander:<br />
verzet in naam van de ergste miserie van<br />
mensen.’ Zoals ik ooit in Gabon ‘aalmoezenier<br />
van de katholieke billen’ was (de majoretteband<br />
van de parochie), schrijf ik nu in<br />
Brazzaville teksten voor ‘Brazza La Galère’,<br />
een p<strong>op</strong>groepje. Ik kreeg van hen mijn bijnaam:<br />
Piam of Pierre Amant (de minnezanger).<br />
Als we door de eerste bidonvilles van<br />
Douala rijden, zal hij mij nog vertellen hoe hij<br />
al in Frankrijk voor ‘blousons noirs’ vakantiekampen<br />
organiseerde.<br />
We houden halt voor de zoveelste politiecontrole.<br />
Kameroen is nog maar net zware<br />
rellen in Douala en omstreken te boven<br />
gekomen. De agenten roepen tegen elkaar:<br />
ZUID<br />
‘Wahids?!’ We begrijpen pas in tweede<br />
instantie dat ze het over ‘whites’, blanken<br />
hebben. Ze kijken boos, arrogant en dom. Eén<br />
inspecteert mijn pas, kijkt niet naar het<br />
Kameroense maar naar het Congolese visum.<br />
De ander probeert Anaclet, de chauffeur te<br />
intimideren: ‘Ja, ja, alles in orde. Maar je hebt<br />
je veiligheidsgordel niet aan!’ ‘Ik maakte die<br />
los om jou mijn papieren te geven.’ ‘Ja, ja, en<br />
waar is de gevarendriehoek?’<br />
'Het niveau van onze<br />
scholen moet goed blijven,<br />
ook <strong>op</strong> het platteland.'<br />
Ch<strong>op</strong>in lacht met zijn ogen. Hij heeft al voor<br />
hetere vuren gestaan. Niet toen hij als jonge<br />
Franse militair naar Madagaskar gestuurd<br />
werd (‘Vakantietijd!’). Of evenmin met jeugdige<br />
gevangenen met wie hij zich in het<br />
weekend liet <strong>op</strong>sluiten (met verbaasde toestemming<br />
van de directie) om met hen te<br />
praten, te zingen, te spelen, te bidden. Maar<br />
in de oorlogsdagen in Congo-Brazzaville, een<br />
tiental jaar terug. In vluchtelingenkampen de<br />
jongste jaren.<br />
3<br />
SAMEN OP WEG 2/<strong>2008</strong>
Change language