Magier tegen wil en dank - boekdb.nl

1
Omdat hij een Doraan was, en een Garrick, weigerde Arlin zijn blik
af te wenden.
Van alle manieren waarop een man kan sterven, moet dit wel de ergste
zijn.
Erger dan verdrinken in de chaos van een maalstroom.
Knielend op de koude, door glimvuur verlichte stenen, beefde en
jammerde Morgs laatste slachtoffer, terwijl zijn nietige levensvlammetje
langzaam uitdoofde.
Arlin huiverde. De eerste keer dat hij Morg iemand op deze manier
zag doden, met magie, was het slachtoffer vaders dierbare vriend
Sarle Baden geweest, die op Rodyn Garricks begrafenis zo hard bij de
lege kist had gehuild dat hij erbij had moeten overgeven.
Na Sarle waren er nog drie slachtoffers gevallen – vier eigenlijk, als
je deze meetelde – allemaal op even gruwelijke wijze, en hij wist dat
er nog vele zouden volgen. Net zoveel als er nodig waren om Morg
de versplinterde stukjes van zijn wezen te laten absorberen totdat hij
weer compleet zou zijn, en onstuitbaar.
Maar Asher heeft hem al vele jaren geleden versplinterd. Ik vraag me af
waarom hij zo lang heeft gewacht met zijn poging om weer één te worden.
Ik vraag me af hoe lang het zal duren voordat hij erin slaagt.
Hij wist de antwoorden niet, en wist zelfs niet zeker of hij ze wel
wílde weten.
11

De ochtend na de moord op Sarle Baden had Morg hem bevolen
te knielen. Toen, met een blik op Fernel Pintte, die idioot Gans Martin
en de anderen, allen geketend en gekneveld, had hij geglimlacht.
‘Jij bent een Doraan, Arlin. Ik zou jou niet behandelen zoals dit vee.
Je mag achter me rijden, ongeketend – vooropgesteld dat je je gedraagt.
Beloof je dat?’
Hij was geen dwaas. Toen hij gehoorzaamheid zwoer en in Rafels
arrogante gezicht staarde, was er niets te bekennen geweest van de
man wiens lichaam Morg had gestolen. Maar toen Morg gebaarde dat
hij moest opstaan, had hij gemeend een glimp op te vangen van iets
bekends en wanhopigs in de donkere Olkense ogen van de magiër.
Kwaad op zichzelf had hij de vlaag van medelijden onderdrukt en niet
meer naar Rafel gezocht.
In de vijf maanden die volgden, leidde Morg hen door de woestenij
achter de Bergen van Barl, vaak lukraak, naar het scheen, maar altijd
in de richting van het noorden, mijl na mijl, over braakliggende
velden, door bossen en over traag stromende rivieren. Wanneer er dorpen
of stadjes op hun weg lagen, ging Morg er met een grote boog
omheen. De paar zielen die ze tijdens hun reis tegenkwamen die niet
waren opgeroepen, werden gevangengenomen en aan Pintte en de rest
vastgeketend.
En de zielen die wél waren opgeroepen? De mensen die Morg met
mysterieuze rituelen naar zich toe riep omdat ze een klein, versplinterd
stukje van hem in zich droegen?
Die mensen doodde hij.
Twee keer waren de bezetenen in de nacht naar hen toe gekomen,
verwilderd en half buiten zinnen, en één keer had de magiër een man
opgespoord, als een jachthond die de doodsangst van zijn prooi rook.
Of misschien rook hij alleen zichzelf. Riep hij zichzelf, van kwaad naar
kwaad. Elke keer zoog Morg zijn slachtoffers leeg, om vervolgens verder
te trekken, maar op de plek waar hij Sarle Baden had achtergelaten,
het oude, gebroken lichaam van de Doraan had laten liggen om
weg te rotten, had hij Rafel niet achtergelaten. En met ieder nieuw
slachtoffer, met ieder nieuw opgeslokt stukje van zichzelf, werd Morg
sterker en zelfverzekerder.
Uiteindelijk – verwilderd, vuil en uitgeput – bereikten ze het verloren
Dorana, dat bijna mythische land waar zijn overleden vader zijn
leven lang naar had gesmacht. En vierentwintig dagen na het passeren
van de bijna uitgewerkte magische grens van zijn oude vaderland
12

ereikten ze Elvado, de stad van magiërs, Dorana’s bakermat van kennis.
Het was een ruïne, verwoest tijdens de grote magiërsoorlog, en nooit
herbouwd. Er was niemand overgebleven om hem te herbouwen. ‘Ik
heb iedereen gedood die me tegenwerkte,’ zei Morg achteloos. Hij
haalde zijn schouders op. ‘Het was beter zo. Ik werk het beste alleen.’
Arlin reed met gesloten ogen door de spookachtige stilte.
Onaangedaan door de lichtzinnige vernietiging van Elvado bracht
Morg zijn gevangenen naar een oud, met magie overeind gehouden
landhuis op zo’n tien mijl afstand van de stad. ‘Mijn vroegere en toekomstige
thuis,’ noemde hij het. Daar zette hij hen aan het luchten en
schoonmaken van de kamers en de gangen, het opruimen van het terrein
rond het huis, en het op orde brengen van de velden en boomgaarden.
Het was Arlin verboden om magie te gebruiken, dus zwoegde
hij zij aan zij met de andere gevangenen, en zorgde ervoor dat hij
zijn gekwetste gevoelens verborgen hield.
Negen dagen later, vlak na zonsopkomst, arriveerde er opnieuw een
hersenloze ziel, gehoor gevend aan Morgs oproep als een hond die gehoorzaamt
aan het schrille fluitje van zijn meester.
En nu was de man stervende.
Deze was jong, zijn kindertijd ternauwernood ontgroeid, met lichtbruin
haar, een slappe, met perzikachtig dons bedekte kin en een stem
die in zijn keel bleef steken... maar tegen de tijd dat Morg met hem
klaar was, had hij het, net als de anderen, luidkeels uitgeschreeuwd.
Arlin voelde onwelkome vingers aan zijn mouw plukken, die hem
uit zijn herinneringen en wrange overpeinzingen rukten.
‘Arlin.’
Het gefluister kwam van Fernel Pintte, die erop stond hem met een
walgelijke familiariteit te behandelen – en zo bang voor Morg was dat
hij geen angst voor iemand anders meer overhad, zodat er geen manier
was om zijn familiare houding de kop in te drukken, tenzij hij
hem vermoordde.
Maar Fernel Pintte vermoorden was geen optie. Morg had hem ergens
voor nodig, dus moest Pintte in leven blijven.
‘Arlin!’
Hij rukte zijn arm los. ‘Wat?’
Fernel Pintte was er slecht aan toe. Na al die zware maanden in gevangenschap
was hij niet meer dan een verzameling botten, gehuld in
rimpels van vaalgele huid. Als Olken, en dus inferieur, werd hij, al had
13

hij zijn nut, niet zachtzinnig behandeld.
‘Arlin,’ fluisterde Pintte. ‘Hoeveel sterker zal dit nieuwe slachtoffer
de magiër maken?’
‘Hoe moet ik dat weten?’ zei hij, zijn stem zorgvuldig gedempt houdend.
‘Waarom vraag je het hem zelf niet?’
Fernel Pintte kromp ineen alsof hij met een zweep was geslagen. ‘Je
bent een hufter.’
‘Pintte, hou je bek,’ zei hij ongeduldig. ‘Denk je dat hij je ratelende
tong niet hoort omdat hij iemand aan het vermoorden is?’
Pintte kromp opnieuw ineen en hield zijn mond.
Ze stonden in de ondergrondse kamer van het huis die Morg voor
zijn magische slachtpartijen had uitgekozen. Om een of andere reden
wilde de magiër dat ze getuige waren van deze monsterlijke moorden;
hij, Fernel Pintte, de andere drie Olken, van wie hij nooit de moeite
had genomen hun namen te onthouden, en Rafels idiote vriend Gans.
Hij had geen idee waarom Morg die halvegare in leven hield.
Tenzij het is om Rafel te kwellen.
En het zou hem ongetwijfeld kwellen, als hij werkelijk nog in leven
en bij zinnen was in de kooi van zijn lichaam.
Maar daar ga ik niet wakker van liggen. Als iemand het verdient om te
worden gekweld, is het Rafel. En waarom zou Morg genadig zijn? Rafels
vader heeft hem vermoord. Hij zint waarschijnlijk op zoete wraak.
De huid hing nu in vellen aan perzikwangs naakte lijf, rottende repen
mensenhuid die van met bloed en pus bedekte spieren gleden alsof
hij een lijk van al een week oud was. Pintte stond te kokhalzen. Dat
deed hij altijd in dit stadium. Rafels halvegare vriend knorde als een
varken. De anderen hielden hun maag in bedwang, maar snotterden.
Huilden.
Maar goed dat ik uit harder hout ben gesneden. Als laatste overlevende
Doraan op deze door Barl verlaten plek heb ik een eer hoog te houden.
Morgs gestolen gezicht was een masker van lichamelijk plezier terwijl
hij een nieuw verloren geraakt en teruggevonden stukje van zijn
versplinterde ziel verslond. Als hij tenminste een ziel had. Als hij tenminste
menselijk was. Wist hij zelf hoeveel stukjes van hem zich nog
ergens in de wereld bevonden, wachtend om te worden gevonden en
geoogst? Als hij het wist, had hij het er nooit over. Morg zei sowieso
erg weinig – in ieder geval weinig zinnigs – en Arlin wist wel beter
dan brutale vragen te stellen. Zeker aan deze zwarte magiër.
Want wat ik ook ben, ik ben geen dwaas. En vader heeft mijn brutali-
14

teit er al uit geslagen voordat ik zes was.
Fernel Pintte begon binnensmonds en hijgend te kreunen. ‘Maak
het af, in Barlsnaam, maak er een éínde aan.’
Pintte was een worm, maar zelfs wormen konden gelijk hebben.
Morgs wellustige dralen bij wat in feite een eenvoudige, ongecompliceerde
taak was, was weerzinwekkend. Obsceen.
Ik weet waarom we hier zijn. Hij herinnert ons eraan dat we zijn bezit
zijn. Zijn slaven. We mogen niet vergeten, wakker of slapend, dat we
nog ademen omdat het hem behaagt. En zodra we hem niet meer behagen...
Eindelijk dood – wat een zegen – gleed de jongeman uit Morgs omhelzing
en raakte de stenen vloer met een nat, soppend geluid. Pintte
kokhalsde weer en wendde zich af.
Arlin negeerde hem en had alleen oog voor Morg. De magiër stond
schokkend en trillend met zijn ruggengraat en schouders tegen de
muur gedrukt. De koele lucht in de kamer raspte in zijn keel terwijl
hij zijn teruggewonnen krachten absorbeerde. Net als de vorige keren
gebeurde er iets vreemds met zijn gezicht, een afwisseling van gelaatstrekken.
Morgs en Rafels gezicht op een vreemde manier met elkaar
verenigd. Blauwe ogen die bruine maskeerden, een neus die tegelijkertijd
recht en krom was. Alsof de geest in het lichaam niet zeker
wist welk gezicht het moest dragen.
Toen kwam de geest tot rust en daar was Rafel weer. Min of meer.
Morg rekte zich schaamteloos uit, zich schijnbaar totaal onbewust van
de bloederige vegen op zijn bosgroene zijden tuniek met de knopen
van goud en obsidiaan. Hij had Rafels haar laten groeien, zodat het
als een dik, zwart gordijn tot op zijn schouders hing. Bijzonder opvallend.
Rafel vond het vast vreselijk.
‘Pintte,’ zei hij met een slaperige glimlach naar het lichaam van perzikdons.
‘Ruim dit op met je vrienden. En wanneer jullie klaar zijn,
kunnen jullie het karkas schoonmaken en bereiden voor aan het spit.
Arlin, loop met me mee.’
Bij het zien van Morgs wenkende vinger liet Arlin Pintte en de andere
Olken aan hun smerige taken over en ging naast de magiër lopen,
een privilege dat hem was vergund omdat hij een Doraan was,
een nieuw speeltje, en een soort van familie.
En omdat hij weet dat hij niets van me te duchten heeft.
Ze wandelden de stinkende kamer uit, door een brede gang en een
trap op naar de begane grond van het landhuis. Van daaruit liepen ze
door de weerkaatsende stilte naar buiten, naar de pas verzorgde tui-
15

nen met bescheiden herfstbloemen en weelderig groeiend, nog ongemaaid
gras. De lucht was melkachtig blauw, de vroege ochtendzon bedekt
met een dunne wolkensluier.
Arlin zette de recente gruwelen van zich af door zich op de omringende
natuur te concentreren, en wachtte tot de magiër zou spreken.
Morgs landhuis stond op een lage heuvel die uitkeek op bossen vol
vogels en wild, een provisiekamer vlak bij huis. Achter de bomen schitterden
de overgebleven door magie verwrongen spitsen van Elvado in
het opkomende licht. Bij het zien ervan voelde Arlin een steek van
verdriet om de geruïneerde stad, die ooit levendig en prachtig was geweest,
met botten die doordrenkt waren van Doraanse magie. Toen hij
achter Morg door de verlaten straten had gereden, had hij de verzwakte
krachten horen fluisteren, ze tegen zijn huid voelen zuchten. Elvado
was kleurrijk geweest, net zo kleurrijk als Lurs Dorana Stad. Nu
waren daar slechts vage echo’s van over, door de jaren heen verbleekt
tot een pijnlijke herinnering aan glorie.
Ik ben blij dat vader dat nooit heeft gezien. Het geruïneerde Elvado zou
zijn hart hebben gebroken.
Het was vreemd om zo’n afstandelijk medeleven te voelen. Wat de
vermoeiende, dwalende reis vanuit de verdorven landen naar het verloren
Dorana hem in ieder geval had opgeleverd, was voldoende tijd
om over zijn leven na te denken. Over zijn vader, en hun hardvochtige,
liefdeloze relatie. Over Rafel en zíjn vader, en waarom hij altijd
misselijk van kwaadheid werd wanneer hij hen samen zag.
Niet dat het er nog iets toe doet. Mijn vader is dood. Asher zal inmiddels
ongetwijfeld ook dood zijn. En Rafel kan daarbinnen niet eeuwig overleven.
Vroeg of laat zal Morg hem uitdrijven.
Een zacht briesje voerde het geluid mee van Fernel Pinttes raspende
stem, die bevelen blafte naar de andere Olken, die het lege lichaam
van perzikdons verwijderden. Blijkbaar had hij een veldje achter de
stallen als begraafplaats uitgekozen, en wilde hij nu dat die idioot van
een Gans zwerfstenen verzamelde voor een grafsteen – een impuls van
fatsoen die totaal uit de toon viel op deze plek.
Alsof de magiër zijn gedachten kon lezen, legde Morg een zware
hand op zijn schouder. ‘Ik moet bekennen dat je me intrigeert, Arlin,’
zei hij terwijl zijn vingers zachtjes tikten. ‘Ik dacht dat je nieuwsgieriger
zou zijn. Naar mij. Naar mijn plannen. Maandenlang hebben we
gereisd, en je hebt geen vraag gesteld. Had ik het mis? Ben je een slome
duikelaar? Is er dan níéts wat je wilt weten?’
16

Toen Morg Sarle Baden was, was hij half waanzinnig geweest, niet
in staat om te beslissen of hij een ‘ik’ of een ‘wij’ was. Maar sinds hij
zich in Rafel had gehuld, had de magiër een luchtige, schertsende toon
aangenomen, en was er geen glimp van waanzin meer te bekennen.
Opmerkelijk, gezien het feit dat er nu meer van Morg in Rafel zat dan
er in die arme, oude Sarle had gezeten.
Waarom raast en tiert hij dan niet? Omdat hij meer stukjes van zichzelf
nodig heeft om gezond van geest te zijn? Of omdat Rafel werkelijk een
ongeëvenaard magiër is, en in staat is om de kwaadaardige krachten van
deze... man in toom te houden?
‘Arlin,’ zei Morg, en hij liet zijn vingers bijten, ‘denk je werkelijk dat
het verstandig is om me te negeren?’
Hij stopte met ademhalen, heel even maar. Het geluid van zijn bonzende
hart dreunde in zijn oren.
Geen angst tonen. Ik mag geen angst tonen.
‘Meester,’ zei hij – op straffe des doods moesten ze Morg ‘meester’
noemen – ‘vergeef me. Ik negeerde u niet. Ik dacht alleen over mijn
antwoord na.’
‘En dat is?’ vroeg Morg. Hij liet zijn hand vallen.
‘Ik heb geen vragen gesteld omdat ik u niet kwaad wilde maken. Ik
nam aan dat u het me wel zou vertellen als er iets was wat ik moest
weten.’
Morg staarde hem met Rafels grote, eerlijke ogen aan. ‘Alle roestige
ankers op een hoop, Arlin! Ik had je nooit voor een saaie dwaas gehouden.’
Arlins verbazing was zo groot dat hij een stap naar achteren deed.
‘Ráfel?’
‘Nee,’ zei Morg geamuseerd. ‘Maar hij praat zo vreemd, vind je niet?
Ik wilde het eens uitproberen. En ík was nieuwsgierig naar wat je zou
doen als je dacht dat hij was teruggekeerd.’
Wat ik zou doen? Ik weet het niet. Hem smeken ons te redden, waarschijnlijk.
Een sombere gedachte. ‘Kan hij dan terugkeren?’ zei hij, zo ongeïnteresseerd
mogelijk klinkend. ‘Ik wist het niet zeker. Ik dacht eigenlijk
dat hij al dood zou zijn.’
‘Nog niet,’ zei Morg. In zijn stem klonk een kwaadaardig genoegen
door. ‘Zijn pijn schenkt me te veel plezier.’
Rafel was dus bij bewustzijn. ‘Ik begrijp het.’
Morg keek hem scherp aan. ‘Schep jíj er plezier in dat hij lijdt? En
17

geloof me, hij lijdt, Arlin. Daar zorg ik wel voor.’
Schep ik daar plezier in? Ja. Maar...
Hij haalde zijn schouders op. ‘Rafel is geen vriend van me.’
Daar moest Morg om lachen. ‘Dat weet ik. En Rafel weet het ook.
Zou het je verbazen te horen dat hij je niets kwalijk neemt? Je vaders
dood achtervolgt hem, Arlin. Ashers zoon is overstelpt door verdriet
en ondergedompeld in berouw om het verlies van Rodyn Garrick.’ Hij
lachte opnieuw. ‘Wanneer hij tenminste niet schreeuwt.’
Dit was makkelijker als hij Morg niet aankeek, dus hield hij zijn
blik strak op de torens van Elvado in de verte gericht. ‘Geloof me,
meester, wat Rafel voelt, betekent niets voor me. Híj betekent niets
voor me. Hij is tenslotte maar een Olken, niet meer dan een stuk vee.
Hij is inferieur... en een leugenaar.’
‘Werkelijk?’ spotte Morg. ‘En toch heb ik hem boven jou verkozen
om me te huisvesten. Vertel me dat je teleurgesteld bent, Arlin. Vertel
me hoe geschokt je was toen ik jou links liet liggen en hem als gastheer
koos.’
Hoe kan ik? Ik ben nog nooit in mijn leven zo opgelucht geweest.
‘Meester...’
Morgs hand raakte zijn achterhoofd. Rafels brute kracht maakte dat
de klap pijn deed. ‘Kijk me áán, Arlin Garrick, en vertel me dat ik gelijk
heb.’
Langzaam, opnieuw met een bonzend hart, draaide hij zich om en
keek de magiër aan. Was dit het? Het moment van zijn dood?
Als dat zo is, zal ik niet als lafaard sterven. Ik ben een Garrick, en een
Garrick smeekt niet.
‘Dat kan ik niet. U weet dat ik dat niet kan.’
‘Arlin, Arlin.’ Morgs zachte lachje was angstaanjagend. ‘Je bent
waarlijk een Doraan. Zo trots. Zo arrogant. Dat heb ik gemist. Het is
veel te lang geleden sinds ik in het gezelschap van iemand van mijn
eigen soort heb verkeerd.’
Onzeker staarde Arlin hem aan. Dit was een Morg die hij nog niet
eerder had gezien. Tijdens hun reis door het troosteloze, verwoeste
land dat tussen hen en het verloren Dorana lag, hier een man oppikkend,
daar een vrouw, waarbij hij had moeten toezien hoe die arme
zielen die een deel van Morgs versplinterde wezen bevatten stierven,
was de magiër afstandelijk gebleven. En hoewel Morg zijn gevangenen
sinds hun aankomst op dit landgoed goed in de gaten had gehouden,
had hij nog geen woord gesproken, behalve om bevelen te
18

geven of bezweringen uit te spreken.
Deze Morg was... een verrassing.
En hoewel hij bang was, was hij ook nieuwsgierig. Hij borrelde over
van vragen die hij nooit gedacht had te zullen stellen. Maar nu Morg
in een spraakzame bui leek te zijn, waagde hij een klein risico.
‘Betekent dat dat ik een vraag mag stellen, meester?’
Morg hief zijn gezicht op naar de fletse zon. ‘Ja, Arlin. Dat mag je.
En aangezien ik in een edelmoedige bui ben, geef ik misschien zelfs
antwoord.’
Het was verontrustend om de kleine veranderingen in Rafels gezicht
te zien nu een andere intelligentie het lichaam van de Olken beheerste.
Een opgetrokken wenkbrauw hier, een tot een sneer opgekrulde
lip, een neiging van het hoofd... Zelfs zijn stem was veranderd.
Minder bruusk. Zalvender. Er was geen teken van pijn in hem te bespeuren.
Vergeet Rafel, dwaas. Vergeet hem en zijn geschreeuw. Beschouw hem als
dood.
‘Meester, is er echt niemand van ons over, behalve de afstammelingen
van de magiërs die Dorana samen met Barl zijn ontvlucht?’
Morg liet zijn vingers door zijn haren glijden, een sierlijk gebaar dat
een grote tegenstelling vormde met Rafels boerse kracht. ‘Je hebt het
mis, weet je,’ zei hij mijmerend. ‘Rafel heeft nooit gelogen. Hij had
geen idee van de kracht die hij bezat. Zijn vader had het geheimgehouden.
Als je zijn verbolgenheid – zijn woede – daarover kon voelen...’
Weer een lachje. ‘Je zou bijna medelijden met hem krijgen.’
Arlin had geen zin om over Rafel of zijn onnatuurlijke vader te praten.
‘Nou, als u zegt dat hij de waarheid sprak, dan geloof ik dat uiteraard.
Meester... de Doranen?’
Morgs gezicht verstrakte en hij tut-tutte ongeduldig. ‘Wat doen die
ertoe?’
‘Omdat de magiërs van Dorana deel van mij uitmaken, meester.
Sommigen van hen waren mijn verre verwanten. Ik dacht altijd dat
als ik deze plek ooit zou bereiken, ik misschien iemand zou tegenkomen
wiens gezicht op het mijne leek.’
‘Verwanten?’ Morg schudde zijn hoofd. ‘Die zijn onbelangrijk, Arlin.
Je hebt niets gemist. En, nee. Niemand heeft het overleefd.’
Hij deed zijn best om zijn teleurstelling te verbergen. ‘Meester... nog
een vraag?’
Morg zuchtte. ‘Als het echt moet.’
19

‘Zijn wij... zijn wij de enige magiërs in de wereld?’
‘De Olken meegeteld?’
De Olken? ‘Telt ú die mee, meester?’ vroeg hij geschokt.
‘Het enige wat ik van Olken zal tellen,’ zei Morg, dit keer met een
glimlach van gretige verwachting, ‘zijn hun schedels terwijl ze zich hoger
opstapelen dan de Bergen van Barl.’
Arlin keek naar het gras. Ooit zou dat iets zijn geweest wat hij zelf
kon hebben gezegd. Zelfs nu, na alles, reageerde iets in hem op de
grove, wrede bedreiging. Maar een groter deel van hem deinsde ervoor
terug. De Olken waren een ras van boeren, alleen goed om in de
modder te graven. Maar toch...
Morg keek hem opnieuw scherp aan. ‘We zouden samen schedels
kunnen tellen.’
‘Dat zouden we kunnen doen, meester,’ zei hij met een droge keel.
‘Er zijn dus geen andere magiërs meer?’
‘Nee.’
Dus geen hoop op een verbond tegen hem. ‘Meester, er is nog een
vraag die ik u wil stellen.’
‘Nog één dan,’ zei Morg dreigend. ‘Mijn geduld raakt op.’
Zo’n luchthartig dreigement. Hij voelde zijn maag omdraaien.
‘Meester, waar is iedereen? U hebt Dorana van magiërs bevrijd, maar
leefde hier niemand anders? Leeft er niemand meer in ons thuisland?
Is de hele wereld leeg?’
‘Het is waar dat de wereld leger is dan vroeger,’ zei Morg. Hij slenterde
naar het dichtstbijzijnde bloemperk, half met onkruid overwoekerd,
plukte een bronskleurige bloesem van de steel en streek met de
stekelige blaadjes over zijn wang. ‘Toen ik mezelf was, vroeger, heel
lang geleden, zelfs nadat ik de Doranen had vernietigd, heerste ik over
mensen. Ik heerste over naties. Ieder land waar we doorheen zijn gereisd,
Arlin, en landen die jij nooit hebt gezien, daar heerste ik over.
Er waren mensen en er waren wezens. Fantastische dieren naar mijn
eigen ontwerp.’ Zijn gezicht vertrok tot een grimmig masker. ‘Ze gingen
in rook op toen Asher me vermoordde.’
‘En de mensen? Wat gebeurde daarmee toen u... sneuvelde?’
‘De mensen in Dorana zullen wel gevlucht zijn,’ zei Morg schouderophalend.‘Terug
naar het land waar hun voorvaderen vandaan kwamen.’
Toen glimlachte hij en streelde zijn lippen met de bloem. ‘Waar
ze zich nu verschuilen met hun landgenoten, en denken dat ik ze niet
zal opmerken – de dwazen.’
20