Magier tegen wil en dank - boekdb.nl

De ochtend na de moord op Sarle Baden had Morg hem bevolen
te knielen. Toen, met een blik op Fernel Pintte, die idioot Gans Martin
en de anderen, allen geketend en gekneveld, had hij geglimlacht.
‘Jij bent een Doraan, Arlin. Ik zou jou niet behandelen zoals dit vee.
Je mag achter me rijden, ongeketend – vooropgesteld dat je je gedraagt.
Beloof je dat?’
Hij was geen dwaas. Toen hij gehoorzaamheid zwoer en in Rafels
arrogante gezicht staarde, was er niets te bekennen geweest van de
man wiens lichaam Morg had gestolen. Maar toen Morg gebaarde dat
hij moest opstaan, had hij gemeend een glimp op te vangen van iets
bekends en wanhopigs in de donkere Olkense ogen van de magiër.
Kwaad op zichzelf had hij de vlaag van medelijden onderdrukt en niet
meer naar Rafel gezocht.
In de vijf maanden die volgden, leidde Morg hen door de woestenij
achter de Bergen van Barl, vaak lukraak, naar het scheen, maar altijd
in de richting van het noorden, mijl na mijl, over braakliggende
velden, door bossen en over traag stromende rivieren. Wanneer er dorpen
of stadjes op hun weg lagen, ging Morg er met een grote boog
omheen. De paar zielen die ze tijdens hun reis tegenkwamen die niet
waren opgeroepen, werden gevangengenomen en aan Pintte en de rest
vastgeketend.
En de zielen die wél waren opgeroepen? De mensen die Morg met
mysterieuze rituelen naar zich toe riep omdat ze een klein, versplinterd
stukje van hem in zich droegen?
Die mensen doodde hij.
Twee keer waren de bezetenen in de nacht naar hen toe gekomen,
verwilderd en half buiten zinnen, en één keer had de magiër een man
opgespoord, als een jachthond die de doodsangst van zijn prooi rook.
Of misschien rook hij alleen zichzelf. Riep hij zichzelf, van kwaad naar
kwaad. Elke keer zoog Morg zijn slachtoffers leeg, om vervolgens verder
te trekken, maar op de plek waar hij Sarle Baden had achtergelaten,
het oude, gebroken lichaam van de Doraan had laten liggen om
weg te rotten, had hij Rafel niet achtergelaten. En met ieder nieuw
slachtoffer, met ieder nieuw opgeslokt stukje van zichzelf, werd Morg
sterker en zelfverzekerder.
Uiteindelijk – verwilderd, vuil en uitgeput – bereikten ze het verloren
Dorana, dat bijna mythische land waar zijn overleden vader zijn
leven lang naar had gesmacht. En vierentwintig dagen na het passeren
van de bijna uitgewerkte magische grens van zijn oude vaderland
12