Nike: het verhaal achter de sportschoen (deel1)

Personagekaart: getuigenis van Ida
Mijn naam is Ida en ik werkte 9 jaar in de PT Doson fabriek in Indonesië. Wij maakten sportschoenen voor Nike. Na die 9 jaar dienst verdiende ik nog steeds maar 70
EUR per maand. Dit is niet voldoende om van te leven. Ik heb een man en 2 kinderen. We hebben zo’n 250 EUR per maand nodig om van te leven. Als we allebei
heel veel overuren werkten, kwamen we net rond.
Omdat we ons geen kinderopvang konden veroorloven, stuurden we onze kinderen naar mijn ouders die op 36 uren reisafstand van ons wonen. Ik zag mijn kinderen
maar één keer per jaar, gedurende 4 dagen. Meer verlofdagen kon ik niet krijgen.
In september 2002 werden de 7000 arbeiders uit PT Doson ontslagen omdat Nike geen bestellingen meer plaatste en de fabriek gesloten moest worden. PT Doson
weigerde de wettelijke ontslagpremies volledig uit te betalen. Veel van deze 7000 arbeiders hebben een gezin dat ze nu niet meer kunnen onderhouden, terwijl Nike
meer dan 10 jaar geprofiteerd heeft van hun noeste arbeid. Nike vindt dat de uitbetaling van de ontslagpremies volledig de verantwoordelijkheid is van PT Doson.
Nike heeft ondertussen beloofd om te helpen, maar hetgeen aangeboden werd, stelt niets voor tegenover dat waar de arbeiders wettelijk recht op hebben.
Sommige ontslagen arbeiders zijn nu wel een rechtszaak aan het voeren tegen PT Doson, op eigen kosten natuurlijk. Zo’n rechtszaak kan echter jaren duren en daar
heeft niemand het geld voor.
Personagekaart: getuigenis van Marcela
Ik ben Marcela, ik ben 22 jaar. Ik heb een zoontje van 3 jaar, Luis. Ik zie hem maar zelden omdat ik vakbondsafgevaardigde ben. Ik werk in de Kukdong-fabriek in
Mexico. Deze fabriek, die in 1999 geopend werd, produceert vooral producten voor Nike en Reebok. Er werd geen rekening gehouden met afspraken rond loon en
arbeidsomstandigheden. Daarom werd er een vakbond opgericht, met name SITEKIM (onafhankelijke vereniging van de arbeiders van Kukdong). Op die manier
wilden we iets aan de slechte werkomstandigheden in Kukdong doen.
Verschillende leden van de vakvereniging werden ontslagen maar werden even later terug aangenomen omdat de media Kukdong zo negatief in beeld brachten.
SITEKIM bleef echter voort strijden voor de rechten van de arbeiders in Kukdong. Deze strijd mondde in september 2001 uiteindelijk uit in een officiële erkenning
van de vakvereniging en een tijd later een ondertekening van een collectieve arbeidsovereenkomst. De naam van het bedrijf veranderde ook in Mexmode en de
vakbondsvereniging werd SITEMEX. Uiteindelijk werden er op 1 april 2002 een overeenkomst bereikt: 10 % loonsverhoging, 5 % verhoging van bonussen,
economische steun voor het gezin van de werknemer, ... Bovendien werd Nike via een grote internationale solidariteitscampagne overhaald om in de toekomst
bestellingen te blijven plaatsen bij MEXMODE zodat de arbeiders zeker hun job kunnen behouden.
Personagekaart: getuigenis van Julianto
Nike: het verhaal achter de sportschoen (deel1) | 12